Update 2: Gejamer en geklaag

Terwijl ik mijn update aan het neertypen ben, zijn Yves, Gert en Marc bezig om Iornman Wisconsin op hun naam te schrijven. Na Lanzarote was er nog een stille hoop om in Wisconsin ook aan de start te staan. Na Aarschot heb dan ik wijselijk besloten om het te laten voor wat het is, en reeds te denken aan volgend jaar. Maar met de naderende datum van 7 september begon het toch emotioneel zwaar te worden. Waarom zo melig?, je traint vele maanden naar 1 doel, dat mislukt, en om verder te gaan dien je nieuwe doelen te stellen. Als die dan ook in de ijskast belanden, en je weet dat er het voorbije jaar veel progressie was, dan is het moeilijk om je erbij neer te leggen. En dat wil ik niet, dus blijven we maar verder trainen op een lager pitje en proberen we mits stretchen, stabilisatie, kiné, pedoloog, aanpassing positie fiets, … de klachten het hoofd te bieden. Naïef zoals ik ben, dacht ik om op een 2-tal maanden van mijn probleem af te geraken dat al 1,5 jaar sluimert, en tijdens wedstrijden de kop opsteekt.

De laatste ontwikkelingen zijn dat de kiné is afgelopen, de steunzolen heb ik de voorbije 2 weken niet meer gedragen, deze liggen terug bij de pedoloog. Na de 1ste controle was er geen beterschap waargenomen, en werd er een “agressieve” aanpassing aan de steunzalen gedaan. Met als resultaat dat de knieën begonnen pijn te doen, de knoken van mijn benen kraakten bij het rechtstaan, … niet goed dus. Ik verwijt de pedoloog niets, als je niets probeert, dan weet je niets. Dus gewoon terug naar de 1ste vorm met wat extra steun aan de voorvoeten. Ondertussen zijn we naar het UZ in Antwerpen geweest, foto’s, echografie en NMR-scan laten nemen. Van de NMR-scan zijn nog geen resultaten, maar op de foto’s van beken en rug, en de echografie van de heup was er gelukkig niets te vinden, buiten wat artrose, maar dat is natuurlijke artrose, die bij elke mens ontstaat vanaf zijn 25 jaar. Dus denkt men voorlopig dat het een chronische overbelasting is van de rug en bilspieren, gepaard met een ontsteking op de gewrichten aan de onderrug. Nu zijn we ontstekingsremmers aan het nemen en een kuur van 3 maanden voedingssupplement om het kraakbeen tussen mijn oude knoken op te frissen. Indien dit niet helpt moet ik er mij bij neer leggen dat ik de lange afstand vaarwel moet zeggen. Daar wilde ik mij niet bij neerleggen,maar als je even rondkijkt in de wachtzaal van het UZA , en ronddoolt door de gangen van het UZA, daalt de relativering over je neer zoals het nergens anders kan.