RUST ...

Is een zeer belangrijke training, en naarmate je ouder wordt, neemt de belangrijkheid hiervan toe. De maand december was een hectische maand. Veel werk, werk met grote verantwoordelijkheid --> lees “een beetje stressie”, ziekte, lange dagen, korte nachten, een paar keer te lang weggeweest en ietsjes te diep in het glas gekeken, … resultaat zie afbeelding curve.







Een ezel heeft er niks aan, al 2 jaar stoot ik me tegen diezelfde steen. Een steen waarop in het groot en vet “RUST” staat. Blijkbaar kan ik niet lezen. Steeds het goede voornemen om op tijd mijn bed in te “kruipen” (echt kruipen is toch al enkele jaren geleden). En toch lukt me dit niet, neem nu dinsdag na een zwemtraining. Altijd blijven hangen in ’t Kelderke, en dan nog de nodige, het zij beperkt, alcohol erbij. Voor niks goed, maar het is altijd amusant, waarom gaan slapen, zonde van de tijd denk ik dan, het leven is al kort genoeg, en in de zomer wordt dat gevoel nog erger, …

Indien ik mijn doel wil waarmaken in Lanzarote, zal ik toch een 5-tal maanden mijn nachtgebraak en alcoholconsumptie na de zwemtraining binnen de perken moeten houden en voor 23u00 mijn bedstede opzoeken. Zeker nu ik iets intensiever wil gaan trainen dan de voorbije jaren.

Maar ondanks kwakkelmaand december mag ik best tevreden zijn met de uitgevoerde trainingen. De arbeid van de voorbije jaren begint op te brengen. Nu de ezel nog op stal zetten …

Joris Sels

Het waren boeiende jaren met jou in de club, controversieel als je was, toch ook meer dan gewoontjes meelevend met je clubgenoten. Er is een moment dat me steeds zal steeds zal bijblijven, de 1/8ste van Wheiswämpach in het jaar 19-en nog iets. We waren er met een 8-tal leden van de club, 7 voor de 1/4de afstand en ik voor de 1/8ste. 6 Leden waren de dag voor de 1/4de bezig met hun wedstrijd (en ook terecht) terwijl ik me die dag ging opmaken voor mijn wedstrijd. Ik weet nog goed dat je als enige, je over mij ontfermde zoals een vader over zijn zoon. Terwijl eigenlijk de rollen in werkelijkheid omgekeerd konden zijn. Je stond me het laatste 0,5 uur voor de start met raad en daad bij, zetten mijn loopschoenen gereed in de wisselzone, keek mijn versnellingen van de fiets nog na, … en dat is Joris Sels ten voeten uit. Niets was teveel, je liet nog liever je eigen werk liggen om je clubgenoten verder te helpen. Je materiaalkennis, je technisch fietsvernuft , je enthousiasme, … om jaloers op te zijn. Hadden we problemen met uitslagen en tijden van wedstrijden, Joris bracht redding.

Eén van de grootste talenten die de club heeft gekend, maar een beetje blijven steken omdat je kon teren op je talent . Als je even perfectionistisch met je trainingen was omgegaan als met je materiaal, dan zou je ver geraakt zijn. Niets is te laat, wijsheid en openstaan voor raad van andere personen komt met de jaren. Dus staan er nog mooie sportieve jaren voor de boeg, als je zelf wil natuurlijk.

Ik wens jou en je lief vrouwke het allerbeste toe in Lint. Dit is geen afscheid, het zal een fijn weerzien worden.

GR

Test crash dummy

Zoals eerder vermeld zal ik dit jaar zelf mijn trainingschema's schrijven. En zijn we ondertussen een 2-tal maanden verder met behoorlijke resultaten. Niets moest, er was geen druk, en een training overslagen was ook nog geen ramp. Het lopen, begint terug op een aanvaardbaar niveau te komen en er zijn zelfs momenten dat ik met plezier ga lopen. Verandering van spijs doet niet alleen eten, blijkbaar ook lopen.
Maar helaas is de speeltijd voorbij en begint het echte werk in de opbouw naar Lanzarote.

Ik stel steeds mijn trainingsschema's op voor een ganse maand, en hoe ik het ook draai of keer. De regelmaat en intensiteiten van de vroegere schema's van Gert blijven terugkomen. Wat goed is dien je niet te veranderen, enkel accenten, prioriteiten verleggen, maakt de fine tuning van mijn motorke, dat moet ik zelf leren. En ook mijn zwakkere punten dienen deze winter aangepakt te worden. Verder zal ik mijn fietsniveau naar boven moeten, kunnen krikken. De voorbije 2 jaar de basis gelegd, souplesse en krachtuithouding. Dit jaar staan ermeer krachtintervallen in de winter op de schema's om sterker te worden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze de voorbije 2 jaar bewust minimaliseer-de.

Om mezelf te pushen heb ik enkele Excel-files neergepoot met hier en daar een formuleke, grafiekjes, hartslagbepaling (Karvonen), "overtrainingcurve", ... Het zijn allemaal spielerijen maar ze helpen me in het volhouden van de trainingen, en wat belangrijker is, het houd ook het koppeke bezig. Hieronder zie je enkele screenshots van de Exel-file. Mocht je interesse hebben, laat maar weten en ik stuur je hem door.

Lanzarote ...

... en niet Wisconsin is mijn IM uitdaging voor 2008. Dit zal het 3de jaar op rij zijn dat ik daar ga trachten om de afsluitende marathon onder de 4 uur uit te lopen. Dus zal ik de komende 6 maanden serieus werk moeten maken van mijn lopen, om dit op een hoger niveau te brengen.

Waarom terug naar Lanzarote? Ik mankeer een paar vijzen, het is een fantastisch eiland, een prachtige wedstrijd, en voornamelijk een eerlijke wedstrijd, ... En ik wil er volgend jaar nog eens een serieuse lap op geven, om de wenstheorie van 11u00 in de praktijk om te zetten, dat is mijn streefdoel. Een zware uitspraak waar ik op afgerekend zal worden, maar het wordt tijd om met enkele spoken af te rekenen.

Het zal een zware klus worden, en nu komt er nog extra druk bij omdat ik mijn trainingschema's zelf zal schrijven. Na 3 jaar onder de vleugels van Petrel te hebben getraind, heb ik genoeg ervaring opgedaan (denk ik) met wat kan en wat niet kan. En boeken over triatlontraining zullen me extra bijstaan. Jongstleden nog het boek van Paul Vandenbosch aangeschaft, "Trainen voor de triatlon". Een zeer waardevol boek, alles duidelijk uitgelegd, met voorbeeldschema's, ... Een perfecte aanvulling op de opgedane "ervaring" en leidraad.

Yoga

Sinds enkele weken maakt een wekelijkse yogasessie deel uit van mijn trainingen. Waarom yoga, hoor ik je denken. Wel, hier zijn de verschillende redenen waarom:

1: Tijdens het sporten vergeet ik dikwijls goed adem te halen, gevolg is minder zuurstoftoevoer naar de spieren, met momenten ook naar de hersenen, maar dat is een ander verhaal.

2: Ik heb soepele gewrichten, maar de “spieren” zijn allemaal zo kort, dat ik toch nog een stijve hark ben. Het is zelfs zo erg dat ik me niet zal bukken om een paar gevonden Euro’s van het straat op te rapen. Het moet minstens 20 Euro zijn, daar kan ik dan achteraf mijn kinesist van betalen mocht er iets in de rug of benen “schieten” tijdens het oprapen van ‘t geld.

3: Op het begin en einde van de yoga is het steeds 5 à 10min ontspanningstijd, daar leer je alles los te laten en je ontspant je ongelooflijk, Pampers aandoen is de boodschap, zo ontspannen wordt je ervan. Het kan ook te maken hebben met de kaarsjes, wierook en mantramuziek op de achtergrond, het sektegevoel loert onder de matjes mee;

4: En de belangrijkste, het vrouwke wou iets samen doen, zij gelukkig, ik gelukkig en hopelijk iets leniger in de toekomst.

Na enkele gekheden op een yogamatje, mag ik niet ontkennen dat ik er voordeel uithaal bij het zwemmen. Tijdens de lessen leer je ook je lichaam ontspannen op te spannen. In het verleden had ik veel last van pijnlijke schouders en nek tijdens het zwemmen, dat is sinds de lessen zo goed als verleden tijd. De ademhaling is ook beter geworden, die vorig aangehaalde elementen maken dat ik meer ontspannen kan zwemmen.

En zoals bijgaande foto aantoont, indien ik is na een training doorzak in het ’t Kelderke wil dit niet zeggen dat ik me kreupel heb gedronken, ik ben Yoga aan het beoefenen.

2 Maanden verder ...

Vanaf heden gaan we terug met regelmaat bloggen, omstandigheden en rust hebben het de voorbije maanden gewonnen van het “schrijverschap”.
Vandaar de deze korte samenvatting van de voorbij 2 maanden;

Gerardmer 08-09-2007: Gefinished, maar tijdens het lopen veel last gehad van de heup, ik was 15min sneller dan 2 jaar geleden. Met een fietsparcours dat zwaarder is en waarbij we 1500m meer moeten zwemmen dan in 2005. In therorie + 40min sneller. Werd me onlangs niet in de neus gewreven dat ik geen progressie meer maak. Gerardmer is een prachtige wedstrijd en ik ga ooit nog is terug om onder de 8uur te finishen. Het gezelschap tijdens de 4 dagen was meer dan in orde!


Vakantie 13-09-2007: Voor 10 dagen naar het zuiden van Frankrijk vertrokken, te Avignon en omstreken. Het zuiden van Frankrijk, nog nooit echt op vakantie geweest, maar een prachtige streek, ook om te fietsen, ik ben trouwens de Mount-Ventoux opgereden, met den auto wel te verstaan. Ooit bollen mijn wielen van de koersfiets over het asfalt naar dit fietsbedevaartsoord. Prachtige steden, landschappen, cultuur en eten hebben de zintuigen geprikkeld.
Rust einde september: Na de vakantie nog een goede week rust genomen, en nagedacht over de trainingsarbeid voor seizoen 2008.
Training hervat oktober: Na week 1 gestopt met lopen en fietsen, teveel last van de heup. 2 weken niet lopen en fietsen., week 4 terug rustig aan beginnen.

Eindelijk ...

…. nog is een wedstrijd uitgedaan. Korte samenvatting van de wedstrijd;

Zwemmen: slecht , geen snelheid, krabben …
Wissel: zoals steeds te traag
Fietsen: ging goed, de grote molen duwen was iets anders
Wissel: nog steeds te traag
Lopen: goed, vanaf de 1ste km vrij goed gevoel.

Algemeen ben ik best tevreden over de wedstrijd, ondanks dat de voorbije week een vrij zware trainingsweek was voor mij. Gisteren nog 150km gedaan, met de eerste 2 uren daarvan “intensief” waardoor de benen in de wedstrijd wat tegenspartelden als ik te groot ging rijden.

Eindelijk …

… lijkt de “heup”blessure zich op te lossen, de rug heeft ook goed stand gehouden. De pijn is er niet meer, een beetje stijfheid na een zware training of wedstrijd. Maar die is tegen morgen verdwenen En hopelijk deze week de laatste kinébeurt(en).

Eindelijk …

… zijn de luchtweken deze week voor 90% continu open geweest. En zie ik tijdens de fiets- en looptrainingen de weg terug ipv het snot voor mijn ogen.

Eindelijk …

… heb ik de schema’s van de coach 100% kunnen afwerken, met uitzondering van de wedstrijd van vandaag dan. De extra geplande 10km loop en 1500m zwemmen van vandaag is door blijnen op de hielen uitgesteld, afgesteld.

Eindelijk …

… kan ik sinds de laatste 2 weken terug behoorlijk trainen. De irritatie van de heup en rug, de verstopte ademhalingswegen, geen goesting meer, … maakten het allemaal wat moeilijker de voorbije maanden, weken. Terug wat groter kunnen rijden tijdens de trainingen, de heuvels vol kunnen nemen, meer kunnen trainen. Het werd ook stilaan tijd, Gerardmer is er binnen 2 weken en ik wil er met een gerust en uitgerust gemoed naartoe gaan.

Eindelijk ….

… is de zin en het plezier vandaag terug aanwezig geweest. Zowel, voor, tijdens als na de wedstrijd was het positief.

EINDELIJK …

Looking for pleasure …

Er zijn de voorbije weken verschillende pistes door mijn hoofd gegaan:

1. ermee stoppen --> geen optie meer, bedankt Ronny Celen cfr. Nieuwsbrief
2. andere oorden (club) opzoeken --> zelfde probleem
3. als onafhankelijke (geen club) --> een optie
4. toch bij de club blijven --> pro’s – contra’s overwegen
5. een niet-stayer wedstrijd meedoen en stayeren, dan heb ik geen recht van spreken meer --> geen optie, mijn naam is niet Judas

Maar eerst dien ik het plezier in de sport terug te vinden, Vandaar start ik zondag in de 1/8ste van Viersel. Hopelijk vind ik daar het plezier terug, is het niet daar, dan zal het in Gerardmer moeten gebeuren. Hoewel, ik denk dat na 15km lopen het plezier ver te zoeken zal zijn.

Het internet is een prachtig medium, maar ook een gevaarlijk, vervaarlijk medium. Het lezen van een tekst kan op verschillende manieren geïnterpreteerd worden. Er kan tussen de lijnen gelezen worden, ook al staat er niets tussen te lezen. Ook al was, is het niet de bedoeling van de schrijver. Ik laat me er ook aan vangen. Ik heb onlangs volgende waarheden tussen de lijnen gelezen:

… u kan niet tegen uw verlies …

Ik word al 10 jaar tijdens het fietsen en lopen voorbijgestoken in een wedstrijd. Als ik niet tegen mijn verlies kan, dan had ik er al lang mee moeten stoppen. Ik heb het instinct, karakter niet om extra af te zien om de laatste 100m een atleet, zelfs clubgenoot voorbij te “lopen”, of voor te blijven in een wedstrijd.


… u bent te oud, want u boekt geen progressie, en u bent daarom jaloers op anderen …

Ik ben sinds 3 jaar terug aan het trainen, ik heb alleen maar progressie geboekt op fiets- en loopgebied, ik moet vroeger toch echt slecht zijn geweest.

Jaloers? Er bestaat ook zoiets als gezonde jaloersheid, ik kan jaloers zijn op atleten met talent voor het lopen. Maar jaloersheid in de slechte zin van het woord, is me toch een beetje onbekend


… u kan niet tegen kritiek …

Ik zou meerder berichten verwijderen, men leest dit natuurlijk als “berichten met kritiek”. Wel het gaat hier om 1 bericht, en dan nog een positief motiverend bericht om me moed in te spreken. Dit heb ik zeer bewust gedelete, niet in een opwelling van … of van geen kritiek te kunnen verdragen. Wie zaait, oogst, en ik heb dit jaar een rijke oogst.

Is dit schrijven geen bewijs van niet tegen kritiek kunnen? Als het gegrond is wel, in deze situatie niet. Kan ik niet …. hm.


… u hebt een bril nodig …

Dit heb ik inderdaad nodig, ik begin zelfs volzinnen tussen de regels te lezen. En het leven bestaat toch uit momentopnames, het één al mooier, draaglijker dan het andere. Vive Le Tour.

Ik werp de handdoek in de ring …

Zondag in Antwerpen meegedaan, en wederom een wedstrijd niet uitgedaan. Maar daar gaat het hier niet over. Wat ik daar weer gezien heb, doet me inzien dat het toch en verloren strijd is die organisatoren en ENKELE goodwill atleten willen voeren. Ik kan niet begrijpen waarom het zo moeilijk is om niet te stayeren, als je niet kan volgen laat je dan afzakken zoals het hoort. Ik hoorde tijdens het lopen atleten mekaar opjutten: “Blijven lopen, niet opgeven, toon karakter, ….”. Van deze motiverende atleten zijn erbij die tijdens de fietsproef niet het karakter hadden om reglementair te fietsen, vanwaar halen zij het lef om motiverende woorden naar andere atleten toe te werpen. Tijdens het fietsen kunnen ze deze beter voor zichzelf gebruiken: “Toon karakter en volg op de voorgeschreven afstand”.
Tot mijn spijt heb ik nu ook weer moeten vaststellen dat in “onze” rangen ook het groepsgevoel danig aanwezig was, zelfs van “atleten”waarvan ik het niet verwachtte. En die je dan nog in je gezicht uitlachen als je er een opmerking over maakt. Ik weet dat ik hiermee weer niet zal scoren in de club, maar ik trek het me niet aan, zoals zij die stayeren het zich ook niet aantrekken. Maar toch knaagt het serieus vanbinnen, de vraag is of ik er mee moet stoppen, of enkel wedstrijden kan doen waar het fietsparcour zeer selectief is. Alpes ‘d Huez staat al rood aangekruist, waar ik eigenlijk niks kan gaan doen. Maar als dat het enige alternatief is? Of moet ik de knop omdraaien, en me ook in het wiel gaan zetten, en met 2 handjes boven op het stuur cruisen. Wie is de grootste idioot, hij die reglementair fietst of hij die in het pak gaat zitten. Voor mij is het voorlopig diegene die in het pak gaat zitten, maar de balans is toch serieus aan het overhellen naar de andere kant.

Woensdag stond er als training het volgende op het menu: 20min los/lsd, 6x 5min intensieve duur met tussenin 2min los/lsd, en 20min los/lsd. Een looptraining van dit type na enige tijd van inactiviteit is steeds een bang moment. Na 20min los/lsd mocht ik aan mijn reeksen van 5min starten, de eerste 2 gingen redelijk qua snelheid, maar vanaf nr 3 was het huilen zonder pet op. Recupereren na reeks 2 deed ik niet echt meer zodat ik elke volgende intensieve duurreeks steeds trager ging/moest lopen om binnen de hartslagwaarden te blijven. Na 5 reeksen geef ik er de brui aan, dacht ik. Dat was toch de bedoeling. Ik “liep”/jogde naar huis tegen 5’20”/km TEGEN EEN HARTSLAG VAN 175!!! Trager ging/wou ik echter niet lopen. Uiteindelijk heb ik in plaats van 6 reeksen van 5min, 5 reeksen van 5min en 1 reeks van 20min gedaan, daarbij tijdens de laatste 20min steeds naar de grond kijkend, alsof ik schrik had dat een slak zou voorbijkomen. Zelf liet ik geen slakkenspoor achter, maar het zou me die dag niet misstaan hebben. Moe en allerminst voldaan, ging ik op zoek naar de oorzaak. De wetten der traagheid zouden uitkomst brengen. Wet 1: een lichaam in rust wil in rust blijven, Wet 2: een lichaam in beweging zal met dezelfde snelheid kunnen blijven bewegen wanneer men continu eenzelfde kracht op dat lichaam blijft uitoefenen. Mijn lichaam was in rust en wou zo blijven, en van kracht was er geen sprake. Vier weken “loopinactiviteit” hebben een kleine ravage aangericht. Om nu met enkele cijfers te goochelen: anderhalve week voor Lanzarote liep ik na 1 uur 3 reeksen van 10 min intensieve duur aan ± 4’10”/km (zonder verval), daarna nog 1uur los/lsd aan ± 5’/km. Dit was toen voor mij een openbaring, zoals deze week ook een openbaring is: mijn lichaam is zwaar onderhevig aan de 1ste wet der traagheid.

Vandaag, zondag 24juni, pakt clubgenoot Koen Heyninck in Ironman Nice uit met een prachtige eindtijd en met een marathontijd van 3u17sec. Ik wist dat ie zeer goed ging scoren, maar dit had ik ook weer niet verwacht. Hij wel. Enige grote vorm van jaloersheid op zijn loopprestatie borrelt in mij op. Het moet heerlijk zijn om zo te kunnen lopen. Ik heb de weken voor Lanzarote ook met momenten genoten van het lopen, en van de nieuwe parcoursrecords die ik vestigde tijdens de trainingen, en dit steeds binnen de gevraagde hartslagwaardes. Er was terechte hoop voor een stevige vooruitgang op loopvlak, maar dit was blijkbaar ijdele hoop. Misschien komt het er nog tijdens dit seizoen uit, ik hoop het, het zal me drive geven om volgend seizoen opnieuw op een degelijk niveau te kunnen blijven trainen. Theoretisch kan ik nog een 5-tal jaar progressie maken, dat voordeel heb ik. Het verhaal van de haas en de schildpad gaat niet op voor mij, ik dien enkel te volharden en te hopen op …. En dat is een feit.

Ironman syndroom

Vier weken na de Ironman van Lanzarote is de drive om te trainen, volledig zoek. De fut is eruit, niets hoeft meer, de heup die nog opspeelt, … Binnen een maand start ik in Aarschot, een hoogtepunt zal het niet worden. De Marc Herremans 70.3 is dan wel een doel en daar heb ik nog een 2-tal maanden voor. Om daarna af te sluiten in Gerardmer, hopelijk in schoonheid. Er tussenin zal ik proberen nog iets mee te pikken van wedstrijden. Vorig jaar was het Ironman-syndroom ook aanwezig, daarna heb ik alleen nog maar Aarschot, Eupen en Gerardmer gedaan, waarvan Aarschot 10 km te ver was, Eupen vrij degelijk en Gerardmer heb ik na 50km verlaten om de rest van de dag in mijn bed uit te zieken.

Dit jaar zou het anders zijn, blijven doortrainen, terug snelheid opbouwen voor het looponderdeel. Lanzarote komt vroeg in het seizoen, daarna heb je nog maanden de tijd om veel wedstrijden te doen, dacht ik altijd. De werkelijkheid is anders, 1 maand na de wedstrijd is het terug vechten om in het trainingsritme te geraken. De schrik om wedstrijden te doen zit er een beetje in, eigelijk moet ik die doen om wat grenzen te verleggen en snelheid te maken. Iedere week zeg ik tegen mezelf: “ volgende week start ik terug met de schema’s 100% op te volgen”. Een week later heb ik mezelf weer bedrogen, me niet verzorgd zoals het moet; laat gaan slapen, te weinig op mijn voeding en drinken gelet, trainingen uitgesteld, … . Maar ik heb de oplossing voor het probleem gevonden, vanaf volgende week ga ik er terug voor 100% tegenaan. En ik heb een prikkel gekregen.

Lanzarote, the story

Als ik terugdenk aan vorig jaar, de dagen die aan de wedstrijd voorafgingen, zijn de gevoelens van toen niet te vergelijken met deze van dit jaar. Dit jaar heb ik de dagen niet beleefd zoals ik ze moest beleven. Er zijn teveel piekermomenten geweest over de conditie, het minder goede weer in Lanzarote was ook één van de factoren, fysieke ups en downs gingen vooraf aan de wedstrijd. Maar je bent op Lanzarote, je bent ingeschreven voor de wedstrijd, en ik zou “no matter what” van start staan in deze wedstrijd. Volgens de dokter moest ik de antibiotica volledig uitnemen, inclusief de dag van de wedstrijd. Maar de dag voor de wedstrijd heb ik zelf beslist om dit niet te doen, daar mijn maag de laatste dagen niet zo denderend aanvoelde, en ik last bleef hebben van vermoeidheid en lichte hoofdpijnen. Ik dacht/hoopte dat de medicatie hier de oorzaak van was.

Na een nacht ”rust” van 6 uren, ging de wekker af om 04u30. Bij het ontwaken was het mottige gevoel van de voorbije dagen niet verdwenen en stress voor de wedstrijd was er helemaal niet te bespeuren. Ik heb onmiddellijk een Dafalgan genomen om het mottige gevoel weg te werken. Tijdens het ontbijt vroeg ik me stilaan af of het verstandig was om te starten, en indien ik startte, wat zou het resultaat zijn, hoever zou mijn tocht dragen. Hopelijk is mijn fiets gestolen of heeft men mijn bike- en run-zak verstopt ;-)? De schrik voor een afgang zat er meer dan behoorlijk in.

Gelukkig ben ik bedeeld met een portie zelfrelativering en kan ik dingen snel van me afzetten als het moet. En GRINTA zou me bijstaan, mijn nummer was aan de achterzijde voorzien van een beetje GRINTA en de binnenzijde van linker- en rechterhand werden ook gesierd met dit nieuwe woord. De zin om deze op de benen te schrijven was ook aanwezig, maar de bovenbuis van de fiets was al voorzien van een GRINTA-sticker. En deze beeningeving was te idioot om uit te voeren--> hm hm zelfrelativering …

6u50. Ik nestel me tussen de andere triatleten aan de startzone, zonder zenuwen of stress, een zeer raar gevoel. Emoties komen toch een beetje los als je de 1070 atleten hoort klappen in de handen en de adrenaline begint te stromen. Het startschot wordt vergezeld met de gedachte “oh boy”. De eerste zwemronde wordt afgelegd in +/-34min, bestaande uit enkele files, schermutselingen, en enkele mondspoelingen met zout water. Het gevoel is niet slecht, en ik zit in een redelijk tempo. Maar bij het uit het water komen van de eerste ronde is die +/-34min geen goede indicator dacht ik. Soit, “Doe uw best en begin aan de 2de ronde, watje!”, ging er door het hoofd. Op 1u06min en wat kleingeld zette ik terug voet op het strand. Joggend aan Hr 175! naar wisselzone T1, word je door hazewinden voorbijgestoken en opzij geduwd. Na een vlotte, rustige wissel loop ik naar mijn fiets en merk tot mijn verbazing dat Kurt zijn fiets nog onaangeroerd staat. “Wat heeft die meegemaakt??”, is de eerste reactie. Gelukkig zie ik hem verschijnen uit de wisselzone. “Tot binnen een paar minuten”; zeggen mijn ogen als ik hem aankijk en met mijn fiets naar de uitgang van het fietsenpark loop. Hartslag laten dalen naar +/-155 is de eerste boodschap en ik rijd de eerste 5km op mijn 39. Niet achterom kijken en je eigen wedstrijd doen, de rest zien we wel, spreek ik mezelf moed in. Na +/- 10km wordt ik in een afdalinkje omzwermd door een groepje van 6 “triatleten”. Om niet te stayeren moet ik mijn snelheid naar 34km/h laten zakken en word ik helemaal ingesloten. Hier moet ik uit, en ik demarreer zowaar uit de groep. Op hetzelfde ogenblik zie ik dat Kurt is komen “aansluiten”. De wereld komt terug op zijn positieven. Het groepje van 6 heb ik niet meer gezien, en Kurt is mee opgeschoven. Tijdens de eerste echte redelijke “klim” komt Kurt over mij, met de boodschap dat alles dik in orde is. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat de Dafalgan mijn hoofd heeft vrijgemaakt, mijn benen goed aanvoelen en de maag in een redelijke toestand is, en het belangrijkste, de hartslag zit tussen 150 en 160. Tijdens de eerste bevoorrading zie ik Kurt verder wegrijden (te groot vind ik), wegens enige onhandigheid van mijnentwege en het bewust inhouden voor wat komen zal. De lange vals plat dalende weg naar El Golfo en El Golfo zelf, is me op het lijf geschreven. Zonder te forceren kom ik terug tot bij Kurt en ga er zelfs over met enige schroom. Kurt komt me terug voorbij, hij bekijkt mijn hartslagmeter en is verrast te zien dat deze op 155 staat. Zijn hartslag ligt stukken hoger vertelt hij, en twijfel neemt de bovenhand merk ik. Ik schakel een tand groter en ga terug over Kurt, zonder een woord te zeggen, geconcentreerd op de wedstrijd. Timanfaya is sinds dit jaar voorzien van een mooie laag asfalt en de bijna rugwind maakt van deze gevreesde helling een “makkelijke” opdracht. Toch word ik te voet gesteld door mijn ketting, die geen zin meer heeft om op het tandwiel te blijven zitten.
Terwijl ik mijn ketting teruglegde op de plaats waar ze hoorde, kwam Kurt me terug voorbij. Ontgoocheling kwam opzetten, want het gat was geslagen, en Kurt kennende zou hij zich gaan forceren om in de buurt te blijven. Terug naar af, maar het gevoel van ontgoocheling gaf anderzijds een positief element aan de wedstrijd, IK HAD ER ZIN IN. Tijdens de beklimming van de Timanfaya ging ik terug over Kurt (die mijn inziens nog steeds te groot trapte) om hem definitief achter te laten, zou later blijken. Het weer was op dat moment niet wat het moest zijn, wolken, koud, “regen”. Maar de wind was ons gunstig gezind. De beklimmingen van Teguise, Haria en Mirador del rio gingen allen vrij goed, enkel werd ik op de klim van Teguise weer te voet gesteld, door het verlies van mijn “bidon” gereedschap /reserve banden tijdens de bevoorrading. Alles teruggevonden behalve de trekkers, maar soit, zonder trekkers moet dat ook gaan, indien nodig neem ik een takje langs de weg. Boven op Mirador del Rio keek ik op mijn klok en zag 12u00 staan. Denkend aan vorig jaar, moest het mogelijk zijn om de laatste 60km af te leggen aan 1u45. Dus zou ik binnenkomen op +/- 6u45, dit zou onwaarschijnlijk mooi zijn. Doch dit is gerekend buiten het grillige eiland Lanzarote. Ondertussen was de wind aangewakkerd en kregen we die in our face te verwerken. Na de afdaling van 10 km mochten we nog 40km tegen de wind opboksen. Hier heb ik gas teruggenomen, omdat ik wist dat er nog een zeer zwaar stuk voor de wielen werd geschoven. En inderdaad, terug het binnenland indraaiend stond 80% van de atleten bijna geparkeerd. Parcourskennis is soms goud waard en de verhoopte 1u45 werd uiteindelijk 2u12.
Ik kwam nog redelijk “fris” in de wisselzone aan, waar het ongelooflijk druk was. Ik nam zoals gewoonlijk mijn tijd om me om te kleden, en kon me met een te lange wissel aan de laatste opdracht ten prooi te geven. Tijdens het buitenlopen in de wisselzone kon ik ook kijken welke schade Kurt had opgelopen en ook niet te vergeten Karel, want Karel staat bekend als een sterk fietser en heel goed loper. Na 2 km lopen nog niemand te zien. Zou ik hen gemist hebben? Na 3km zag ik Kurt het loopparcours opdraaien met de fiets, snel rekenend, had ik een voorsprong van om en bij de 25 à 30minuten, van Karel geen spoor, JAWADDDE. Blijven lopen Danny zei ik tegen mezelf, Kurt dient een half uur dicht te lopen. Na +/-7.5km kwam ik Kurt tegen, voorsprong 5km. Na 9 km kwam ik Karel tegen, voorsprong 8 km. Dit zou niet meer veranderen, ik zou zelfs nog een beetje uitlopen. De 1ste 10.5km liep ik in 57min, het voelde goed aan, en de droom van -4uur lopen lag in het verschiet. Na 12km begon echter mijn rechterheup te protesteren, een kwaaltje dat ik heb opgelopen tijdens een fietstraining en de hartslag ging naar 160. Minderen was de boodschap, met als gevolg dat de irritatie op de heup groter werd, ik de voet anders ging plaatsen en dit zich doorzette op de knie. Het was te harden tot de laatste 7.5km, vanaf toen ben ik van drankpost naar drankpost gelopen. Drinken aannemen en heup en knie effe ontlasten en masseren en na een 20meter wandelen terug naar de volgende drankpost. Genieten heb ik niet kunnen doen van de laatste kms, maar ik heb GRINTA getoond. En vele goden aangeroepen om me de moed te geven om vol te houden. Na 11u37, kon ik de knop omdraaien en mijn lichaam rust gunnen.

Na de perikelen van de voorafgaande dagen aan de wedstrijd, heb ik mijns inziens een goede wedstrijd gedaan. Het ging vrij goed, het fietsen ging zelfs zeer goed. Volk dat ik heb voorbijgestoken, niet normaal. Mijn nieuwe fiets is een fantastisch machientje dat ook veel heeft bijgedragen tot deze goede fietstijd. Het wisselen is een ramp, maar ja, wat heb ik te winnen met wissels die ik eigenlijk een 3-tal minuten sneller kan uitvoeren. Dan liever rustig wisselen en ontstressen. Doch heb ik effe een analyse gedaan aan de hand van de tijden, ik kom 255ste uit het water, ik vertrek als 342ste uit de wisselzone, echt waar, maar liefst 87 personen zijn mij voorafgegaan. Ik fiets naar positie 241, 101 plaatsen goedgemaakt. En met het lopen verlies ik een 50-tal plaatsen. Het lopen ging niet goed, te wijten aan de heup, maar zou het zonder de heup beter zijn geweest? Ja, daar ben ik zeker van. Onder de 4 uur? Ik denk het niet, maar het zou niet veel gescheeld hebben. Ik moet hier is met de coach over praten, tijdens de eerste 12 km zat ik in een goed tempo. Daarna moeten terugschroeven en dat loopt dan niet lekker meer. Indien ik volgend jaar een volledige zal doen, zal ik op het gevoel lopen en niet op hartslag (tenzij ie de pan uitswingt natuurlijk). Ik ben er zeker van dat ik onder de 4 uur kan lopen. Maar dat zal misschien voor een andere keer zijn, als die er ooit komt, maar toch niet meer in Lanzarote?

Maar één ding mogen we niet vergeten, ondanks tijden die we nastreven, wedstrijden in wedstrijden beslechten, desillusies die we tijdens de wedstrijd en na de aankomst te verwerken krijgen, we dwingen met onze prestaties respect af van toeschouwers. Kurt en ik mochten dit aan den lijve ondervinden. De dagen na de wedstrijd werden we in het hotel bekeken als aliens, “dat zijn Ironmannen”, zag je iedereen met het nodige respect denken. En we werden er ook over aangesproken. Maar de kers op de taart was de avond na de wedstrijd, waar we op straat, eens voor de verandering een “dronken” Engelsman tegenkwamen, die ons aansprak en voor de ganse omgeving uitbrulde: “YOU ARE FUCKING HEROES” , tot we uit zijn troebele zicht verdwenen. En dronken mensen spreken de waarheid, dat is algemeen geweten.

Fine tuning deel 04

Zoals je kan zien, I AM READY. Nog 5 DAGEN te gaan en ik zal me op 19 mei omstreeks 06u50 wederom afvragen waarom ik aan de start van de volledige afstand sta, wat en aan wie dien ik te bewijzen dat ik dit kan, waarom de pijn opzoeken van de spieren terwijl ik diezelfde dag met mijn luie krent een afdruk kan maken in het strand van Puerto del Carmen. Op dat moment zal ik terugdenken aan de blog met titel “Lanzarote” van de maand januari, en dan kom het allemaal wel weer goed in het kopke.

De laatste dagen dien ik echter in te zetten met antibiotica. De wind en regen hebben mijn amandelen bij de keel genomen en een ontsteking achtergelaten. De laatste 3 maanden heb ik 6 keer de dokter mogen bezoeken, heb ik pillen gesnoept en diende ik de trainingen aan 80-90% van de voorgeschreven intensiteit uit te voeren. Eindbalans, zwemmen zit redelijk goed, het fietsen is in orde (gelukkig zit er geen Col La Slucht in de wedstrijd), en het lopen is volgens de uitgevoerde trainingen beter dan vorig jaar. Dus, zal ik onder de dezelfde wedstrijdcondities mijn tijd van vorig jaar moeten kunnen evenaren. Stiekem hoop ik op een looptijd onder de 4 uren en de rest is allemaal meegenomen. En over wedstrijdcondities gesproken, men verwacht 27 à 30°C en bijna GEEN wind, dat is al even erg als veel wind, het loopgedeelte zal moordend zijn in die condities.

De voorbije 2 weken werd aan fine-fine tuning gedaan en ondanks mijn Vogezen-Epos en mijn keeltrauma zijn de voortekenen gunstig. Er zat/zit kracht in de benen, de recuperatie is goed, ik slaap goed, … Vandaag ga ik mijn body nog is onder handen laten nemen, alles inpakken, fiets kuisen en inpakken, … En vanaf woensdag schijnt er een zon aan 27 à 30°C op mijn kopke, die het genezingsproces zeker zal versnellen.

En bij deze wil ik mijn vrouwke eren voor haar opofferingen en mijn grillen, die ze de laatste weken heeft moeten doorstaan, THANKS …..


Hij die zaterdag 19 mei vele malen zal sterven groet u …. (wat een vooruitzicht)

Fine tuning deel 03

De voorbije 4 dagen hebben 3 leden van de triatlonclub (vrienden genaamd) en ik vertoefd in de Vogezen. De start van 10 dagen zware trainingsarbeid om dan stilaan beginnen te taperen. Ik keek er enorm naar uit om mijn fietske schuin tegen de collekes te plaatsen en te zien wat de voorbije maanden van training hadden opgebracht.



Dag 1 stond er een rit van 150km met een 6-tal cols op het menu. In de Vogezen is dat niet moeilijk om zoveel cols te vinden, want rijd je er één op en dan beland je voor 95% in een ander vallei bij de afdaling. En om eruit te geraken dien je spijtig genoeg terug een col over.

Het weer was prachtig, te warm aangekleed en na een 0,5 uur fietsen was mijn hoofd de ader geworden van vele zweetrivieren, hetgeen de ganse dag het geval zou zijn. Na een 2-tal cols beklommen te hebben en een tankbeurt stuurde de papieren GPS ons naar “Le petit ballon” via een klein colleke. Dit klein colleke van een 5-tal km bleek een kuitenbijter van formaat te zijn en eenmaal boven aangekomen liep de weg dood. Dus terug naar beneden en op zoek naar “Le petit ballon”, spijtig genoeg vonden we deze snel. Griekse tragedies verbleken bij de doorstane momenten van zelfkastijding en onmacht tijdens deze klim. Serieus diep in de reserves moeten tasten en met lege ogen en een mentaal krasje, de afdaling ingezet op zoek naar de rest. Beneden aangekomen, bij G.J.G. met 105km op de teller, mocht ik de terugweg kiezen tussen 50km en een klim van 20km, of 40km en 2 klimmekes van +/-5km. G.J.G. namen de opgelopen schade van mijn kadaver op en beslisten om voor de 40km te opteren. Wij weg en begonnen dadelijk aan de 1ste klim. Die 5km bleken uiteindelijk 9km, waarvan ik de laatste 2km te voet werd gesteld. Volkomen leeg, nog niet hersteld van de 2 KLEIN collekes, de man met de hamer meerder malen tegengekomen, geen drinken meer, nog 3 dagen in het vooruitzicht, …. Boven aangekomen -dacht ik-, sprong ik terug op de fiets, om mijn tocht alleen verder te zetten. Na een afdaling van 500m ging het terug serieus omhoog om even later op een plateau te belanden, ook beter bekend als een deel van de Crête-route. Na een 0.5uurke gestopt om 2 grote cola’s te drinken, op een terras, vanwaar ik een fantastisch zicht had op onderliggende vallei en ingebed meer. Daar begon ik me af te vragen waar ik mee bezig was en wou er op een bepaald moment volledig mee stoppen. Maar het uitzicht en bijhorend gevoel maakten me duidelijk dat je intenser in je omgeving opgaat als je zelf uren deel uitmaakt van de omgeving (fietsend of wandelend, geen auto of moto). En dat compenseert de geleden schade. Dus sprong ik, na het zelfbeklag op het terras achterlatend, terug mijn fiets op om de tocht huiswaarts verder te zetten. De weg gevraagd naar La Schlucht aan een lokale Vogees, die me erop aandrong om haast te maken, al wijzend met zijn knokige vinger naar het opkomende onweer. Eenmaal aan La Schlucht aangekomen moest ik de juiste zijde van La Schlucht nemen, om na de 12km lange afdaling, nog een resterende kuiterige 5km te overbruggen, opdat ik me zou kunnen neergooien op mijn bed. Met de gedachte “bijna thuis” en bijhorende glimlach zette ik de afdaling in. Zo goed als aangekomen in het dal verscheen het bordje “Bienvenue dans la vallée de Munster”. Mijn glimlach draaide zich 180 graden en het grootste gevoel van stomheid sinds het bestaan der “mensheid” overmande me. Ik was de verkeerde kant afgedaald! En er is maar 1 weg terug, 12 km terug naar omhoog. Ik heb een 3-tal km geprobeerd via een ander col uit de vallei te geraken maar die draaide de verkeerde kant op en dan ben ik maar terug gedraaid. Ik stond daar, met nog zo’n 1uur45min voor de boeg (met 15km klimmen), leeggereden, geen drinken, er was onweer op komst, +/-19h00, geen GSM. Alles opgeteld was er maar 1 ding dat vaststond, ik moest zo snel en levend mogelijk bovengeraken. Ik zag aan de kant een oudere heer staan met een scooter. Ik deed het niet graag, mijn ego weet je wel, maar het bleek op dat moment de verstandigste keuze. Schaamrodig vroeg ik of hij bergop moest, en of ik mocht aanhangen. Wij weg. Na 3km begon mijn aanhangarm pijn te doen, op km 6 van de klim kon ik het niet meer houden, en de oudere heer op de scooter begon ook last te krijgen van zijn schouder. Dus liet ik los, bedankte hem uit de grond van mijn hart, en begon met de moed der wanhoop aan de laatste 6km van de col de La Schlucht. Buiten het feit dat mijn beschermengel een ouder heer op scooter had bezorgd, had ik precies 2 nieuwe benen gekregen. Ik reed vrij vlot naar boven, boven aangekomen bekeek ik de bewegwijzering minstens 3 maal, en zette de afdaling in langs de goede zijde van de col. De laatste 2 uren moest ik ook constant aan mijn metgezellen denken, over de zorgen die ze zich moesten maken. In ons verblijf aangekomen, verontschuldigde ik me omdat ik mijn GSM was vergeten en mocht ik mijn verhaal doen aan 3 opgeluchte collega’s tijdens een verfijnde pasta maaltijd “Vegie-Goatier”. De statistieken van de dag, 181 km gefietst in 8u15 en ongeveer 3700m hoogteverschil overwonnen.

De 2de en 3de dag heb ik het bewuster rustiger aangedaan, 91km (30km ingekort te wijten stortbuien), 95km gefietst en een 50min losgelopen. De inspanningen van de eerste dag bleven die 2 dagen toch nog nazinderen.

De 4de dag zijn we met zijn 4-en een uur gaan fartlekken op de Honeck-berg, het hoogste topje van de Vogezen (als ik me niet vergis). Een licht heuvelend plateau volgens de coach. Heeft die zich uiteindelijk een beetje vergist, swat, hij is ook niet meer van de jongste en er komen duidelijk (misschien opzettelijk) gaten in de kale hersenpan. Het ging continu op en af, via grindpaden, bospaden, “weide/veen”, langs restjes sneeuw, die zich in de schaduw nestelden om te overleven, … . Prachtige vergezichten, die we slecht enkele blikken konden geven, anders gingen wij op ons gezicht. Na een dik 0.5 uur lopen besloten we om langs de weg terug te lopen daar het ons te gevaarlijk leek om dezelfde weg door deze ongerepte natuur terug te lopen. Moe maar voldaan arriveerden we terug bij ons startpunt. Snel terug naar het logement, een beestige omelet gegeten, alles inpakken en huiswaarts getrokken.

Deze 4-daagse maakte deel uit van de finetuning, ik kan in alle eerlijkheid vertellen dat ik niet weet wat me deze trip zal opbrengen. Maar om het op zen Huysentruyts te zeggen: “En Danny, wat hebben we na 4dagen geleerd?”

Ten eerste: Steek een 27 vanachter als je nog eens naar de Vogezen gaat.
Ten tweede: Vergeet niet te drinken
Ten derde: Vergeet niet te eten
Ten vierde: Vergeet je GSM niet mee te nemen
Ten vijfde: Je zal nooit een begenadigd klimmer worden
Ten zesde: Ik heb wat meer GRINTA nodig …

Fine tuning deel 02

Eindelijk is mijn raspaardje geleverd deze week, ik was de wanhoop vorige week bijna nabij omdat er toen nog geen uitsluitsel van levering was. Ondertussen is mijn raspaardje van zadel, hoefijzers en bit voorzien en heb ik een 3-tal ritjes kunnen doen. Het bolt fantastisch, niet te vergelijken met mijn Bianchi-ke, dat geen schrik mag hebben dat ik het zal verwaarlozen. Maar nu is de gewenning en afstelling van de nieuwe fiets de hoofdzaak. Ik denk en hoop dat ik alles redelijk goed heb afgesteld. Vandaag een kleine 6 uren gefietst waarvan de laatste 2.5 voor 90% in de beugel en geen klachten. Het heuvel/bergop rijden is nog wennen, ik moet meer trekken aan de pedalen en als ploegende stoemper is dit toch een aanpassing en soms een aanslag op de spierkes. Wat me wel verbaasde, is dat de trapfrequentie automatisch de hoogte in gaat. Een zeer stijf, wendbaar frame, dat de oneffenheden op de weg goed opvangt, en over mooi asfalt een fijn geluid maakt. Nu nog mijn ouwe, trouwe shamal-wielen onder handen laten nemen door een gerenommeerd mecanicien, waarvoor reeds dank, en mijn fietske is gepimped. Aan het fietske zal het dit jaar niet liggen, faling is te wijten aan de persoon die erop zit.

Ondertussen zijn de haren van benen en bovenlichaam verdwenen, enkele cm² sieren niet nader genoemde onderdelen, en het vrouwke kan (lees moet) er ondertussen mee leven. De gezondheid heeft de voorbije weken parten gespeeld, maar de antibioticakuur begint vruchten en bacteriën af te werpen. Van fysieke fine tuning was er de voorbije weken helemaal geen sprake, hopen op houden wat ik had was de boodschap en dat is redelijk gelukt. Mentaal (ten gevolge van voorgaande items) was het ook niet wat het moest zijn, maar shit happens en maakt soms ook deel uit van de voorbereiding. Liever 90% fysiek in orde aan de start van Lanzarote, dan niet kunnen starten en dan dienen we de verwachtingen maar wat bij te schroeven.

NO PAIN NO GAIN

Gisteren de Mergellandroute gaan rijden, een zeer mooie, maar tevens zeer zware route. Voor mij was dit toch een zware rit, en zeker in mijn situatie als je deze voor het eerst en in het begin van het seizoen gaat rijden. De heuvelTJES in Aarschot en omstreken verbleken hierbij, voornamelijk in lengte. Er zijn 2 “lange” beklimmingen in de Mergellandroute die je doen afvragen of je niet in de Vogezen beland bent: prachtige vergezichten en pijnlijke benen. Hier werd ik nog eens geconfronteerd met het feit dat ik geen Lucien Van Impe-lichaampje heb en de Arnold Schwarzenegger-torso ;-) duidelijk last heeft van de Isaac Newtons “appelwet”.
Maar zoals ik vorig jaar geleerd heb: NO PAIN NO GAIN. En dan hoop ik inderdaad dat de doorstane pijnen GAIN opleveren. De weg naar Lanzarote is kort, maar tevens ook nog zeer lang. En nu er dit jaar geen stage naar Mallorca in zit, ben ik gisteren gaan inzien dat het nodig zal zijn om enkele “berg/heuvel”-ritten te gaan doen om mijn niveau van vorig jaar te kunnen evenaren.
Nog steeds sta ik verwonderd van ons menselijk lichaam, dat pijn dient te doorstaan om op een hoger niveau te komen. Of is dit enkel de pijngrens verleggen, waardoor je dieper kan gaan? Is het potentieel (wattage) steeds aanwezig in de benen, wordt men geboren met een bepaalde cilinderinhoud, en is de pijngrens de snelheidsbegrenzer? Worden mechanismen wakker geschud tijdens weken van trainingen, fine tuning? Ik denk van wel. Zo ervaar ik het toch. Het lichaam leert, onthoudt, past zich aan, en leert je relativeren met het ouder worden. Prachtig biomechanisme toch, in elk van ons schuilt een supervrouw of –man, je hoeft enkel het “cape”ke aan te doen.

Fine-tuning: deel 1 van 4

Nu Lanzarote beangstigend dichterbij komt, lijken de dagen in sneltempo te passeren. Het wordt dus tijd om de knop om te draaien en me stilaan voor te bereiden op wat komen zal. De eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ik begin januari mooie dromen had voor de wedstrijd van Lanzarote, maar bacteriën en aanverwante ziektekiemen laten me terug met beide voetjes op de grond komen. Al bij al ook een zeer positieve zaak, “angst” voor een wedstrijd is goed voor mij.
Vanaf volgende week vliegen we volgens coach Petrel er echt in, en dit weekend zal dan ook het startschot gegeven worden voor de fine-tuning van mijn “Master”verpakking.
De aandelen van “Veet” zullen de komende weken in waarde verdubbelen, kopen die aandelen is mijn advies. Mijn onderstel telt serieus wat cm², en de permanent op het onderstel laat J.M.P. watertanden. Ik zal wel enkele tubekes kunnen gebruiken, om het bleke vel vanonder de permanent tevoorschijn te toveren. Maar eenmaal de talloze cm² verlost zijn van de krullen, gebeuren er rare dingen met de benen, het kopke, en het verlangen naar wedstrijden wordt groter. En ondanks het feit dat mijn vriendin de voorbije dagen betoogde om het Amazonewoud te redden, zal het Amazonewoud dat de buik- en borststreek rijk is toch verdwijnen. Platbranden is geen optie, maar het verleden heeft me geleerd dat “Veet” ook ongewenste brandende neveneffecten geeft, scheren, een stukje laten groeien ene waxen is de beste oplossing. Eens die begroeiing weg is voel ik me terug 90% triatleet. Hoe raar het voorgaande ook mag klinken, maar dit maakt voor mij ook deel uit van de training met als doel Lanzarote, en mijn ijdelheid draagt ook wel bij tot de fine-tuning..

Wordt vervolgd ….

40

Het is zo ver, 40 jaar geleden zag ik het kunstlicht. Sinds 08-03-2007 behoor ik tot de lichting veteranen. What’s in a name zou je zeggen. Persoonlijk zeer veel: veteraan klinkt oud, voelt oud, maakt oud, je hebt zelfs gradaties van veteraan zijn, namelijk A en B. Is dit om de pijn te verzachten, om voor gewenning te zorgen aan het woord veteraan? In andere sporten worden we op die leeftijd “MASTERS” genoemd. Klinkt beter, doorwinterd, je leest er ervaring in, respect, …

Waarom laat men je niet kiezen of je veteraan wil worden? Vroeg of laat zal je toch die stap zetten, je ego zal zich er toch moeten bij neerleggen. Maar zolang je je jong voelt en je de uitdaging wil aangaan met de senioren, waarom niet. Als ik de laatste jaren wedstrijduitslagen analyseer, valt op dat de getrainde veteranen niet onderdoen voor senioren. Van natuurlijke selectie is hier geen sprake, de voornaamste selectie gebeurt op trainingskwaliteit en -kwantiteit. Is het verkeerd om als senior een veteraan als concurrent te hebben? Neen, integendeel, het maakt het respect voor veteranen enkel maar groter. Helm af en diepe buiging voor de Ivo’s, Jossen en Erikken. Ik hoop dat ik die kerels in een wedstrijd kan voorblijven, dat maakt mijn wedstrijd goed, dan weet ik dat ik goed bezig ben. Ik beschouw het als een eer om vanaf vandaag tot hun “ras” te behoren, tot de MASTERS dan wel te verstaan.

EPO-QUIZ DEEL 3

Het zag er naar uit dat de laatste dagen voor de kwis we in extremis 2 ploegen dienden af te vaardigen. Het maximum aantal deelnemers per ploeg was vastgelegd op 6 personen. Donderdagmorgen telde het selecte GeTC-gezelschap 8 personen. We hadden echter 2 vreemde eenden in de bijt die zich hebben ingeschreven en waarvoor de jury toch enkele extra nachtelijke uren moest beraadslagen om deze onbekende soldaten te laten toetreden. Uiteindelijk bleken het tegenstanders te zijn (om niet te zeggen gerenommeerde kwissers), die duidelijk de bedoeling hadden om ons sterke EPO-blok te ontwrichten, en daar ook deels in geslaagd zijn. Donderdagavond en vrijdag bleken deze heren zogezegd hun eigen team te willen inschrijven via onze site, ja …. hallo. Dus terug naar zes personen, was het niet dat de heer Joris Sels afbelde wegens zogenaamde schilderwerken, lees body painting met zijn liefdespenseel(tje) ;-). En omdat we met meer dan 6 personen waren leek dit voor hem geen probleem. De dealer die ons in de steek laat, of … zie onderstaand bericht voor de echte reden;

Uit Het Laatste Nieuws:

Een in een te-hard-rijdende-Mercedes-jongeman met de initialen "J.S. " werd aan de grens tegengehouden met pufferkes en gellekes voor zijne hond (de hond moest hij zogezegd nog gaan kopen, en over dat beest ging hij ook nog een kinderboek schrijvenn met de titel “Puffie en de wespen op zoek naar de gesneden broden”).

De tegenstander haalden hun slag dus duidelijk thuis en we moesten als gewonen stervelingen aantreden tijdens de kwis.

Sterveling 1: Tom Smets specialiteit: gewrichtelijke aandoeningen, steunzolen, ….
Sterveling 2: Gudy verluyten specialiteit: roos vlees en aanverwanten
Sterveling 3: Staf Aerts specialiteit: vlaamse slaghers en Maria
Sterveling 4: Nico Meulemans specialiteit: de rest
Sterveling 5: Danny Van Genechten specialiteit: inschrijvingen
Special guest 1: Linda verhaegen specialiteit: strippen en GSM
Special Guest 2: Maria Aerts specialiteit: Staf in het oog houden en van haar ….. maken


Bij het binnentreden van de parochiezaal van het dorpje Ten Aard, bleek dat we ruim op tijd waren. Instinctief gingen we op zoek naar de bevoorradingsposten, de wisselzone, tafel en stoelen positioneren, om zodoende een snelle wissel te kunnen maken om naar de toiletten te kunnen lopen. Maria Aerts eiste echter het hoofd van de tafel op, en wie durft er haar tegenspreken …...

De tegenstanders vielen door de aanhoudende regen druppelsgewijs binnen en werden met ons kennersoog getaxeerd. Dit was niet simpel, op een triathlonwedstrijd kan men naar de scherpte van het gezicht kijken, de afgetrainde benen, armen, fietsen, … Die kwissers hebben precies geen ledenmaten enkel een brilleke, ne losse trui en broek, haar dat veel te lang is en ze hebben hun eigen bikken bij. Na verloop van tijd werd duidelijk dat er weinig 3-collega’s aanwezig waren en dat de zaal voor 3/4de gevuld was met kwissers.

De kwis zelf bestond (ik denk dus ik besta dacht de kwis) uit 3 ronden die elk nog is uit 4 ronden bestond, toen we dat hoorden was het noorden al zoek voor ons. Volgende onderwerpen werden ons voorgelegd, sport, kookgerechten, droedels, algemene kennis, vlaggen van landen raden, filmfragmenten (geschreven), trips, de vrienden van de Poëzie (die nu geen vrienden meer zijn), …. We deden goed mee en bleven de afgevaardigden van 3athlon.be op de hielen zitten, om tijdens de laatste meters erop en erover te gaan. De vragen van deze kwis werden duidelijk aangepast aan het aanwezige niet-kwisserpubliek en dat vonden we zeer aangenaam. Met uiteraard vragen waarbij we elkaar aankeken als de koe naar de eerste trein. Linda had een hulplijn van Walter gekregen, Nico droedelde er lustig op los, Maria dronk koffie, Staf zong al de liedjes mee, Tomske noteerde vlijtig en verbeterde de foute antwoorden in foute antwoorden, Gudy deed zijn specialiteit alle er aan en Danny was ook aanwezig.

Na vele Leffes, bitterballen, soep, koffie, paaseieren, correcte vragen en foute antwoorden werd de kwis afgefloten en mochten wij nog in extremis rode draad antwoorden aan de jury bezorgen (vergeten in te leveren). Deze stommiteit heeft ons punten gekost. Uiteindelijk werden we 18de van de 27 ploegen. Zonder die stommiteit (laattijdig inleveren van de rode draad), andere stommiteiten en de sobotage van de 2 andere ploegen (uiteindelijk 1ste en 4de plaats) zouden we 14de zijn geworden. Toch voor 3athlon.be geêindigd en dat verzachte de pijn toch een beetje.

Het was zeer aangenaam vertoeven met de specialisten en special guests en zeker voor herhaling vatbaar.

Voor de liefhebbers de aanvaardingsbrieven van de saboteurs (ze heten namelijk allebei Jan, ja ... hallo):

Antwoorden van saboteur 1:

Hoeveel bedraagt uw hematocriet?
Recht evenredig met mijn Duvelverbruik

Bent u bereid om een DNA test te ondergaan op 02 maart?
Neen, mij ploeggenoten, De vrienden Van de Jury wel.
Graag bevestiging van inschrijving

Het antwoord van het GeTC goes EPO-team

Beste Jan

As het recht evenredig is met u Duvelverbruik is dat dik in orde, ik heb je dinsdag 2 Kuipkes van 35CC zien binnenkappen en dat maakt 70CC. Goe bezig, ge moet Tomske Smet is ne keer meenemen op Duvel-stage, want die drinkt alleen HEMA-bier.

Wij vinden het toch wel vreemd dat u al over ploeggenoten en vrienden Van de Jury spreekt. Is het al niet erg genoeg dat er al vele Vrienden van de Poëzie zijn. Wij zullen ons dus opofferen om uw DNA-test te ondergaan, maar besef wel dat DNA staat voor De Natte Afterparty, waar vele natte ... ja,ja je weet wel wat ik bedoel. Omdat we dit gebaar ten zeerste weten te waarderen, mag je met alle plezier, en wij achteraf des te meer, ons team vervoegen.

Mvg

Antwoorden van saboteur 2:

Hoeveel bedraagt uw hematocriet?
+0,60 voor de hele ploeg samen, de rest is alcohol

Bent u bereid om een DNA test te ondergaan op 02 maart?
I did not have sexual intercourse with that woman !!

Het antwoord aan jan van ons Team waarom hij mag toetreden:

Beste Jan

Uw inbreng van 0,60 is van bedenkelijk laag niveau. Het positieve eraan is dat er een "+" voorstaat. Mensen met een positief drankprobleem weten wij ook te waarderen, en wij willen u in de ploeg opnemen. Met de volgende troostende gedachte: indien deze jongenman de kwis meedoet (waar enkel wortelen, prei, bloemkool powerbar, Wcup, Maximize wordt gegeten/gedronken.) , helpen wij deze jongeman om een avond zonder bier door te brengen. Men zal u thuis niet meer herkennen wanneer u recht door de deur wandelt ipv kruipt.

Het slechte nieuws betreffende uw "intercourske", is dat het hier om een nederlandstalige vrouw gaat, ge hangt er dus goed aan. Show her the allimentatie-moneyyyyyyyy!

EPO-Rotary club

GETC GOES TO BRASIL !!

Op het einde van vorig seizoen waren er enkele atleten die begonnen dromen om deel te nemen aan een Ironmanwedstrijd (3,8km zwemmen/180km fietsen/42km lopen) in een ander continent. De kalender werd er bijgenomen en de keuzes konden gemaakt worden.

Na een eerste bijeenkomst eind oktober kozen Yves Robberechts, Gert Goedhart, Gudy Verluyten en Danny Claessen, Ironman Brazilie tot hun sportief doel voor 2007. Anja Vangompel zal meegaan voor de nodige aanmoedigingen en zorgen om zo de atleten in topconditie aan de start te krijgen.

Alle 4 atleten finishten reeds eerder in een Ironmanwedstrijd en weten dus wat hen te wachten staat in het verre Brazilie. Dat het één groot avontuur zal worden staat nu al vast.

Na het inwinnen van de nodige informatie omtrent de te vervullen formaliteiten, (reispas en inentingen) werd er via het Jetair Center in Geel een betaalbare vlucht gevonden die hen op 22 mei vanuit Brussel via Lissabon naar Sao Paulo zal brengen om vanhieruit een binnenvlucht te nemen naar de startplaats in Florianopolis .

Na veel email verkeer en het nodige vertaalwerk van een bevriende Belg in Brazilie, kon er een mooie bungalow gevonden worden voor hun 11 dagen durend verblijf.

De voorbereiding verloopt voor de een al wat beter dan voor de ander, Yves zit momenteel tot over zijn oren in het werk waardoor er wat minder getraind kan worden dan goed zou zijn, bij Gudy werpen een aanslepende heupblessure en sinusontsteking roet in een perfecte voorbereiding, ook Gert heeft al de nodige verkoudheden achter de rug, doch is het Danny, die reeds een jaar aan het sukkelen is met de patellapees en hiervoor nog in behandeling is, wiens voorbereiding het slechtst verloopt, hierdoor heeft hij al enkele maanden geen meter gelopen, hij onderhoudt de conditie met zwemmen en fietsen en krijgt een van de volgende weken groen licht om het lopen te hervatten en alzo toch nog wat loopkilometers bij elkaar te krijgen om de marathon op een meer dan degelijke manier proberen af te leggen.

Momenteel zijn er een 600 atleten ingeschreven waaronder nog 4 andere Belgen,
ze zullen er allemaal een mooie wedstrijd onder exotische omstandigheden meemaken waarbij het zwemmen in de Atlantische oceaan voor de nodige afkoeling zal zorgen, daarnaast zal er gefietst worden op het vrijwel vlakke schiereiland Florianopolis waarna er een marathon word gelopen rond de badplaats Jurêre. Dit alles zal gebeuren bij temperaturen rond de 30°C , daarna hebben ze nog enkele dagen de tijd om te genieten van hun vakantie om op 31 mei de lange terugreis aan te vatten.

Goatier

EPO-QUIZ Deel 2

Er hebben zich nog 2 helden aangemeld voor de kwis, hieronder vindt u buiten de reden van hun bestaan (het meedoen aan de EPO-kwis), de reden tor toelating tot dit selecte clubje.

Dit zijn de antwoorden van Staf Aerts

Hoeveel bedraagt uw hematocriet?
geen schrik hebben ... veel te laag !!

Bent u bereid om een DNA test te ondergaan op 02 maart?
Indien deze perfect wordt toegepast ; door bekwame en zachte handen, is er helemaal geen bezwaar. Iedereen lust wel een .... ja,ja, dat is het wat ik bedoel.


Uiteenzetting tot toetreding:

Beste Staf
Wij hebben geen schrik van u, het is u die schrik van ons moet hebben. En op uw leeftijd (met alle respect) is het normaal dat het hematocriet laag is.

Daar ik geen handenarbeid verricht (of kan verrichten) en de Oil of Olaz (of zoiets anders vettig) alle dagen rijkelijk over mijn lichaam wordt uitgespreid kan ik je verzekeren dat mijn handen toch een paar zijn, waarvan je in de Kempen niet veel zachtere zult vinden. Maar dat je voor de jongere venten was, dat wisten we nog niet.

In onze statuten staat vermeld dat we niemand mogen discrimineren aangaande afkomst, leeftijd, geaardheid, bij deze welkom in ons EPO-team. En we kunnen een vaderfiguur gebruiken, die ons zal terechtwijzen bij misbruik van drank en ... ja, ja, dat is wat ik bedoel.

Gr
The EPO-ketiers

Dit werd door Jan Vereecke ingestuurd;

Hoeveel bedraagt uw hematocriet?
+0,60 voor de hele ploeg samen, de rest is alcohol

Bent u bereid om een DNA test te ondergaan op 02 maart?
I did not have sexual intercourse with that woman !!

reden waarom Jan werd toegelaten;

Beste Jan

Uw inbreng van 0,60 is van bedenkelijk laag niveau. Het positieve eraan is dat er een "+" voorstaat. Mensen met een positief drankprobleem weten wij ook te waarderen, en wij willen u in de ploeg opnemen. Met de volgende troostende gedachte: indien deze jongenman de kwis meedoet (waar enkel wortelen, prei, bloemkool powerbar, Wcup, Maximize wordt gegeten/gedronken.) , helpen wij deze jongeman om een avond zonder bier door te brengen. Men zal u thuis niet meer herkennen wanneer u recht door de deur wandelt ipv kruipt.


Het slechte nieuws betreffende uw "intercourske", is dat het hier om een nederlandstalige vrouw gaat, ge hangt er dus goed aan. Show her the allimentatie-moneyyyyyyyy!


EPO-Rotary club

ritverslag zondag 25 februari

Een dag eerder op zaterdag viel de regen met bakken uit de hemel. In het weerbericht die avond zei de heer Frank DB dan nog eens dat dit de beste dag van het week-end was.
Nochtans waren er nog 9 moedigen vertrokken voor de wekelijkse fietstocht. De weg was wel kletsnat maar regen viel er voorlopig niet.
Toch waren 2 onmisbare pionnen niet komen opdagen de GPS en de man met zijn fluit(je).
De kopbeurten waren dus wat improviseren. Maar niet getreurd wie sterk was reed wat langer op kop wie minder was wat minder. Van Geel ging het dan naar Stelen waar die van de Blauberg "meegepakt" werden.
Vandaar naar Tongerlo, over Oevel en zo naar Olen. Vervolgens ging het naar Herentals alwaar er een klein criteriummeke in het industriepark gedaan werd. Tijdens de sanitaire stop aldaar konden degene die hun "slijkslager" los zat dit euvel verhelpen. Zo werd er met nieuwe moed richting Herenthout gereden. Daar nog wat stilstaan om iemands lekke band te vervangen om alzo de weg naar Bevel te vervolgen. Een kasseistrook insprireerde er wel enkele om het tempo wat op te trekken maar zo vlug als het kwam zo vlug was het weer over. Zo bealandde we in Kessel om vandaar naar Nijlen te fietsen.
Gelukkig stond de wind daar langs de goede kant en kon er eindelijk een goed tempo gereden worden.
Over de grote weg werd er nu koers gezet naar Herentals. Het tempo lag nu al zo hoog dat we voorbij Tomske waren voor iemand het wist. Naar de horecazaken met gekleurde lampjes die op die baan nogal frekwent voorkomen konden de meeste nog wel een blik werpen. Maar zoals je wel kan raden is daar op een zondag voormiddag niet echt veel beweging.
Zonder het goed te beseffen waren we dan al en Herentals. Vandaar de kanaaldijk op en na nog een sanitairestop in hoge vaart naar Geel. En geloof het of niet de eerste druppels vielen pas toen we het Kelderke al zagen liggen. Dit was dan ook nog eens het startschot voor de laatste jump om zo snel mogelijk bij Nicole te zijn. Een koffie en een cola, en paar sterke verhalen later kon iedereen weer naar huis. De bui was over restte enkel nog het kuisen van de fiets.

Dirk

EPO-QUIZ DEEL 1

Daar wij gewoon zijn van steeds met het verstand op nul in dat koude water rond te dobberen, en centiliters te pikken om 2 grasprieten sneller uit het water te kruipen dan de andere, nat op ne velo springen en hopen dat we geen bronchit opscharen, en als laatste nog is gaan lopen om echt tot ons te laten door te dringen dat de benen echt wel pijn doen, is het misschien wel onverstandig om aan deze kwis mee te doen. Wie weet worden we slimmer, en worden we toeschouwer.

Maar desalniettemin zijn er enkele echte 3-atleten die deze kans aangrijpen, om ipv met de benen en armen te spreken, ook de hersenen is enige activieit te laten ervaren. De selectie halen om in het team opgenomen te worden is natuurlijk niet evident, de voorwaarden en vragen zijn zo opgesteld dat het niet aan Jan en alleman is gegeven om in het "GeTC goes EPO"-team te geraken. Hieronder vind je een overzicht van diegene die aanvaard werden door de commisie, en de reden van hun aanvaarding. Zij die zich hebben ingeschreven en niet aanvaard werden, worden niet vermeld. Uit belang voor de gedupeerden, en de commisie wil geen zelfmoordpogingen op haar geweten hebben.

Team member 1:

Zijn antwoord op de door ons gestelde vragen:

Hoeveel bedraagt uw hematocriet?
11+18+4+9+17-21+15-9

Bent u bereid om een DNA test te ondergaan op 02 maart?
enkel als ze door een vrouw wordt afgenomen

Mijnheer Verluyten,

Laten we dadelijk met het heugelijke nieuws beginnen, U maakt deel uit van het team “GeTC goes EPO”.

U kwaliteiten zullen zeker bijdrage tot de overwinning (van schaamte) door ons team. Daar u onlangs een reddersdiploma hebt behaald, zal u onze redder in nood zijn, bij de vragen die de andere teamleden aan zich laten voorbijgaan.

We geloven u op uw woord betreffende het hematocrietgehalte, tellen is niet ons sterkste punt.

De test (die mag u ook kiezen) zal afgenomen worden door een dame van de club, ...... (namen worden hier niet genoemd om eventuele dagvaardingen te voorkomen)

Tot quizs

Team member 2:

Zijn antwoord op de door ons gestelde vragen:

Hoeveel bedraagt uw hematocriet?
minstens 10 te weinig

Bent u bereid om een DNA test te ondergaan op 02 maart?
No problem - dokter Sam heeft gezegd dat het rond die periode safe moet zijn!

Geachte heer Meulemans

Naar het schijnt maakt u deel uit van een korps met een lange ....

Zulke mensen kunnen wij goed gebruiken, wij verwachten dan ook dat u mensen zal terechtwijzen. Ook al hebben zij niets misdaan, maak gebruik van uw positie en intimideer de andere kwissers met boetes. Gelieve dus op 02 maart in u werkkledij te verschijnen.

Indien u hematocriet 10 verschilt om aan +49 te komen is het toch raadzaam om dokter Sam te bezoeken. Een hematocriet van +60 is toch wel ongezond. Maar mits bovenstaand argument van uw lange ... zien we dit door de vingers.

Inderdaad, indien je een DNA-test laat doen, raden wij je aan deze te laten uitvoeren met gebruik van een condoom en zaaddodende pasta. Dat is dan safe zoals dr Sam zegt. By the way, het kan ook staand.

Desalniettemin verwelkomen we jou in ons team.

Mvg

GeTC goes EPO


Team member 3

Antwoordde op de vragen:

Hoeveel bedraagt uw hematocriet?
in dronken toestand is dit niet te meten

Bent u bereid om een DNA test te ondergaan op 02 maart?
De grote vraag is wat krijg ik hiervoor in de plaats ??


Geachte heer Smets

U bent goedgekeurd, welkom in ons team, uit uw antwoorden blijkt dat u niet over hersenen beschikt, en aldus ook geen hersenactiviteit kan hebben. Prachtig, u zal een waardig lid zijn va het ...-team.

Wat uw HEMA-TOC-RIET betreft, die is +49 - geloof ons, uw HEMA(bier) is TOC(tisch --> is verkeerd geschreven maar vergeef me mijn dichterlijke vrijheid) zoals u ze drinkt met een RIET(je) en daar u steeds in dronken toestand bent, dient u hierop niet getest te worden. U bent het eerste zelftestend menselijke lab dat we in de triatlonsport tegenkomen, een voorbeeld voor allen.

Gr

Team member 4:

Antwoordde op de vragen als volgt:

Hoeveel bedraagt uw hematocriet?
48,7

Bent u bereid om een DNA test te ondergaan op 02 maart?

Neen, want dan blijkt dat ik meer heb...

Geachte heer Sels

Alvorens de beslissing van de raad der wijzen (ik heb namelijk een gespleten persoonlijkheid) mede te delen betreffende u inschrijving voor de EPO-quiz. Dienen we enkele zaken te verduidelijken, waarop onze eindbeslissing is gebaseerd.

Volgens de gegevens ingevuld door de aanwezigheid van dusdanig persoon, blijkt zeer duidelijk dat u goed kan liegen. Een hematokrietwaarde die net onder de gevraagde waarde licht is steeds argwanend, u flirt niet alleen met de vrouwen maar ook met de minima. Dus gaan we ervan uit, en eisen we lichtjes, dat de nodige voorzieningen getroffen zullen worden om tijdens de EPO-quiz is ne keer serieus uit te pakken, prepareren met andere woorden. Vergeet bij het meebrengen van uw puffer het doktersattest niet, diskwalificatie van ons team kunnen we ons niet veroorloven ;-).

Mijnheer Sels, het is een publiek geheim dat u meer hebt ... Die DNA-test zal de zaken niet veranderen, ooit zullen de kinderen toch bij hun natuurlijke vader terechtkomen, ook zonder die DNA-test.

Mede met deze publieke openhartigheid omtrent uw privé-leven, uw roemrucht verleden ;-) en uw Pinnokiocapaciteiten heten wij u van harte welkom in ons team.

De gespletenen, ....

gr

Team member 5:

Daar ik me in mij in mijn jonge goddelijke jaren in het verderf heb gestort, en mij uit vrij netelige situaties heb moeten uitpraten, en ik personen van het andere geslacht romantische onzin heb verkocht (in het Duits ging dit ook), en zij dit ook hebben geslikt². En ik morgen bij Dr Sam mijn rechterarm zal aanbieden om de EPO-kes op te schroeven, ik 5 glazen tegelijkertijd kan dragen (ik zorg wel voor de aanvoer van de Bierotone dranken), denk ik wel mits goedkeuring van de andere 4 members dat ondergetekende deel uit zou kunnen maken van het team.

Indien er nog echte mannen en vrouwen zijn die zich geroepen voelen om aan te schuiven bij onze troepen, surf dan naar nevenstaande link EPO-QUIZ . Het is een Quiz algemene kennis, met goede kennissen.

gr

Nieuw machientje

Vorig jaar, omstreeks november, heb ik besloten om me voor 2007 een nieuw fietsje aan te schaffen. Normaal gezien heb ik voor een nieuwe fiets een budget klaar voor +/-1000 Euro. Vele zullen denken, 1000 Euro, daar koop ik 1,5 wiel voor. Maar in het verleden deed ik niet bijster veel km's, maar sinds een 2-tal jaren ben ik mijn schade aan het inhalen. Dus mag het materiaal ook al iets beter zijn, en natuurlijk het belangrijkste van alles, je mag niet uit de toon vallen tov de triatlon-rest. Onbewust laat je, je toch meedrijven met de nieuwste collecties en droom je een beetje hardop, moest mijn portomoneke niet tegenstribbelen, dan had ik mijn droommachien allang in mijn bezit. En meer dan ene ook, want tegenwoordig is het de mode, en die constructeurs springen er ook gretig op in (want die 3-atleten zijn gek genoeg ), om een specifieke tijdrit/triatlonfiets te hebben om wedstrijden te doen. Grootste verschillen tov een standaard koersfiets met TT-fiets, is de hoek van de kader en het geld natuurlijk. En om met dat pepedure TT-fietske te gaan trainen, en in de bergen te gaan rijden (toekomsplannen) waarvoor de fiets niet echt geschikt is, is ook weer een reden te meer om niet echt een TT-fiets aan te schaffen.

Dus moest ik ofwel een combinatie van de 2 kunnen vinden, of een meer dan degelijke vervanger voor mijn Bianchi-bakske of een meer TT-gerichte fiets en mijn Bianchi-bakske houden voor het gros van de trainingen.-->Dit wil zeggen dat ik mijn huidige fiets niet zou kunnen verkopen of inwisslen met het gevolg dat dit extra centjes kost. Maar om zoveel geld te geven voor een fiets om 10-15 keren per jaar te gebruiken, iets teveel van het goede.

Uiteindelijk is enkele maanden geleden mijn oog gevallen op een Koga Miyata, gelukkig zonder pijnlijke gevolgen. De fiets, carbon, prachtige vormgeving, uitstekend afgemonteerd en een schappelijk prijske van 2200 Euro. Wat voor mij ook wel belangrijk is, is dat er niet teveel van diezelfde fietsen rondom mij rondrijden, dat geeft het unieke, speciale gevoel niet van MIJN FIETS. Ik ben namelijk geen kuddebeest, alhoewel soms ... En ik heb nog niemand op ne Koga zien rondfietsen in mijn omgeving. Dus de beslissing was eigenlijk genomen, een extra fietske van 2200 Euro, mits legale constructies herleid tot een goedkopere aankoop, KAAIMAN KORTING. Het was enkel nog de bestelling plaatsen en .... Tot een clubgenoot me vertelde dat zijn oog ook op die Koga was gevallen, stiekem hopende ik dat hij zich wel pijn had gedaan ;-). Ondertussen heeft Nico zijn Koga binnengehaald en begon mijn ijdele donkere kant de bovenhand te halen en moest ik op zoek gaan naar iets anders. Dus om iets langdradig kort te maken nam ik de schaar, en uiteindelijk heb ik nog een fiets gevonden naar mijn hart, mooie vormgeving, mogelijkheid tot hoek van 74 en 76 graden (door aanpassing aero zadelpen, en mogelijkheid tot plaatsing van een standaard zadelpen), aero, verschillende mogelijkheden van afmontage, zeer goede review --> http://www.trigearreview.com/forms/Article.aspx?REVID=392, ...

Het carbonne arme ding dat mijn gewicht de komende jaren mag dragen is dus een ORBEA ORA.

Jef Friant

Ik was onder de indruk van het gebeuren, afgelopen zaterdag, rond Jef Friant. Ik kom het zelden tegen dat een vriend na zoveel jaren nog warm herinnerd wordt.

Lanzarote

De kogel is door de kerk, ik heb me vandaag ingeschreven voor Lanzarote. Ik denk dat ik vogel Kurt ;-) blij heb gemaakt. Waarom terug Lanzarote, bevestiging zoeken van dit jaar en andere redenen. Op voorwaarde natuurlijk dat de trainingen zonder problemen verlopen.Ik kan enkel positieve redenen aanhalen om deel te nemen aan de volledige triathlon van Lanzarote, buiten het feit dat deze als een van de zwaarste edities is in het IM-circuit.
De andere redenen zoals ik reeds heb aangehaald heb ik een 4-tal weken na de wedstrijd van Lanzarote neergeschreven. En deze zijn gepubliseerd op de website van IM lanzarote. Indien je ooit Lanzarote wil meedoen en je nog niet 100% zeker bent, misschien kan deze tekst je overtuigen


Before I had the " brilliant" idea of participating at an Ironman, I was a spectator in France-Geradmer (2004) where friends of me participated. I can tell you that I never felt such emotions at the start of any triathlon a participated. And the biggest joke off al, I was only watching 1000 man getting started for their dream. I imagined what a rush it must be, standing there between these athletes. For me it was mission impossible, I could never bring up the effort en hardness of training for such an event.
Days, months, a year passed on me, but the feeling of France-Geradmer remained. So I decided in November 2005 to participate at the Ironman Lanzarote 2006. Most people who know me called me crazy or did not believe me. Why? Well, I am not the example of a serious-die hard triathlete. Did not train enough, like(d) to go out, like to eat, ... The result of my lifestyle was that I was a triathlete only in the mind and hart. I had to made the decision for practicing triathlon passive or active. I love the sport and atmosphere around it too much, I could not say goodbye to it.
So I made the choice (end 2004) to train again on a regular base, so I could reach a level for participating and finishing the 1/2 Ironman distance. I succeeded and it tasted sweet and I wanted more. The second factor of the disbelieve was; "Who the fxxx participates in his first Ironman on"one of " the toughest Ironmans in the series." People wished me good luck with a "Oh you stupid boy" -look in the eyes. I start training and everything went well, I managed to cycle about 4000km in 5 months, normally I needed 3 to 4 years for going this distance. The last 2 months I had some 20 - 25 hours training weeks. As D-day came closer, confidence was growing that I was capable of crossing the finish line in a decent way.

As 3 team members and I put foot on Lanzarotes soil, the Ironman started for me right that moment. It is not only the Ironman, it is a lot more. It is also the days before D-day and the days afterwards. Walking around tagged with the Ironman bracelet, going to the pasta party, checking out the courses, preparations, insecurity, feeling part of a community, the stories you need to tell after finishing, coming home (stories you need to tell), receiving congratulations, seeing the amazed faces (I know now how Jesus felt, walking over the water), wearing that finishers T-shirt. It is all this and much more that makes the circle round of the M-dot.

I am writing this as an Ironman. I started the Ironman with a flock of goose bumps and tears in the eyes, crossed that finish line in the same way. During the race there where also tears, but they were caused by the wind. I enjoyed every inch of the 140,6 mile course. Lanzarotes Ironman is hard, beautiful, during the race there are moments you hate it. But at the end you love it. It is not only the race with an amazing cycling course, it is the whole package you get. A very well organised Ironman with focus and respect for all the participating triathletes. The friendly, willing to help volunteers, an organiser who personally puts the medal around you neck, the treatments afterwards, .... The inscription money is well spent here, it is a lot but I have experienced another Ironman event this year as spectator. And I was missing there the hart and soul I met in Lanzarote. Money was talking at the other Ironman event, and it felt not good. People called me crazy, stupid when I subscribed for Lanzarotes Ironman as an Ironman- rookie. But it is one of the best choices I made. Quoting the race director after a crossed the finish and congratulate him with the beautiful well organized race: "To hear that from an athlete, that's why I am doing this for, thanks"