De voorbije 4 dagen hebben 3 leden van de triatlonclub (vrienden genaamd) en ik vertoefd in de Vogezen. De start van 10 dagen zware trainingsarbeid om dan stilaan beginnen te taperen. Ik keek er enorm naar uit om mijn fietske schuin tegen de collekes te plaatsen en te zien wat de voorbije maanden van training hadden opgebracht.Dag 1 stond er een rit van 150km met een 6-tal cols op het menu. In de Vogezen is dat niet moeilijk om zoveel cols te vinden, want rijd je er één op en dan beland je voor 95% in een ander vallei bij de afdaling. En om eruit te geraken dien je spijtig genoeg terug een col over.
Het weer was prachtig, te warm aangekleed en na een 0,5 uur fietsen was mijn hoofd de ader geworden van vele zweetrivieren, hetgeen de ganse dag het geval zou zijn. Na een 2-tal cols beklommen te hebben en een tankbeurt stuurde de papieren GPS ons naar “Le petit ballon” via een klein colleke. Dit klein colleke van een 5-tal km bleek een kuitenbijter van formaat te zijn en eenmaal boven aangekomen liep de weg dood. Dus terug naar beneden en op zoek naar “Le petit ballon”, spijtig genoeg vonden we deze snel. Griekse tragedies verbleken bij de doorstane momenten van zelfkastijding en onmacht tijdens deze klim. Serieus diep in de reserves moeten tasten en met lege ogen en een mentaal krasje, de afdaling ingezet op zoek naar de rest. Beneden aangekomen, bij G.J.G. met 105km op de teller, mocht ik de terugweg kiezen tussen 50km en een klim van 20km, of 40km en 2 klimmekes van +/-5km. G.J.G. namen de opgelopen schade van mijn kadaver op en beslisten om voor de 40km te opteren. Wij weg en begonnen dadelijk aan de 1ste klim. Die 5km bleken uiteindelijk 9km, waarvan ik de laatste 2km te voet werd gesteld. Volkomen leeg, nog niet hersteld van de 2 KLEIN collekes, de man met de hamer meerder malen tegengekomen, geen drinken meer, nog 3 dagen in het vooruitzicht, …. Boven aangekomen -dacht ik-, sprong ik terug op de fiets, om mijn tocht alleen verder te zetten. Na een afdaling van 500m ging het terug serieus omhoog om even later op een plateau te belanden, ook beter bekend als een deel van de Crête-route. Na een 0.5uurke gestopt om 2 grote cola’s te drinken, op een terras, vanwaar ik een fantastisch zicht had op onderliggende vallei en ingebed meer. Daar begon ik me af te vragen waar ik mee bezig was en wou er op een bepaald moment volledig mee stoppen. Maar het uitzicht en bijhorend gevoel maakten me duidelijk dat je intenser in je omgeving opgaat als je zelf uren deel uitmaakt van de omgeving (fietsend of wandelend, geen auto of moto). En dat compenseert de geleden schade. Dus sprong ik, na het zelfbeklag op het terras achterlatend, terug mijn fiets op om de tocht huiswaarts verder te zetten. De weg gevraagd naar La Schlucht aan een lokale Vogees, die me erop aandrong om haast te maken, al wijzend met zijn knokige vinger naar het opkomende onweer. Eenmaal aan La Schlucht aangekomen moest ik de juiste zijde van La Schlucht nemen, om na de 12km lange afdaling, nog een resterende kuiterige 5km te overbruggen, opdat ik me zou kunnen neergooien op mijn bed. Met de gedachte “bijna thuis” en bijhorende glimlach zette ik de afdaling in. Zo goed als aangekomen in het dal verscheen het bordje “Bienvenue dans la vallée de Munster”. Mijn glimlach draaide zich 180 graden en het grootste gevoel van stomheid sinds het bestaan der “mensheid” overmande me. Ik was de verkeerde kant afgedaald! En er is maar 1 weg terug, 12 km terug naar omhoog. Ik heb een 3-tal km geprobeerd via een ander col uit de vallei te geraken maar die draaide de verkeerde kant op en dan ben ik maar terug gedraaid. Ik stond daar, met nog zo’n 1uur45min voor de boeg (met 15km klimmen), leeggereden, geen drinken, er was onweer op komst, +/-19h00, geen GSM. Alles opgeteld was er maar 1 ding dat vaststond, ik moest zo snel en levend mogelijk bovengeraken. Ik zag aan de kant een oudere heer staan met een scooter. Ik deed het niet graag, mijn ego weet je wel, maar het bleek op dat moment de verstandigste keuze. Schaamrodig vroeg ik of hij bergop moest, en of ik mocht aanhangen. Wij weg. Na 3km begon mijn aanhangarm pijn te doen, op km 6 van de klim kon ik het niet meer houden, en de oudere heer op de scooter begon ook last te krijgen van zijn schouder. Dus liet ik los, bedankte hem uit de grond van mijn hart, en begon met de moed der wanhoop aan de laatste 6km van de col de La Schlucht. Buiten het feit dat mijn beschermengel een ouder heer op scooter had bezorgd, had ik precies 2 nieuwe benen gekregen. Ik reed vrij vlot naar boven, boven aangekomen bekeek ik de bewegwijzering minstens 3 maal, en zette de afdaling in langs de goede zijde van de col. De laatste 2 uren moest ik ook constant aan mijn metgezellen denken, over de zorgen die ze zich moesten maken. In ons verblijf aangekomen, verontschuldigde ik me omdat ik mijn GSM was vergeten en mocht ik mijn verhaal doen aan 3 opgeluchte collega’s tijdens een verfijnde pasta maaltijd “Vegie-Goatier”. De statistieken van de dag, 181 km gefietst in 8u15 en ongeveer 3700m hoogteverschil overwonnen.
De 2de en 3de dag heb ik het bewuster rustiger aangedaan, 91km (30km ingekort te wijten stortbuien), 95km gefietst en een 50min losgelopen. De inspanningen van de eerste dag bleven die 2 dagen toch nog nazinderen.
De 4de dag zijn we met zijn 4-en een uur gaan fartlekken op de Honeck-berg, het hoogste topje van de Vogezen (als ik me niet vergis). Een licht heuvelend plateau volgens de coach. Heeft die zich uiteindelijk een beetje vergist, swat, hij is ook niet meer van de jongste en er komen duidelijk (misschien opzettelijk) gaten in de kale hersenpan. Het ging continu op en af, via grindpaden, bospaden, “weide/veen”, langs restjes sneeuw, die zich in de schaduw nestelden om te overleven, … . Prachtige vergezichten, die we slecht enkele blikken konden geven, anders gingen wij op ons gezicht. Na een dik 0.5 uur lopen besloten we om langs de weg terug te lopen daar het ons te gevaarlijk leek om dezelfde weg door deze ongerepte natuur terug te lopen. Moe maar voldaan arriveerden we terug bij ons startpunt. Snel terug naar het logement, een beestige omelet gegeten, alles inpakken en huiswaarts getrokken.
Deze 4-daagse maakte deel uit van de finetuning, ik kan in alle eerlijkheid vertellen dat ik niet weet wat me deze trip zal opbrengen. Maar om het op zen Huysentruyts te zeggen: “En Danny, wat hebben we na 4dagen geleerd?”
Ten eerste: Steek een 27 vanachter als je nog eens naar de Vogezen gaat.
Ten tweede: Vergeet niet te drinken
Ten derde: Vergeet niet te eten
Ten vierde: Vergeet je GSM niet mee te nemen
Ten vijfde: Je zal nooit een begenadigd klimmer worden
Ten zesde: Ik heb wat meer GRINTA nodig …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten