Lanzarote, the story

Als ik terugdenk aan vorig jaar, de dagen die aan de wedstrijd voorafgingen, zijn de gevoelens van toen niet te vergelijken met deze van dit jaar. Dit jaar heb ik de dagen niet beleefd zoals ik ze moest beleven. Er zijn teveel piekermomenten geweest over de conditie, het minder goede weer in Lanzarote was ook één van de factoren, fysieke ups en downs gingen vooraf aan de wedstrijd. Maar je bent op Lanzarote, je bent ingeschreven voor de wedstrijd, en ik zou “no matter what” van start staan in deze wedstrijd. Volgens de dokter moest ik de antibiotica volledig uitnemen, inclusief de dag van de wedstrijd. Maar de dag voor de wedstrijd heb ik zelf beslist om dit niet te doen, daar mijn maag de laatste dagen niet zo denderend aanvoelde, en ik last bleef hebben van vermoeidheid en lichte hoofdpijnen. Ik dacht/hoopte dat de medicatie hier de oorzaak van was.

Na een nacht ”rust” van 6 uren, ging de wekker af om 04u30. Bij het ontwaken was het mottige gevoel van de voorbije dagen niet verdwenen en stress voor de wedstrijd was er helemaal niet te bespeuren. Ik heb onmiddellijk een Dafalgan genomen om het mottige gevoel weg te werken. Tijdens het ontbijt vroeg ik me stilaan af of het verstandig was om te starten, en indien ik startte, wat zou het resultaat zijn, hoever zou mijn tocht dragen. Hopelijk is mijn fiets gestolen of heeft men mijn bike- en run-zak verstopt ;-)? De schrik voor een afgang zat er meer dan behoorlijk in.

Gelukkig ben ik bedeeld met een portie zelfrelativering en kan ik dingen snel van me afzetten als het moet. En GRINTA zou me bijstaan, mijn nummer was aan de achterzijde voorzien van een beetje GRINTA en de binnenzijde van linker- en rechterhand werden ook gesierd met dit nieuwe woord. De zin om deze op de benen te schrijven was ook aanwezig, maar de bovenbuis van de fiets was al voorzien van een GRINTA-sticker. En deze beeningeving was te idioot om uit te voeren--> hm hm zelfrelativering …

6u50. Ik nestel me tussen de andere triatleten aan de startzone, zonder zenuwen of stress, een zeer raar gevoel. Emoties komen toch een beetje los als je de 1070 atleten hoort klappen in de handen en de adrenaline begint te stromen. Het startschot wordt vergezeld met de gedachte “oh boy”. De eerste zwemronde wordt afgelegd in +/-34min, bestaande uit enkele files, schermutselingen, en enkele mondspoelingen met zout water. Het gevoel is niet slecht, en ik zit in een redelijk tempo. Maar bij het uit het water komen van de eerste ronde is die +/-34min geen goede indicator dacht ik. Soit, “Doe uw best en begin aan de 2de ronde, watje!”, ging er door het hoofd. Op 1u06min en wat kleingeld zette ik terug voet op het strand. Joggend aan Hr 175! naar wisselzone T1, word je door hazewinden voorbijgestoken en opzij geduwd. Na een vlotte, rustige wissel loop ik naar mijn fiets en merk tot mijn verbazing dat Kurt zijn fiets nog onaangeroerd staat. “Wat heeft die meegemaakt??”, is de eerste reactie. Gelukkig zie ik hem verschijnen uit de wisselzone. “Tot binnen een paar minuten”; zeggen mijn ogen als ik hem aankijk en met mijn fiets naar de uitgang van het fietsenpark loop. Hartslag laten dalen naar +/-155 is de eerste boodschap en ik rijd de eerste 5km op mijn 39. Niet achterom kijken en je eigen wedstrijd doen, de rest zien we wel, spreek ik mezelf moed in. Na +/- 10km wordt ik in een afdalinkje omzwermd door een groepje van 6 “triatleten”. Om niet te stayeren moet ik mijn snelheid naar 34km/h laten zakken en word ik helemaal ingesloten. Hier moet ik uit, en ik demarreer zowaar uit de groep. Op hetzelfde ogenblik zie ik dat Kurt is komen “aansluiten”. De wereld komt terug op zijn positieven. Het groepje van 6 heb ik niet meer gezien, en Kurt is mee opgeschoven. Tijdens de eerste echte redelijke “klim” komt Kurt over mij, met de boodschap dat alles dik in orde is. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat de Dafalgan mijn hoofd heeft vrijgemaakt, mijn benen goed aanvoelen en de maag in een redelijke toestand is, en het belangrijkste, de hartslag zit tussen 150 en 160. Tijdens de eerste bevoorrading zie ik Kurt verder wegrijden (te groot vind ik), wegens enige onhandigheid van mijnentwege en het bewust inhouden voor wat komen zal. De lange vals plat dalende weg naar El Golfo en El Golfo zelf, is me op het lijf geschreven. Zonder te forceren kom ik terug tot bij Kurt en ga er zelfs over met enige schroom. Kurt komt me terug voorbij, hij bekijkt mijn hartslagmeter en is verrast te zien dat deze op 155 staat. Zijn hartslag ligt stukken hoger vertelt hij, en twijfel neemt de bovenhand merk ik. Ik schakel een tand groter en ga terug over Kurt, zonder een woord te zeggen, geconcentreerd op de wedstrijd. Timanfaya is sinds dit jaar voorzien van een mooie laag asfalt en de bijna rugwind maakt van deze gevreesde helling een “makkelijke” opdracht. Toch word ik te voet gesteld door mijn ketting, die geen zin meer heeft om op het tandwiel te blijven zitten.
Terwijl ik mijn ketting teruglegde op de plaats waar ze hoorde, kwam Kurt me terug voorbij. Ontgoocheling kwam opzetten, want het gat was geslagen, en Kurt kennende zou hij zich gaan forceren om in de buurt te blijven. Terug naar af, maar het gevoel van ontgoocheling gaf anderzijds een positief element aan de wedstrijd, IK HAD ER ZIN IN. Tijdens de beklimming van de Timanfaya ging ik terug over Kurt (die mijn inziens nog steeds te groot trapte) om hem definitief achter te laten, zou later blijken. Het weer was op dat moment niet wat het moest zijn, wolken, koud, “regen”. Maar de wind was ons gunstig gezind. De beklimmingen van Teguise, Haria en Mirador del rio gingen allen vrij goed, enkel werd ik op de klim van Teguise weer te voet gesteld, door het verlies van mijn “bidon” gereedschap /reserve banden tijdens de bevoorrading. Alles teruggevonden behalve de trekkers, maar soit, zonder trekkers moet dat ook gaan, indien nodig neem ik een takje langs de weg. Boven op Mirador del Rio keek ik op mijn klok en zag 12u00 staan. Denkend aan vorig jaar, moest het mogelijk zijn om de laatste 60km af te leggen aan 1u45. Dus zou ik binnenkomen op +/- 6u45, dit zou onwaarschijnlijk mooi zijn. Doch dit is gerekend buiten het grillige eiland Lanzarote. Ondertussen was de wind aangewakkerd en kregen we die in our face te verwerken. Na de afdaling van 10 km mochten we nog 40km tegen de wind opboksen. Hier heb ik gas teruggenomen, omdat ik wist dat er nog een zeer zwaar stuk voor de wielen werd geschoven. En inderdaad, terug het binnenland indraaiend stond 80% van de atleten bijna geparkeerd. Parcourskennis is soms goud waard en de verhoopte 1u45 werd uiteindelijk 2u12.
Ik kwam nog redelijk “fris” in de wisselzone aan, waar het ongelooflijk druk was. Ik nam zoals gewoonlijk mijn tijd om me om te kleden, en kon me met een te lange wissel aan de laatste opdracht ten prooi te geven. Tijdens het buitenlopen in de wisselzone kon ik ook kijken welke schade Kurt had opgelopen en ook niet te vergeten Karel, want Karel staat bekend als een sterk fietser en heel goed loper. Na 2 km lopen nog niemand te zien. Zou ik hen gemist hebben? Na 3km zag ik Kurt het loopparcours opdraaien met de fiets, snel rekenend, had ik een voorsprong van om en bij de 25 à 30minuten, van Karel geen spoor, JAWADDDE. Blijven lopen Danny zei ik tegen mezelf, Kurt dient een half uur dicht te lopen. Na +/-7.5km kwam ik Kurt tegen, voorsprong 5km. Na 9 km kwam ik Karel tegen, voorsprong 8 km. Dit zou niet meer veranderen, ik zou zelfs nog een beetje uitlopen. De 1ste 10.5km liep ik in 57min, het voelde goed aan, en de droom van -4uur lopen lag in het verschiet. Na 12km begon echter mijn rechterheup te protesteren, een kwaaltje dat ik heb opgelopen tijdens een fietstraining en de hartslag ging naar 160. Minderen was de boodschap, met als gevolg dat de irritatie op de heup groter werd, ik de voet anders ging plaatsen en dit zich doorzette op de knie. Het was te harden tot de laatste 7.5km, vanaf toen ben ik van drankpost naar drankpost gelopen. Drinken aannemen en heup en knie effe ontlasten en masseren en na een 20meter wandelen terug naar de volgende drankpost. Genieten heb ik niet kunnen doen van de laatste kms, maar ik heb GRINTA getoond. En vele goden aangeroepen om me de moed te geven om vol te houden. Na 11u37, kon ik de knop omdraaien en mijn lichaam rust gunnen.

Na de perikelen van de voorafgaande dagen aan de wedstrijd, heb ik mijns inziens een goede wedstrijd gedaan. Het ging vrij goed, het fietsen ging zelfs zeer goed. Volk dat ik heb voorbijgestoken, niet normaal. Mijn nieuwe fiets is een fantastisch machientje dat ook veel heeft bijgedragen tot deze goede fietstijd. Het wisselen is een ramp, maar ja, wat heb ik te winnen met wissels die ik eigenlijk een 3-tal minuten sneller kan uitvoeren. Dan liever rustig wisselen en ontstressen. Doch heb ik effe een analyse gedaan aan de hand van de tijden, ik kom 255ste uit het water, ik vertrek als 342ste uit de wisselzone, echt waar, maar liefst 87 personen zijn mij voorafgegaan. Ik fiets naar positie 241, 101 plaatsen goedgemaakt. En met het lopen verlies ik een 50-tal plaatsen. Het lopen ging niet goed, te wijten aan de heup, maar zou het zonder de heup beter zijn geweest? Ja, daar ben ik zeker van. Onder de 4 uur? Ik denk het niet, maar het zou niet veel gescheeld hebben. Ik moet hier is met de coach over praten, tijdens de eerste 12 km zat ik in een goed tempo. Daarna moeten terugschroeven en dat loopt dan niet lekker meer. Indien ik volgend jaar een volledige zal doen, zal ik op het gevoel lopen en niet op hartslag (tenzij ie de pan uitswingt natuurlijk). Ik ben er zeker van dat ik onder de 4 uur kan lopen. Maar dat zal misschien voor een andere keer zijn, als die er ooit komt, maar toch niet meer in Lanzarote?

Maar één ding mogen we niet vergeten, ondanks tijden die we nastreven, wedstrijden in wedstrijden beslechten, desillusies die we tijdens de wedstrijd en na de aankomst te verwerken krijgen, we dwingen met onze prestaties respect af van toeschouwers. Kurt en ik mochten dit aan den lijve ondervinden. De dagen na de wedstrijd werden we in het hotel bekeken als aliens, “dat zijn Ironmannen”, zag je iedereen met het nodige respect denken. En we werden er ook over aangesproken. Maar de kers op de taart was de avond na de wedstrijd, waar we op straat, eens voor de verandering een “dronken” Engelsman tegenkwamen, die ons aansprak en voor de ganse omgeving uitbrulde: “YOU ARE FUCKING HEROES” , tot we uit zijn troebele zicht verdwenen. En dronken mensen spreken de waarheid, dat is algemeen geweten.