De voorbije 2 maanden werd er gerust, en gerust en gegeten, en gevreten, enkele zwem- en looptrainingen doorbraken het mooie leven. Gecombineed met het innemen van ontstekingsremmers de laatste 10 dagen en een sluimerend griepke knaagde ook aan de zin om te gaan trainen. Nadat ik maandag de laatste pillen binnenwerkte, was het dan ook tijd om de trainingen terug aan te vangen en de remmen los te gooien, een looptraining van een kleine 5km werd afgewerkt. De volle 5km leek het alsof de losgegooide remmen nog potdicht stonden. Lege batterijen, enkele kilo’s extra en rukwinden gaven me de snelheid van een begrafenisstoet. Thuisgekomen maakten een wrang gevoel zich meester van mij. Hier moest direct actie ondernomen worden, verder wegglijden in zelfbeklag is nefast. Een oorlogsverklaring aan de lamlendigheid werd ondertekend. Indianen tooiden hun gezicht met oorlogskleuren wanneer ze ten strijde trokken. Ik heb ook zulk een ritueel, de zeer fijne beharing van de benen werd onmiddellijk ge-Veet. Na 10 minuten zagen de benen opnieuw het daglicht, en het belangrijkste: ik voelde me terug een beetje veel atleet. Dinsdag werd er gezwommen, en het ging reeds stukken beter. Een redelijk pittig trainingske werd zeer goed verwerkt, alsook de “Kerstpater”(s) in ’t Kelderke. Een duidelijk bewijs dat we terug op het goede pad zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten