Woensdag stond er als training het volgende op het menu: 20min los/lsd, 6x 5min intensieve duur met tussenin 2min los/lsd, en 20min los/lsd. Een looptraining van dit type na enige tijd van inactiviteit is steeds een bang moment. Na 20min los/lsd mocht ik aan mijn reeksen van 5min starten, de eerste 2 gingen redelijk qua snelheid, maar vanaf nr 3 was het huilen zonder pet op. Recupereren na reeks 2 deed ik niet echt meer zodat ik elke volgende intensieve duurreeks steeds trager ging/moest lopen om binnen de hartslagwaarden te blijven. Na 5 reeksen geef ik er de brui aan, dacht ik. Dat was toch de bedoeling. Ik “liep”/jogde naar huis tegen 5’20”/km TEGEN EEN HARTSLAG VAN 175!!! Trager ging/wou ik echter niet lopen. Uiteindelijk heb ik in plaats van 6 reeksen van 5min, 5 reeksen van 5min en 1 reeks van 20min gedaan, daarbij tijdens de laatste 20min steeds naar de grond kijkend, alsof ik schrik had dat een slak zou voorbijkomen. Zelf liet ik geen slakkenspoor achter, maar het zou me die dag niet misstaan hebben. Moe en allerminst voldaan, ging ik op zoek naar de oorzaak. De wetten der traagheid zouden uitkomst brengen. Wet 1: een lichaam in rust wil in rust blijven, Wet 2: een lichaam in beweging zal met dezelfde snelheid kunnen blijven bewegen wanneer men continu eenzelfde kracht op dat lichaam blijft uitoefenen. Mijn lichaam was in rust en wou zo blijven, en van kracht was er geen sprake. Vier weken “loopinactiviteit” hebben een kleine ravage aangericht. Om nu met enkele cijfers te goochelen: anderhalve week voor Lanzarote liep ik na 1 uur 3 reeksen van 10 min intensieve duur aan ± 4’10”/km (zonder verval), daarna nog 1uur los/lsd aan ± 5’/km. Dit was toen voor mij een openbaring, zoals deze week ook een openbaring is: mijn lichaam is zwaar onderhevig aan de 1ste wet der traagheid.
Vandaag, zondag 24juni, pakt clubgenoot Koen Heyninck in Ironman Nice uit met een prachtige eindtijd en met een marathontijd van 3u17sec. Ik wist dat ie zeer goed ging scoren, maar dit had ik ook weer niet verwacht. Hij wel. Enige grote vorm van jaloersheid op zijn loopprestatie borrelt in mij op. Het moet heerlijk zijn om zo te kunnen lopen. Ik heb de weken voor Lanzarote ook met momenten genoten van het lopen, en van de nieuwe parcoursrecords die ik vestigde tijdens de trainingen, en dit steeds binnen de gevraagde hartslagwaardes. Er was terechte hoop voor een stevige vooruitgang op loopvlak, maar dit was blijkbaar ijdele hoop. Misschien komt het er nog tijdens dit seizoen uit, ik hoop het, het zal me drive geven om volgend seizoen opnieuw op een degelijk niveau te kunnen blijven trainen. Theoretisch kan ik nog een 5-tal jaar progressie maken, dat voordeel heb ik. Het verhaal van de haas en de schildpad gaat niet op voor mij, ik dien enkel te volharden en te hopen op …. En dat is een feit.
Vandaag, zondag 24juni, pakt clubgenoot Koen Heyninck in Ironman Nice uit met een prachtige eindtijd en met een marathontijd van 3u17sec. Ik wist dat ie zeer goed ging scoren, maar dit had ik ook weer niet verwacht. Hij wel. Enige grote vorm van jaloersheid op zijn loopprestatie borrelt in mij op. Het moet heerlijk zijn om zo te kunnen lopen. Ik heb de weken voor Lanzarote ook met momenten genoten van het lopen, en van de nieuwe parcoursrecords die ik vestigde tijdens de trainingen, en dit steeds binnen de gevraagde hartslagwaardes. Er was terechte hoop voor een stevige vooruitgang op loopvlak, maar dit was blijkbaar ijdele hoop. Misschien komt het er nog tijdens dit seizoen uit, ik hoop het, het zal me drive geven om volgend seizoen opnieuw op een degelijk niveau te kunnen blijven trainen. Theoretisch kan ik nog een 5-tal jaar progressie maken, dat voordeel heb ik. Het verhaal van de haas en de schildpad gaat niet op voor mij, ik dien enkel te volharden en te hopen op …. En dat is een feit.
