Medelijden …

… heb ik met de clubgenoten die vandaag, zaterdag 7 juni 2008, hun lange fietstraining hebben gepland. Ik ben reeds wakker van 08u30 en het enige dat ik zie als ik buitenkijk, zijn de strepen die de regen op de achtergrond maakt. Ik “moet” er niet door, ik kan rustig binnenblijven, wachten tot de regen over is, om dan is misschien met het fietske buiten te komen. Maar aan de andere zijde, wil ik op mijn fiets springen en het asfalt gaan pijn doen, mijn bonen nog is in de kiemen kijken. Ik wil mijn loopschoenen aandoen en hen, de vertrouwde km’s teruggeven van enkele weken geleden.

Momenteel dien ik me nog rustig te houden, maar dat is niet gemakkelijk, ik heb energie te over. Het verschil met de voorbije 2 jaren na Lanzarote is immens groot, zie IRONMAN SYNDROOM. Daar ik “slechts” een 13 km heb gelopen tijdens de afsluitende marathon, zijn de spieren blijkbaar vrijwaard van beschadiging. En is recuperatie bijna niet van toepassing in mijn geval. Het enige voordeel dat ik er nu aan ga overhouden is dat ik trainingen met plezier zal verderzetten (als het niet te hard regent), er geen zwart gat achter de hoek ligt. En dat de conditie, snelheid , min of meer op niveau zal blijven. Het enige dat ik nu nodig heb is maandag een positief signaal, van dokter en kiné om er tegen het einde van de maand terug op “niveau” te staan.

Nieuwe doelen kunnen en zullen dan gesteld worden, haalbare doelen, met hopelijk hier en daar een uitschieter. Want dat moest het dit seizoen worden, een uitschieter, de cumulatie van 3 jaar trainingsarbeid. But you cannot always get what you want!