Ironman syndroom

Vier weken na de Ironman van Lanzarote is de drive om te trainen, volledig zoek. De fut is eruit, niets hoeft meer, de heup die nog opspeelt, … Binnen een maand start ik in Aarschot, een hoogtepunt zal het niet worden. De Marc Herremans 70.3 is dan wel een doel en daar heb ik nog een 2-tal maanden voor. Om daarna af te sluiten in Gerardmer, hopelijk in schoonheid. Er tussenin zal ik proberen nog iets mee te pikken van wedstrijden. Vorig jaar was het Ironman-syndroom ook aanwezig, daarna heb ik alleen nog maar Aarschot, Eupen en Gerardmer gedaan, waarvan Aarschot 10 km te ver was, Eupen vrij degelijk en Gerardmer heb ik na 50km verlaten om de rest van de dag in mijn bed uit te zieken.

Dit jaar zou het anders zijn, blijven doortrainen, terug snelheid opbouwen voor het looponderdeel. Lanzarote komt vroeg in het seizoen, daarna heb je nog maanden de tijd om veel wedstrijden te doen, dacht ik altijd. De werkelijkheid is anders, 1 maand na de wedstrijd is het terug vechten om in het trainingsritme te geraken. De schrik om wedstrijden te doen zit er een beetje in, eigelijk moet ik die doen om wat grenzen te verleggen en snelheid te maken. Iedere week zeg ik tegen mezelf: “ volgende week start ik terug met de schema’s 100% op te volgen”. Een week later heb ik mezelf weer bedrogen, me niet verzorgd zoals het moet; laat gaan slapen, te weinig op mijn voeding en drinken gelet, trainingen uitgesteld, … . Maar ik heb de oplossing voor het probleem gevonden, vanaf volgende week ga ik er terug voor 100% tegenaan. En ik heb een prikkel gekregen.