Ik zag er reeds vanaf het begin van het seizoen naar uit, en zeker dit jaar, een jaartje meer getraind en sterker geworden dacht ik, hoopte ik. Ondanks de gelimiteerde trainingen was het gevoel de laatste 2 weken zeer goed, ook tijdens de wedstrijd in Aarschot voelde het fysiek zeer goed aan, uitgezonderd het reeds afgezaagde lijfelijk probleem. Ik hing op de 1ste rij bij het horen van het startschot, waarom? Ik weet het zelf niet, maar dit jaar is het prestatiegericht wedstrijden doen er stilaan ingeslopen. Hopelijk gaat het er even snel weer uit, want na de wedstrijden van het seizoen 2008 was het steeds een beetje tot een beetje veel balen. De 1ste 1250m alleen gezwommen, me gericht op de boeien ipv op de banaanvorm van atleten die me voorafzwommen. Aan het keerpunt kunnen aanpikken om dan geschikte voeten te zoeken, met wisselend succes. Uit het water geklommen en boven in de wisselzone op 41’ binnengekomen. Niet slecht dacht ik en zeker toen Jos riep dat ik 83ste uit het water kwam net achter Mark Verwimp. Ik zag Mark in het fietsenpark radeloos zijn fiets zoeken en riep hem tot de orde zodat ik hem de juiste locatie kon aanwijzen (we stonden enkele fietsen van mekaar). We vertrokken samen uit de wisselzone, voor de toch 80 zware kilometers. Zoals altijd laat ik men oude lichaam eerst 10’ op zijn positieven komen om dan er is goed in te vliegen. En dat vliegen lukte ook vrij goed, het gevoel in de benen was super. En dit was ook een serieuze test om de staat van mijn rechterflank in te schatten, die de voorbije 2 weken toch bemoedigend was. Halfweg de 3de ronde was het weer zover, de bil en heup begonnen te sputteren. Dan maar op de kleine versnellingen verder rijden, kracht op het rechterbeen zetten was niet meer verstandig. Een serieus mentaal tikske maar toch besloten om verder te doen. Halverwege ronde 4 gaf ik er de brui aan, zowel fysisch als psychisch. Welke van de 2 het meeste doorwoog weet ik niet, maar achteraf gezien was dit de juiste beslissing. Had ik toch doorgebeten was het, het lopen dat me gekraakt zou hebben, en zou de fysische schade nog groter zijn geweest.
En nu? Ik weet het niet, de 1/8ste van Viersel doe ik toch nog mee, de laatste van het seizoen. Een vlakke korte wedstrijd, dat moet ik nog aan kunnen, en is ook gebleken, de ¼ gaat me nog net af, de 1/3de is een randgeval en meer is teveel. Wat voor mij mijn beste seizoen moest worden, is eerlijk gezegd ook mijn beste geworden, maar er zat zoveel meer in. But that’s life zeker, ik zal van de winter veel revalidatie moeten doen, nog wat onderzoeken laten doen. Hopen op beterschap, maar daar schuilt het probleem, trainingen geven geen probleem, de zware inspanningen zijn van korte duur en niet continue zoals in een wedstrijd. Dus door wedstrijden te doen kan ik enkel zien of er beterschap is. En dat is er niet.
Maar nu het betere nieuws, de andere leden hebben het goed gedaan, of waren nog goed bezig. Roeland was in de top 20 aan het lopen. Kurt en Peter hingen rond de 30e plaats. Mark Verwimp was wederom een subliem loopnummer aan het opvoeren en liep in 3de stelling V2. Kort gevolgd door Dirk Everaerts, en Nico. Ik ben er van overtuigd dat deze heren uitgeput maar voldaan over de finishlijn liepen. Ik daarentegen blijf met een onvoldaan gevoel achter, ondanks de mega troost-pizza die ik verorberd heb.
