Nieuw machientje

Vorig jaar, omstreeks november, heb ik besloten om me voor 2007 een nieuw fietsje aan te schaffen. Normaal gezien heb ik voor een nieuwe fiets een budget klaar voor +/-1000 Euro. Vele zullen denken, 1000 Euro, daar koop ik 1,5 wiel voor. Maar in het verleden deed ik niet bijster veel km's, maar sinds een 2-tal jaren ben ik mijn schade aan het inhalen. Dus mag het materiaal ook al iets beter zijn, en natuurlijk het belangrijkste van alles, je mag niet uit de toon vallen tov de triatlon-rest. Onbewust laat je, je toch meedrijven met de nieuwste collecties en droom je een beetje hardop, moest mijn portomoneke niet tegenstribbelen, dan had ik mijn droommachien allang in mijn bezit. En meer dan ene ook, want tegenwoordig is het de mode, en die constructeurs springen er ook gretig op in (want die 3-atleten zijn gek genoeg ), om een specifieke tijdrit/triatlonfiets te hebben om wedstrijden te doen. Grootste verschillen tov een standaard koersfiets met TT-fiets, is de hoek van de kader en het geld natuurlijk. En om met dat pepedure TT-fietske te gaan trainen, en in de bergen te gaan rijden (toekomsplannen) waarvoor de fiets niet echt geschikt is, is ook weer een reden te meer om niet echt een TT-fiets aan te schaffen.

Dus moest ik ofwel een combinatie van de 2 kunnen vinden, of een meer dan degelijke vervanger voor mijn Bianchi-bakske of een meer TT-gerichte fiets en mijn Bianchi-bakske houden voor het gros van de trainingen.-->Dit wil zeggen dat ik mijn huidige fiets niet zou kunnen verkopen of inwisslen met het gevolg dat dit extra centjes kost. Maar om zoveel geld te geven voor een fiets om 10-15 keren per jaar te gebruiken, iets teveel van het goede.

Uiteindelijk is enkele maanden geleden mijn oog gevallen op een Koga Miyata, gelukkig zonder pijnlijke gevolgen. De fiets, carbon, prachtige vormgeving, uitstekend afgemonteerd en een schappelijk prijske van 2200 Euro. Wat voor mij ook wel belangrijk is, is dat er niet teveel van diezelfde fietsen rondom mij rondrijden, dat geeft het unieke, speciale gevoel niet van MIJN FIETS. Ik ben namelijk geen kuddebeest, alhoewel soms ... En ik heb nog niemand op ne Koga zien rondfietsen in mijn omgeving. Dus de beslissing was eigenlijk genomen, een extra fietske van 2200 Euro, mits legale constructies herleid tot een goedkopere aankoop, KAAIMAN KORTING. Het was enkel nog de bestelling plaatsen en .... Tot een clubgenoot me vertelde dat zijn oog ook op die Koga was gevallen, stiekem hopende ik dat hij zich wel pijn had gedaan ;-). Ondertussen heeft Nico zijn Koga binnengehaald en begon mijn ijdele donkere kant de bovenhand te halen en moest ik op zoek gaan naar iets anders. Dus om iets langdradig kort te maken nam ik de schaar, en uiteindelijk heb ik nog een fiets gevonden naar mijn hart, mooie vormgeving, mogelijkheid tot hoek van 74 en 76 graden (door aanpassing aero zadelpen, en mogelijkheid tot plaatsing van een standaard zadelpen), aero, verschillende mogelijkheden van afmontage, zeer goede review --> http://www.trigearreview.com/forms/Article.aspx?REVID=392, ...

Het carbonne arme ding dat mijn gewicht de komende jaren mag dragen is dus een ORBEA ORA.

Jef Friant

Ik was onder de indruk van het gebeuren, afgelopen zaterdag, rond Jef Friant. Ik kom het zelden tegen dat een vriend na zoveel jaren nog warm herinnerd wordt.

Lanzarote

De kogel is door de kerk, ik heb me vandaag ingeschreven voor Lanzarote. Ik denk dat ik vogel Kurt ;-) blij heb gemaakt. Waarom terug Lanzarote, bevestiging zoeken van dit jaar en andere redenen. Op voorwaarde natuurlijk dat de trainingen zonder problemen verlopen.Ik kan enkel positieve redenen aanhalen om deel te nemen aan de volledige triathlon van Lanzarote, buiten het feit dat deze als een van de zwaarste edities is in het IM-circuit.
De andere redenen zoals ik reeds heb aangehaald heb ik een 4-tal weken na de wedstrijd van Lanzarote neergeschreven. En deze zijn gepubliseerd op de website van IM lanzarote. Indien je ooit Lanzarote wil meedoen en je nog niet 100% zeker bent, misschien kan deze tekst je overtuigen


Before I had the " brilliant" idea of participating at an Ironman, I was a spectator in France-Geradmer (2004) where friends of me participated. I can tell you that I never felt such emotions at the start of any triathlon a participated. And the biggest joke off al, I was only watching 1000 man getting started for their dream. I imagined what a rush it must be, standing there between these athletes. For me it was mission impossible, I could never bring up the effort en hardness of training for such an event.
Days, months, a year passed on me, but the feeling of France-Geradmer remained. So I decided in November 2005 to participate at the Ironman Lanzarote 2006. Most people who know me called me crazy or did not believe me. Why? Well, I am not the example of a serious-die hard triathlete. Did not train enough, like(d) to go out, like to eat, ... The result of my lifestyle was that I was a triathlete only in the mind and hart. I had to made the decision for practicing triathlon passive or active. I love the sport and atmosphere around it too much, I could not say goodbye to it.
So I made the choice (end 2004) to train again on a regular base, so I could reach a level for participating and finishing the 1/2 Ironman distance. I succeeded and it tasted sweet and I wanted more. The second factor of the disbelieve was; "Who the fxxx participates in his first Ironman on"one of " the toughest Ironmans in the series." People wished me good luck with a "Oh you stupid boy" -look in the eyes. I start training and everything went well, I managed to cycle about 4000km in 5 months, normally I needed 3 to 4 years for going this distance. The last 2 months I had some 20 - 25 hours training weeks. As D-day came closer, confidence was growing that I was capable of crossing the finish line in a decent way.

As 3 team members and I put foot on Lanzarotes soil, the Ironman started for me right that moment. It is not only the Ironman, it is a lot more. It is also the days before D-day and the days afterwards. Walking around tagged with the Ironman bracelet, going to the pasta party, checking out the courses, preparations, insecurity, feeling part of a community, the stories you need to tell after finishing, coming home (stories you need to tell), receiving congratulations, seeing the amazed faces (I know now how Jesus felt, walking over the water), wearing that finishers T-shirt. It is all this and much more that makes the circle round of the M-dot.

I am writing this as an Ironman. I started the Ironman with a flock of goose bumps and tears in the eyes, crossed that finish line in the same way. During the race there where also tears, but they were caused by the wind. I enjoyed every inch of the 140,6 mile course. Lanzarotes Ironman is hard, beautiful, during the race there are moments you hate it. But at the end you love it. It is not only the race with an amazing cycling course, it is the whole package you get. A very well organised Ironman with focus and respect for all the participating triathletes. The friendly, willing to help volunteers, an organiser who personally puts the medal around you neck, the treatments afterwards, .... The inscription money is well spent here, it is a lot but I have experienced another Ironman event this year as spectator. And I was missing there the hart and soul I met in Lanzarote. Money was talking at the other Ironman event, and it felt not good. People called me crazy, stupid when I subscribed for Lanzarotes Ironman as an Ironman- rookie. But it is one of the best choices I made. Quoting the race director after a crossed the finish and congratulate him with the beautiful well organized race: "To hear that from an athlete, that's why I am doing this for, thanks"