40

Het is zo ver, 40 jaar geleden zag ik het kunstlicht. Sinds 08-03-2007 behoor ik tot de lichting veteranen. What’s in a name zou je zeggen. Persoonlijk zeer veel: veteraan klinkt oud, voelt oud, maakt oud, je hebt zelfs gradaties van veteraan zijn, namelijk A en B. Is dit om de pijn te verzachten, om voor gewenning te zorgen aan het woord veteraan? In andere sporten worden we op die leeftijd “MASTERS” genoemd. Klinkt beter, doorwinterd, je leest er ervaring in, respect, …

Waarom laat men je niet kiezen of je veteraan wil worden? Vroeg of laat zal je toch die stap zetten, je ego zal zich er toch moeten bij neerleggen. Maar zolang je je jong voelt en je de uitdaging wil aangaan met de senioren, waarom niet. Als ik de laatste jaren wedstrijduitslagen analyseer, valt op dat de getrainde veteranen niet onderdoen voor senioren. Van natuurlijke selectie is hier geen sprake, de voornaamste selectie gebeurt op trainingskwaliteit en -kwantiteit. Is het verkeerd om als senior een veteraan als concurrent te hebben? Neen, integendeel, het maakt het respect voor veteranen enkel maar groter. Helm af en diepe buiging voor de Ivo’s, Jossen en Erikken. Ik hoop dat ik die kerels in een wedstrijd kan voorblijven, dat maakt mijn wedstrijd goed, dan weet ik dat ik goed bezig ben. Ik beschouw het als een eer om vanaf vandaag tot hun “ras” te behoren, tot de MASTERS dan wel te verstaan.