Fine tuning deel 02

Eindelijk is mijn raspaardje geleverd deze week, ik was de wanhoop vorige week bijna nabij omdat er toen nog geen uitsluitsel van levering was. Ondertussen is mijn raspaardje van zadel, hoefijzers en bit voorzien en heb ik een 3-tal ritjes kunnen doen. Het bolt fantastisch, niet te vergelijken met mijn Bianchi-ke, dat geen schrik mag hebben dat ik het zal verwaarlozen. Maar nu is de gewenning en afstelling van de nieuwe fiets de hoofdzaak. Ik denk en hoop dat ik alles redelijk goed heb afgesteld. Vandaag een kleine 6 uren gefietst waarvan de laatste 2.5 voor 90% in de beugel en geen klachten. Het heuvel/bergop rijden is nog wennen, ik moet meer trekken aan de pedalen en als ploegende stoemper is dit toch een aanpassing en soms een aanslag op de spierkes. Wat me wel verbaasde, is dat de trapfrequentie automatisch de hoogte in gaat. Een zeer stijf, wendbaar frame, dat de oneffenheden op de weg goed opvangt, en over mooi asfalt een fijn geluid maakt. Nu nog mijn ouwe, trouwe shamal-wielen onder handen laten nemen door een gerenommeerd mecanicien, waarvoor reeds dank, en mijn fietske is gepimped. Aan het fietske zal het dit jaar niet liggen, faling is te wijten aan de persoon die erop zit.

Ondertussen zijn de haren van benen en bovenlichaam verdwenen, enkele cm² sieren niet nader genoemde onderdelen, en het vrouwke kan (lees moet) er ondertussen mee leven. De gezondheid heeft de voorbije weken parten gespeeld, maar de antibioticakuur begint vruchten en bacteriën af te werpen. Van fysieke fine tuning was er de voorbije weken helemaal geen sprake, hopen op houden wat ik had was de boodschap en dat is redelijk gelukt. Mentaal (ten gevolge van voorgaande items) was het ook niet wat het moest zijn, maar shit happens en maakt soms ook deel uit van de voorbereiding. Liever 90% fysiek in orde aan de start van Lanzarote, dan niet kunnen starten en dan dienen we de verwachtingen maar wat bij te schroeven.

NO PAIN NO GAIN

Gisteren de Mergellandroute gaan rijden, een zeer mooie, maar tevens zeer zware route. Voor mij was dit toch een zware rit, en zeker in mijn situatie als je deze voor het eerst en in het begin van het seizoen gaat rijden. De heuvelTJES in Aarschot en omstreken verbleken hierbij, voornamelijk in lengte. Er zijn 2 “lange” beklimmingen in de Mergellandroute die je doen afvragen of je niet in de Vogezen beland bent: prachtige vergezichten en pijnlijke benen. Hier werd ik nog eens geconfronteerd met het feit dat ik geen Lucien Van Impe-lichaampje heb en de Arnold Schwarzenegger-torso ;-) duidelijk last heeft van de Isaac Newtons “appelwet”.
Maar zoals ik vorig jaar geleerd heb: NO PAIN NO GAIN. En dan hoop ik inderdaad dat de doorstane pijnen GAIN opleveren. De weg naar Lanzarote is kort, maar tevens ook nog zeer lang. En nu er dit jaar geen stage naar Mallorca in zit, ben ik gisteren gaan inzien dat het nodig zal zijn om enkele “berg/heuvel”-ritten te gaan doen om mijn niveau van vorig jaar te kunnen evenaren.
Nog steeds sta ik verwonderd van ons menselijk lichaam, dat pijn dient te doorstaan om op een hoger niveau te komen. Of is dit enkel de pijngrens verleggen, waardoor je dieper kan gaan? Is het potentieel (wattage) steeds aanwezig in de benen, wordt men geboren met een bepaalde cilinderinhoud, en is de pijngrens de snelheidsbegrenzer? Worden mechanismen wakker geschud tijdens weken van trainingen, fine tuning? Ik denk van wel. Zo ervaar ik het toch. Het lichaam leert, onthoudt, past zich aan, en leert je relativeren met het ouder worden. Prachtig biomechanisme toch, in elk van ons schuilt een supervrouw of –man, je hoeft enkel het “cape”ke aan te doen.