Aarschot-apocalyps

Gisteren heb ik eindelijk nog is de finish van Aarschot bereikt. Dat op zich is al een hele prestatie voor mij. Vorig jaar plat gereden zonder reservebandjes bij te hebben, het jaar daarvoor TE PLAT.
De anders zo tropisch, zonovergoten Plastriatlon van Aarschot, was overtrokken met zware, grijze dreigende wolken. (Elk moment verwachte ik de ruiters van de Apocalyps , de wolken openscheurend om het einde van de wereld aan te kondigen. Of was het, het einde van mijn hoop.) Hevige korte buien maakten het fietsparcours nog gevaarlijker dan het al is en ik wist dus al dat ik tijdens de fietsproef niet voluit zou kunnen gaan. Terwijl ik in de wisselzone ronddoolde op zoek naar wat courage en koeievlaai-vrije grasstroken, was de goesting om te starten ver weg. En het feit dat op de achtergrond de ambulance zich naar gevallen fietsers van de 1/8ste spoedde, maande me nog meer tot voorzichtigheid aan. Maar er hing vandaag meer aan vast buiten de finish te bereiken, en dus zouden we er het beste van maken.
Het zwemmen is zoals steeds in Aarschot lachwekkend, ik snap niet dat men de zwemrichting niet verandert, dan is men van de “zwemloop” tijdens de start af. Maar soit, van in het begin draaide het een beetje vierkant, ik kwam de ganse zwemproef niet echt in mijn ritme en het was meer overleven. Doch viel het mij op dat de opgedane ervaring van naar de voeten toe te zwemmen, zijn vruchten blijft afwerpen. Vorige jaren trok ik altijd mijn plan, en liever niemand in de buurt dan een buurman die in mijn weg zwom, of ik in de zijne. Volgens de vrouwen kan een man geen 2 dingen tegelijkertijd, maar toch slaagde ik erin om op het einde van de zwemproef, mijn wetsuit te openen en een blik te werpen in T1. Daar zag ik Peter Moonen in wetsuit aan zijn fiets halt houden, dus zo slecht had ik nu ook weer niet gezwommen, 36’ ipv 41’ vorig jaar.
Tijdens het fietsen langs de Demer de hartslag laten zakken (te hard gezwommen), om dan een strak tempo te kiezen, met een behoedzame 1ste plaatselijke ronde. De 2de ronde heb geprobeerd om van stayerjongens af te geraken, wat voor 90% gelukt is. De andere 10% heeft zich daarna ook netjes aan de gevraagde afstanden proberen te houden. De heuvels oprijden ging zeer goed, daar maakte ik het verschil, zeker als je boven komt en er dadelijk 2 tanden kunt bijsteken, of naar den 53 overschakelt. Maar in de afdaling verhinderde het 3de ei in mijn broek me om voluit te gaan. Met gevolg dat mijn gevolg steeds terug aansloot. Hiervan het nutteloze ingezien te hebben, heb ik me in de 3de ronde wat ingehouden om onnodig energie te verspillen. De laatste 5km van de fietsproef Dieter bijgehaald om samen de wisselzone in te gaan. Ik had een prachtige plaats in de wisselzone. 2 Meter voorbij het punt waar je de fiets moest afgeven. Ik had dus een snelle wissel in petto, maar de werkelijkheid gebiedt me hier om te zeggen dat het weer niet om aan te zien was. Voetjes droogwrijven en sokken aandoen is iets van het goede teveel. Dus toen ik uit T2 kwam, was Dieter niet meer te bespeuren. Ik fiets niet slecht maar de wissels kosten me teveel tijd, bv Dieter zwemt 1’40” sneller, ik fiets ernaar toe, en uit de wisselzone kom ik met 40” achterstand buitengelopen.
Tijdens het lopen verging me de 1ste ronde zeer goed, het gezelschap was OK en ik heb 25’ mogen aanstaren waar Mark Verwimp maar een schichtige blik van zag. Ik had me voorgenomen om elke ronde in het smalle straatje waar het steil bergop ging naar boven te wandelen. Zo gezegd zo gedaan (achteraf wel spijt van deze tactiek), tijdens de 2de ronde begon het gevoel in de heup en bilzone op te komen om in de 3de ronde het bergoplopen (waar ik dat deed) en de afdaling in de wei voor problemen te zorgen. De laatste 2.5km heb ik dan nog proberen te versnellen om Dirk Everaerts af te houden, maar het versnellen werd afgeremd door de kwetsuur en het tekort aan training.
Gisteren was het een zeer belangrijke dag voor mij, na de wedstrijd van Aarschot ging ik een beslissing nemen over de rest van het seizoen. En de beslissing was reeds tijdens de wedstrijd genomen, namelijk in de 2de loopronde was het definitief. Geen IM meer dit jaar. Na mijn “fiasco” van Lanzarote dit jaar, speelde in Lanzarote reeds de gedachte om in Wisconsin te starten, op voorwaarde dat het “heup”euvel verholpen zou zijn. De honger naar IM Wisconsin was en is nog steeds ongelooflijk groot, maar om er zoveel geld tegenaan te gooien om ginder meer dan waarschijnlijk een pijnlijke loop/wandelproef af te leggen is het niet waard. Eupen was gisteren ook een njet, maar vandaag is bij het ontwaken geen enkel spoor van stijfheid in de heup en bil terug te vinden en dat is dan weer positief.
Dus om een lang verhaal samen te vatten, was ik gisteren een beetje veel teleurgesteld, maar aan de andere kant heb ik wel een goede wedstrijd gedaan, beste tijd ooit in Aarschot. Zeker omdat ik sinds 1,5 maand aan +/- 6uren per week rustige trainingen afwerkte, met de laatste 10 dagen iets intensiever op de fiets. En de voorbije week heb ik 14,5 uur getraind, inclusief wedstrijd. Nu nog 14 dagen om me voor te bereiden op Eupen, mentaal zal het niet gemakkelijk zijn ginder, zeker de laatste loopronde boezemt me nu al angst in.