Gisteren de Mergellandroute gaan rijden, een zeer mooie, maar tevens zeer zware route. Voor mij was dit toch een zware rit, en zeker in mijn situatie als je deze voor het eerst en in het begin van het seizoen gaat rijden. De heuvelTJES in Aarschot en omstreken verbleken hierbij, voornamelijk in lengte. Er zijn 2 “lange” beklimmingen in de Mergellandroute die je doen afvragen of je niet in de Vogezen beland bent: prachtige vergezichten en pijnlijke benen. Hier werd ik nog eens geconfronteerd met het feit dat ik geen Lucien Van Impe-lichaampje heb en de Arnold Schwarzenegger-torso ;-) duidelijk last heeft van de Isaac Newtons “appelwet”.Maar zoals ik vorig jaar geleerd heb: NO PAIN NO GAIN. En dan hoop ik inderdaad dat de doorstane pijnen GAIN opleveren. De weg naar Lanzarote is kort, maar tevens ook nog zeer lang. En nu er dit jaar geen stage naar Mallorca in zit, ben ik gisteren gaan inzien dat het nodig zal zijn om enkele “berg/heuvel”-ritten te gaan doen om mijn niveau van vorig jaar te kunnen evenaren.
Nog steeds sta ik verwonderd van ons menselijk lichaam, dat pijn dient te doorstaan om op een hoger niveau te komen. Of is dit enkel de pijngrens verleggen, waardoor je dieper kan gaan? Is het potentieel (wattage) steeds aanwezig in de benen, wordt men geboren met een bepaalde cilinderinhoud, en is de pijngrens de snelheidsbegrenzer? Worden mechanismen wakker geschud tijdens weken van trainingen, fine tuning? Ik denk van wel. Zo ervaar ik het toch. Het lichaam leert, onthoudt, past zich aan, en leert je relativeren met het ouder worden. Prachtig biomechanisme toch, in elk van ons schuilt een supervrouw of –man, je hoeft enkel het “cape”ke aan te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten