Ik loop, dus ik denk …

Tijdens mijn recuploopje van vandaag zijn er weer onweerstaanbare gedachtegangen door het doolhof in mijn hoofd rondgedwaald. Met het voorbije sportieve weekend weer achter de rug komt zoals elk jaar, en meerdere malen per seizoen, de volgende gedachtengang weer naar boven: “Onze atleten scoren in wedstrijden zeer goed, overwinningen worden blijkbaar een normale zaak, het uitzenden van zonen en dochters naar het buitenland laat de wenkbrauwen ook al niet meer fronzen, allemaal normaal, de jeugd die goed presteert (dankzij de ouders en entourage, zeker niet dankzij de faciliteiten en de begeleiding die de club hen aanbied), …” Waar ik naartoe wil is het feit dat ik niets merk of ergens ooit gelezen heb (shoot me if I am wrong), dat GeTC wordt voorgedragen als sportclub van het jaar, of een jeugdatleet naar voor wordt geschoven, … Misschien heeft men dit al is gedaan, maar dient men dan geen dossier in te dienen met resultaten. En daar lopen de gedachten vast in mijn grijze massa, we hebben als club toch vele overwinningen behaald, ereplaatsen, personen die zich kwalificeren voor Hawaii, … Wat wilde nog meer? Dit weekend alleen al, een grand cru, verschillende winnaars en podia voor clubgenoten, een Belgische titel erbovenop (gelukkig hoeven ze die dit jaar niet te betalen). Als je een goed dossier op poten zet dan dien je minstens de selectie te behalen van kandidaat Sportclub 2009, misschien wringt daar het schoentje.

Men is op zoek naar sponsors, aangeboden handen worden “afgehakt”, ze kunnen het wel alleen. Sponsors aan de haak slagen is niet makkelijk, maar als je niet echt naar buiten komt met je club, dan wordt je ook niet opgemerkt. Ik koop elke 2 jaar nieuwe kledij, niet omdat ik die nodig heb, maar uit respect voor de sponsors, om hen te bedanken voor de steun. Ik steek er geld bij in, dat eigenlijk niet nodig is, dit jaar toch goed voor 160 Euro. En wat dit betreft heb ik ook nog een kronkel in de hersenen zitten, maar dat is misschien voor een andere keer. Een tipje van de sluier dan toch, eigenlijk betaal ik 170 Euro lidgeld per jaar, en ik niet alleen. Maar het ging hier om sponsors te ronselen, want de voorbije 6 jaar heeft men kunnen teren op de reeds bestaande sponsors, (toekomstgericht denken is soms ook teveel gevraagd). Het is fijn om een maandelijks overzicht te krijgen van de ereplaatsen van de leden in de nieuwsbrief, maar is het geen kleine moeite om dit maandelijks ook in het nieuwsblad van Geel te plaatsen met een summiere beschrijving van de behaalde ereplaatsen, een fotooke kan ook geen kwaad, met vermelding van sponsor(indien dit mag, zoniet een grote foto dan maar), waarschijnlijk een idioot gedacht van mij, maar het is er toch al één. RTV, vermeldingen van behaalde ereplaatsen??? Wederom een idiote gedachte zekers. De bedoeling was voor mij om het dit jaar allemaal op de website te plaatsen, maar wegens een oncorrecte behandeling is deze ballon niet opgegaan, en heb ik er andere ook nog afgelaten.

Maar wonder o wonder, waarschijnlijk zal het allemaal weer kortelings in orde komen. Alleen komt de voorzet weer van de verkeerde kant. Misschien moeten de leden maar een boekje in mekaar steken en zich inschrijven in de verkiezingen van de sportlaureaten van Geel, Tessenderlo, Beringen, Beerse, Herselt, … De pauw zal achteraf wel pronken. En als er één iemand is die er zich achter zet dan zal het wel Stafke zijn.

Aan de andere kant doet het me toch een plezier, dat mijn ballonnen hun effect ook niet echt hebben gemist. Wederom, bedankt Staf.

Dag des oordeels

Vanmorgen met een bang hartje opgestaan, vandaag heb ik de ¼ van Couvin meegedaan. Dit zou een testcase zijn voor de opspelende “heup”. En om te zien hoever we staan na een kwakkelmaand van training.

Couvin is een wedstrijd, zoals Seneffe, die ik je kan aanraden. De Waalse ongedwongen sfeer, een mooi, maar zwaar fietsparcours, en het lopen rond het stuwmeer maken het een aangename wedstrijd, naderhand toch in mijn geval. Een uitslag heb ik nog niet, zelfs niet mijn eindtijd, maar het gevoel in de 3 disciplines zegt ook al iets. Het zwemmen ging vrij vlot, mijn pakkie heeft zijn diensten weer bewezen. Ondanks de mindere trainingsuren ging het toch vrij goed.
Het fietsparcours is er eentje dat niet echt op mijn lijf is geschreven, maar vanaf de eerste tot de laatste meters hebben we toch weeral medetriatleten kunnen inhalen. Over het fietsen mogen we dus ook niet klagen, meer dan goed, en de bilspieren of heup heb ik niet gevoeld. Dan met een bang hartje mijn loopsloefkes aangetrokken, de daaropvolgende 10km heb ik naar mijn gevoel hetzelfde tempo kunnen aanhouden. Dat het nu hard of traag was speelt niet veel rol. Wat belangrijker is, is dat ik enkel bij de steile afdaling van het lopen op het einde de heup “gevoelig” werd, om na een 10-tal meter weer te verdwijnen. En dat is een GOED teken, in Seneffe waren het de laatste 5km die me belette om een goed tempo te ontwikkelen. Nu nog een nachtje slapen en ik kan, moet de nodige beslissingen nemen voor de rest van het seizoen. Momenteel staan Aarschot en Eupen op de kalender, morgen is bekijken of er nog andere wedstrijden bij op de kalender kunnen.

Wat me vandaag, en niet enkel vandaag, is opgevallen, is dat ik me tijdens de zwemproef harder inspan. Ik naar groepjes toezwem om geschikte voeten te vinden, waardoor mijn zwemtijden ook verbeteren. Vandaag heb ik zelfs de laatste 400m tijdens het lopen een extra inspanning uit mijn sloefkes gehaald om nog 2 atleten in te halen. Hetgeen me ook nog gelukt is, niet mijn stijl, maar het gaf toch voldoening. Verstand komt met de jaren, maar als ge weinig hebt duurt het wat langer.

Alhoewel Couvin een dikke 2 uur rijden is stonden er aan de start nog 2 Geelse atleten, Roeland en onze eigenste BV Jeroen. Roeland, waarvan men hoge verwachtingen heeft, heeft deze vandaag ook bevestigd. Kwam als 4de zwemmer aan land en liep als 15de over de meet, het enige nadeel aan Roeland is dat hij een waterke boven ne goeie Chimay verkiest. Jeroen legde een heel goede zwemproef af, 27min. Heeft roze olifanten tijdens het fietsen gezien, legde nog een goede loopproef af en liet velen achter zich. En ik zwom, fietset en liep ergens tussenin.

Revalidatie

Maandag bij de kinésist geweest voor een controle of de rugwervels, voetbeentjes en bekken terug geblokkeerd zaten, na deblokkage van 1 week geleden tijdens de eerste sessie, dit was niet het geval, dus dat was al goed nieuws. Daarna werden verder de bilspieren en neuro-items behandeld.

Dinsdag bij de podoloog geweest, de kinésist diende tijdens de laatste sessies van de voorbije maanden steeds een voetbotje terug op zijn plaatst te zetten., namelijk het dobbelsteenbeentje. Uit de loopanalyse bleek dat de het landen van de voet, afrollen en voetafzet “perfect” was, alles bleef mooi in lijn. Maar tijdens het neerkomen en afrollen van de voet verschijnt er aan de binnen en buitenkant van de voet een verdikking. Dit zijn het dobbelsteenbeentje en het andere beentje aan de andere kant. Het is volgens de podoloog zeer extreem, en het komt zelden voor. Met gevolg dat snapping hip het resultaat is, de spierkes rondom de heup gaan dit compenseren, bekken en rugwervels worden door de spierkes vast getrokken. De spierkes worden overbelast, verzuren, verkrampen, enz … De vraag waarom dat zich pas sinds vorig jaar heeft gemanifesteerd, is waarschijnlijk met een opgedane ontsteking op het heupgewricht. En ik heb sinds vorig jaar niet meer met Sauconies gelopen maar met Brooks en Assics, en die schoenen zaten los rond de hiel. Waadoor de speelruimte voor de voet achteraan groter was, meer frictie en blablablae en in combinatie met de ontsteking is de gevoeligheid groter en blablablab. Met Saucony nooit een probleem gehad, deze zaten perfect ronde de hiel, zoals mijn Mizuno’s dat nu ook doen. En nu het geweldige nieuws, het was zeer simpel op te lossen, een set steunzolen, en binnen de week zou dat probleem verholpen zijn, (en de holocaust heeft ook nooit plaatsgevonden). Dat is iets te optimistisch, vind ik persoonlijk. Mijn lichaam moet er zich ook nog naar zetten en aanpassen, wordt vervolgd …

Woensdag naar een andere kinésist geweest, een erkend trigger point therapeut. Dit om de spieren in de bil te laten controleren en om wat tips te vragen voor trigger point massage en stretching. Trigger points zijn kort samengevat knopen die in de spieren ontstaan, die uitstralingspijn veroorzaken. In de bil heeft hij 3 trigger points gevonden, die dadelijk met naalden werden gelokaliseerd en doorprikt. Daarna werd er elektrostimulatie op 2 naalden geplaatst om de spierkes terug los te maken. Na deze folterpraktijk (vergelijkbaar met Rambo en de Russische elctrofolterpraktijken) kreeg een heet handdoekske op de bil gelegd. Na deze behandeling was de pijn op de behandelde locaties “verdwenen”. De rechterbil voelde meer ontspannen aan dan de linker.

2 Dagen mag ik niet trainen, vrijdag nog eens naar de kinésist en volgende week zondag een wedstrijdje meepikken om de evolutie van de zorgverstrekking te evalueren. Het zal geen hoogvlieger zijn, die wedstrijd. Als het een pijnloos avontuur wordt, zal er dinsdag 1 juli wel een traktatie af kunnen.

Remi

“Remi, alleen op de wereld”, de oudere generatie zal dit tekenfilmepos wel kennen. Zo voelde ik me gisteren na het lezen van de nieuwsbrief. 1 Tegenstem hebben ze gekregen, de mijne natuurlijk, het ging om de vraag van vertrouwen, en dat hebben ze van mij niet gekregen (de vertrouwensvraag, echter met een stok achter de deur, dat ze de deur zouden dichttrekken). Eerlijk gezegd had ik toch wel meer tegenstemmen verwacht, helemaal geen meerderheid, een 5-tal was al genoeg geweest. Enkel een waarschuwing aan het bestuur dat er iets dient te veranderen. Vorig jaar moest ik mijn ogen laten nakijken en dit jaar zijn het blijkbaar mijn oren. Ik begrijp het niet altijd, nu krijgen ze, en terecht blijkbaar, de indruk dat ze echt goed bezig zijn. Mijn verwachtingen van het bestuur zullen dan te hoog liggen, ik verwacht blijkbaar andere dingen van het bestuur dan de overig +/- 45 leden die gestemd hebben. De oren echter laten me andere dingen horen. De ouderdom begint blijkbaar ook op mij zijn vat te krijgen, het suizen van de oren zal waarschijnlijk omgezet worden in vluchtige woorden. Ik zal me in een rolstoel voor het raam moeten zetten, met de blik op oneindig en mijmeren over vroeger. Is er dan niets positief aan deze zaak? Misschien wel, dat ik voortaan van de Algemene Vergadering kan wegblijven, mijn naam is in deze zaak Remi.

Medelijden …

… heb ik met de clubgenoten die vandaag, zaterdag 7 juni 2008, hun lange fietstraining hebben gepland. Ik ben reeds wakker van 08u30 en het enige dat ik zie als ik buitenkijk, zijn de strepen die de regen op de achtergrond maakt. Ik “moet” er niet door, ik kan rustig binnenblijven, wachten tot de regen over is, om dan is misschien met het fietske buiten te komen. Maar aan de andere zijde, wil ik op mijn fiets springen en het asfalt gaan pijn doen, mijn bonen nog is in de kiemen kijken. Ik wil mijn loopschoenen aandoen en hen, de vertrouwde km’s teruggeven van enkele weken geleden.

Momenteel dien ik me nog rustig te houden, maar dat is niet gemakkelijk, ik heb energie te over. Het verschil met de voorbije 2 jaren na Lanzarote is immens groot, zie IRONMAN SYNDROOM. Daar ik “slechts” een 13 km heb gelopen tijdens de afsluitende marathon, zijn de spieren blijkbaar vrijwaard van beschadiging. En is recuperatie bijna niet van toepassing in mijn geval. Het enige voordeel dat ik er nu aan ga overhouden is dat ik trainingen met plezier zal verderzetten (als het niet te hard regent), er geen zwart gat achter de hoek ligt. En dat de conditie, snelheid , min of meer op niveau zal blijven. Het enige dat ik nu nodig heb is maandag een positief signaal, van dokter en kiné om er tegen het einde van de maand terug op “niveau” te staan.

Nieuwe doelen kunnen en zullen dan gesteld worden, haalbare doelen, met hopelijk hier en daar een uitschieter. Want dat moest het dit seizoen worden, een uitschieter, de cumulatie van 3 jaar trainingsarbeid. But you cannot always get what you want!

Opruiming van het "kopke" ...

Ik heb me vandaag beziggehouden met het opkuisen van de "Ledenlounge". Dus is vanaf heden (eigenlijk vanaf 1 mei al) het bestuur volledig verantwoordelijk voor inhoud en lay-out. Een site die ik voor een 2-tal jaar beheerd en opgesmukt heb, en dit steeds met plezier en (met soms teveel) toewijding. Al zeg ik het zelf, ik heb in de loop van die 2 jaren hier en daar enkele prachtige lay-outs gecreëerd en met regelmaat de nodige updates en clubinfo erop voorzien die ik persoonlijk relevant vond voor de clubleden. Mijn vinger heeft vandaag vele malen de deletetoets gestreeld. En om eerlijk te zijn, het ging me niet altijd even goed af. Er zijn enkele pagina's bij die emo-getint zijn. Maar een woord is een woord (ook al is dit geen positief), en anderen en beter dan maar.

Ik hoop dat ik ongelijk zal krijgen, maar het dynamische van de site zal niet meer zijn zoals vroeger, of er dient zich iemand nieuw aan te bieden. En dat men er eens eindelijk werk van maakt om de hoofdsite een grondige update te geven, maar dat kan dan wederom eens tijdens de “eerstkomende” bestuursvergadering besproken worden.

Het belangrijkste is dat de leden en niet onbelangrijk, 1 bestuurslid (Staf Aerts) nog communiceren via de "Ledenlounge", en ik hoop dat ze dit zullen blijven doen.