Tacxmania

De laatste weken is het weer miserabel, de gezondheid was daardoor ook miserabel. Een ontsteking op de onderste luchtwegen hebben me 1,5 week aan rustige banden gelegd. Gelukkig was die eerste week een rustweek. Maar met Lanzarote in het zicht knaagt dat toch aan het zelfvertrouwen, en zeker als je trainingen moet laten vallen. Sinds een 3-tal dagen zijn we terug goed bezig zoals het moet, maar dan zijn het de maartse buien die regen, hagel en koude in mijn trainingsrecepten gooien. Daar ik het niet wil riskeren om tijdens een lange fietstraining in regen en koude opnieuw iets op te doen, had ik gisteren besloten om de training op de Tacx uit te voeren. Normaal moest ik +/- 150km doen op de weg, dus gingen we die maar op de Tacx doen. Mijn Tacx staat opgesteld in de garage, en mijn uitzicht is het rek met groenten op glas, pasta’s, drank, …. Er zijn interessantere dingen in het leven om naar te kijken, en om te vermijden dat na 3 uren op den Tacx, de bonen achter glas me zouden gaan toespreken en gekke bekken beginnen trekken, besloot ik om het op te delen in 2 blokken van 2 uur, met een 3-tal uren ertussen. Vol goede moed sprong ik op mijn TT-ke met de training in het hoofd die die dag gepland was. 40’ LSD infietsen met cadans piramidekes (5’ +110 – 2’ +115 – 1’ +125 – 2’ en 5’ omw/min), 1 uur extensieve duur, 20’ LSD. Het 2de deel was identiek met uitzondering dat de extensieve duur werd vervangen door 3x 10’ intensive duur, 5’ recup. Door de afwisseling hoopte ik toch dat het allemaal vrij vlot zou voorbijgaan. Maar met momenten ben ik toch zelf tegen de bonen aan het praten geweest. Ik heb ze beschimpt, uitgedaagd, ze verteld dat de tomaten er beter uitzagen, maar ze reageerden spijtig genoeg niet. In totaal werden afgemaald 120 km op den Tacx, vandaag nog 100km solo-LSD op de weg gedaan, en met een goed geruststellend gevoel van het fietske gekropen.

Tacxen is fijn voor 1 uur, en toch heb ik er 4 uur plezier aan beleefd. Na de 2de training was het duidelijk dat ik die dag ook nog 2 andere trainingen onbewust heb meegepikt. De 1ste was het trainen in een warm microgarageklimaat, en het 2de extraatje is het belangrijkste, de mentale voorbereiding. En deze laatste is belangrijk in Lanzarote, ik zal ze missen tijdens de fietsproef, mijn witte bonen achter glas.

Als een plankske op het water …

… zo voelde ik me vanmorgen de eerste 100-en meters in het zwembad, om lyrisch van te worden. Ik heb namelijk deze week mijn wetsuit aangekregen, vanuit het verre Amerika. De 1ste indruk was een zeer aangename kennismaking. Na een droge pasbeurt deze week, waaruit bleek dat de wetsuit zeer soepel is en om het lijf is gegoten, stond ik te popelen om mezelf, verpakt met dat ding in het zwembad te gooien. De wetsuit geeft “in” het water het gevoel alsof je erbovenop ligt, de armen vinden geen hinder van de wetsuit en molenwieken vlijtig rond, de benen worden zeer goed gelift en ik betrapte mezelf erop dat ik deze niet gebruikte. De tijden die ik ermee zwom zijn voor mij, samen met de uitvoerige droge pasbeurt van de week, een bevestiging dat dit de beste wetsuit is die ik ooit om men lijf heb gehad.
Voor de rest oogt de wetsuit naar het schijnt ook mooi, toch fijne commentaren gehoord. Het vrouwke vond het ook kinky, en ik weet nu hoe Mega Mindy zich moet voelen tijdens haar transformatie. Enkel het capeje en een masker ontbraken. Onmiddellijk sprong het deuntje in mijn hoofd en kwamen de teksten zomaar bovendrijven. Lees het volgende maar is met het Mega Mindy-deuntje in je hoofd.

… Is het een merlijn, is het een dolfijn, nee dat is het niet, het is Veeeeeehie-Veeeeeman die je in het water ziet …

Soms doet het toch nog eens goed om het kind in je boven te halen, het kan nooit kwaad. En dromen mag ook, of liever moet ook. Dromen laten je leven, ik ben er van overtuigd dat je zonder dromen niet kan leven. De droom van -11u00 Lanzarote is trouwens een drijfveer om mijn trainingen zo goed mogelijk af te werken, en die 2 pro’s helpen ook wel een beetje. En aan mijn materiaal zal het dit jaar zeker niet liggen, enkel mijn karkas, een mindere dag, slechte trainingschema’s , … die dingen zouden me roet in het eten kunnen gooien. Maar het belangrijkste is dat ik me die dag amuseer, en voor de rest een schitterende week in Lanzarote kan doorbrengen.


Nog even dit, in plaats van op wolkjes te lopen, ben ik sinds vandaag de 2de persoon op deze aardkloot die zich op het water bevond ipv erin. Enkel gescheiden door een laagje van een paar millimeter. De 1ste persoon waar ik over sprak had sandalen aan, met een zooltje van enkele mm'ers. Totdaar de gelijkenis, maar ik moet ook oppassen voor wat er zich onder water bevindt. De andere paste er niet voor op en belandde, u weet wel waar.