Test crash dummy deel 2

De voorbije maanden heb ik me laten begeleiden door 3 coaches: Paul Vandenbossche (zijn boek dan toch), Coach Gordo (Gtips) en mezelf. Ik moet zeggen dat het maken van mijn eigen schema’s verschillende voordelen heeft:
1: Je begint iets meer te begrijpen van trainingsleer
2: Je kunt voorlopige schema’s opmaken voor een ganse maand
3: Je past de schema’s zelf aan, aan omstandigheden, de flexibiliteit is groot
4: Persoonlijk volg ik deze schema’s beter op
5: De belangrijkste voor mij, I am in control  ik hoef alleen mezelf te verwijten als het niet goed is


Het sinusit probleem is bijna van de baan, lang leve de neusknijper en het rechteroorstopje. Het goede weer heeft er ook iets mee te maken hoor. Ondertussen heb i k een fietsinspanningstest gedaan die een vrij positief resultaat heeft opgeleverd. Ik schommel rond de 80kg, enkel de heup is nog niet 100%, maar dit euvel is aan de beterhand.


Maar ondertussen zijn we die enkele maanden verder en de zogenaamde “voorbereidingsperiode” loopt op zijn einde. Nog 1 week rustig aan en het lopen mag intensiever worden. Tot op heden geen enkele intensieve looptrainingen gedaan. Altijd LSD en extensieve duur (lage zone) zoals dat in het jargon heet, en het belangrijkste van al is dat ik dit op mijn eentje heb gedaan. Dus de overdrive van de zaterdagse looptrainingen zijn me dit jaar bespaard gebleven (dit was persoonlijk en had niets met het looptempo van de collega’s te maken). Blijkbaar heeft dit asociale gedrag geresulteerd in een bredere basisuithouding met een iets hogere snelheid t.o.v. vorig jaar. Ik dien er ook eerlijkheids-halve aan toe te voegen dat het aantal loopkm’s hoger ligt dan vorig jaar. De honger naar sneller is groot, maar ik zal deze met kleine hapjes moeten nemen. Het lopen zit wel redelijk snor dus, maar om een goed resultaat op de marathon neer te zetten moet de snor nog serieus groeien.

Het zwemmen zit voor de tijd van het jaar ook goed. Het was een intensieve zwemweek, maar vandaag op de training ben ik onder de magische 6’ minuten grens gecrawld, voor mij althans. Zoiets geeft altijd een goed gevoel, zeker wanneer je het niet verwacht. Richard, de zwemtrainer, ligt hier wel mee aan de basis. Ik heb hem is gevraagd om me in het oog te houden en mij zodoende wat bij te sturen. Ik had namelijk een onderwaterprobleem, geen catch, geen watergevoel. Met de nodige commentaar van Richard heb ik dit probleem vrij goed kunnen rechttrekken. Er is nog veel werk aan, maar het gaat stukken beter. Een goede tip, praten met Richard helpt.

Het fietsen is de voorbije 2 jaar uitgegroeid tot mijn “sterkste” onderdeel van de 3. Dit jaar wil ik dit niveau nog opkrikken, om me nog iets meer te kunnen sparen voor het looponderdeel. De winter was wekelijks voorzien van 2 specifieke krachttrainingen, onder overslagpols. En souplesse piramidekes maakten dat de beentjens vrij snel rondjes maakten rond de trapas. Voor de rest was het aantal km vrij beperkt, enkele langzame MTB-ritten van een 1,5 uur maakten de trainingsweken compleet. 14 dagen geleden was het voor de 1ste keer op de weg te doen. Ik had van het aangename weer gebruik gemaakt om dat weekend zaterdag en zondag een ritje in te lassen, op zaterdag een 60km en zondag was het 80km. Het ritje van 60km was alleen en ging gezapig en goed, zondag met de club ging het ook “rustig”, maar na 2 uur fietsen begonnen de beentjes toch af en toe te pitsen. Reden, het continu op de kleine versnelling rijden , en de rit van de dag voordien. Het voorbije weekend diende ik te laten passeren, wegens “ziekte”. Dit weekend terug 2 fietstrainingen ingelast. Zaterdag 100km LSD en vandaag 75km met enkele hellinkjes. De rit van gisteren ging verbazend goed, ik had verwacht dat ik naar aanleiding van de laatste rit, na 2,5 uur de benen in de soep gingen draaien, maar ik had waarschijnlijk goede benen, en het tempo was LSD dat bijdroeg tot het goed verwerken van deze LSD-training. Vandaag ging het wederom goed, er zat kracht in de benen, en kon vrij soepel blijven meedraaien. De hellingen gingen ook meer dan behoorlijk. Thuis aangekomen, heb ik m’n loopschoentjes aangetrokken om een 4km te lopen aan extensieve duur om de trainingsdag van 1 uur zwemmen, 2u45 fietsen en 20min lopen af te sluiten. Na een vanille shake kroop een tevreden “jongeman” onder de douche, hunkerend naar de “specifieke” periode.

The pro’s and me, and me the pro’s

Deze week mijn 2 Lanzarotekompanen (lees Lanzarotekemphanen) nog gezien. Deze 2 heren, Karel en Yves, hebben zich dit jaar het profstatuut eigen gemaakt hebben (Karel pas binnen 2-3 weken, maar soit). Ze zien er reeds bijna-scherp uit, en deze heren zullen het ongetwijfeld goed doen op 24 mei. Ook de voornemens van hen zijn van die aard. Hun statuut geeft me nog meer zin om die “laatste” keer er is iets van te maken. En deze heren hopelijk een beetje te kunnen opjagen, we zitten namelijk alle 3 in dezelfde leeftijdscategorie.

Ik maak me geen illusies, en onder normale omstandigheden zullen de pro’s me voor moeten zijn, en dat is mijn pro.

De pro’s “moeten” goed presteren, eigen aan hun pas verworven statuut en naaste omgeving. Ik heb me enkel een doel gesteld, en dat is mijn pro. Alhoewel er iemand van de 2 zich wil kwalificeren voor Hawaï, maar Lanzarote niet het hoofddoel is ???? Dan gaat ie in Frankfurt voor het podium zeker.

De pro’s zullen zich op termijn gaan vervelen als ze niet mogen trainen, of enkel moeten trainen . Ik moet nog gaan werken, verveling zal niet toeslaan. De trainingen gaan er met plezier in, dat is mijn pro.

Vandaag mijn nieuwe wetsuit besteld ik heb me nooit in de vorige comfortabel gevoeld, 2XU, en dat zijn 2 pro’s.

De pro’s dienen het onder mekaar uit te maken. Ik ben de underdog (en dat wil ik ook zijn), dat zijn ook 2 pro’s waard.

Ik start voor de 3de keer in Lanzarote, parcourskennis is daar zeer belangrijk. Karel was er vorig jaar ook, maar toen was het parcours anders. Dus, is dit ook een pro.

De pro’s zullen dit lezen, en een beetje opgenaaid zijn, en dat is mijn pro. En natuurlijk ook de bedoeling.

Maar ondanks de vele pro’s aan mijn zijde, heb ik vandaag het mos van mijn benen gehaald, dat geeft toch altijd even een net-echt-pro gevoel .

Desalniettemin zou ik ook wel eens een half jaar in de heren hun schoenen willen staan, dat moet wel fun zijn. Maar niet langer, want dan gaat het trainen hetzelfde worden als werken. Chapeau voor het lef van de heren, en dat is hun dikke vette PRO.