Zondag in Antwerpen meegedaan, en wederom een wedstrijd niet uitgedaan. Maar daar gaat het hier niet over. Wat ik daar weer gezien heb, doet me inzien dat het toch en verloren strijd is die organisatoren en ENKELE goodwill atleten willen voeren. Ik kan niet begrijpen waarom het zo moeilijk is om niet te stayeren, als je niet kan volgen laat je dan afzakken zoals het hoort. Ik hoorde tijdens het lopen atleten mekaar opjutten: “Blijven lopen, niet opgeven, toon karakter, ….”. Van deze motiverende atleten zijn erbij die tijdens de fietsproef niet het karakter hadden om reglementair te fietsen, vanwaar halen zij het lef om motiverende woorden naar andere atleten toe te werpen. Tijdens het fietsen kunnen ze deze beter voor zichzelf gebruiken: “Toon karakter en volg op de voorgeschreven afstand”.
Tot mijn spijt heb ik nu ook weer moeten vaststellen dat in “onze” rangen ook het groepsgevoel danig aanwezig was, zelfs van “atleten”waarvan ik het niet verwachtte. En die je dan nog in je gezicht uitlachen als je er een opmerking over maakt. Ik weet dat ik hiermee weer niet zal scoren in de club, maar ik trek het me niet aan, zoals zij die stayeren het zich ook niet aantrekken. Maar toch knaagt het serieus vanbinnen, de vraag is of ik er mee moet stoppen, of enkel wedstrijden kan doen waar het fietsparcour zeer selectief is. Alpes ‘d Huez staat al rood aangekruist, waar ik eigenlijk niks kan gaan doen. Maar als dat het enige alternatief is? Of moet ik de knop omdraaien, en me ook in het wiel gaan zetten, en met 2 handjes boven op het stuur cruisen. Wie is de grootste idioot, hij die reglementair fietst of hij die in het pak gaat zitten. Voor mij is het voorlopig diegene die in het pak gaat zitten, maar de balans is toch serieus aan het overhellen naar de andere kant.
Tot mijn spijt heb ik nu ook weer moeten vaststellen dat in “onze” rangen ook het groepsgevoel danig aanwezig was, zelfs van “atleten”waarvan ik het niet verwachtte. En die je dan nog in je gezicht uitlachen als je er een opmerking over maakt. Ik weet dat ik hiermee weer niet zal scoren in de club, maar ik trek het me niet aan, zoals zij die stayeren het zich ook niet aantrekken. Maar toch knaagt het serieus vanbinnen, de vraag is of ik er mee moet stoppen, of enkel wedstrijden kan doen waar het fietsparcour zeer selectief is. Alpes ‘d Huez staat al rood aangekruist, waar ik eigenlijk niks kan gaan doen. Maar als dat het enige alternatief is? Of moet ik de knop omdraaien, en me ook in het wiel gaan zetten, en met 2 handjes boven op het stuur cruisen. Wie is de grootste idioot, hij die reglementair fietst of hij die in het pak gaat zitten. Voor mij is het voorlopig diegene die in het pak gaat zitten, maar de balans is toch serieus aan het overhellen naar de andere kant.
1 opmerking:
Danny ,
Laat u moet niet zakken door het stayerend publiek.
In mijn ogen is er een wereld van verschil tussen een triatleet en een ironman atleet.
Om nodige wrevel te vermijden lees de volgende zin traag en met de nodige aandacht.
"Daarom is de één ook niet minder als de ander, maar gewoon anders, het is ieder voor zichzelf uitmaken waar men zichzelf bij plaatst".
Als ironman atleet moet je gewoon voor u eigen uitmaken dat je de regels van de ironman respecteert des ondanks de uitslag ten opzichte van mede atleten.
Zodat u persoonlijk gevoel en de euforie meer opweegt dan de 50 plaatsen die je eventueel had kunnen opschuiven.
Als triatleet ga je trachten zo ver mogelijk van voor in de uitslagenlijst te komen met de nodige tactieken die hij daarvoor nodig acht.
Voor mij is elke wedstrijd een strijd tegen mezelf ...
één tipke , De Hell van Kasterlee, daar kan jij volgens mij u hartje ook eens ophalen.
GRTZ,
Peter Vermeulen
Een reactie posten