Remi

“Remi, alleen op de wereld”, de oudere generatie zal dit tekenfilmepos wel kennen. Zo voelde ik me gisteren na het lezen van de nieuwsbrief. 1 Tegenstem hebben ze gekregen, de mijne natuurlijk, het ging om de vraag van vertrouwen, en dat hebben ze van mij niet gekregen (de vertrouwensvraag, echter met een stok achter de deur, dat ze de deur zouden dichttrekken). Eerlijk gezegd had ik toch wel meer tegenstemmen verwacht, helemaal geen meerderheid, een 5-tal was al genoeg geweest. Enkel een waarschuwing aan het bestuur dat er iets dient te veranderen. Vorig jaar moest ik mijn ogen laten nakijken en dit jaar zijn het blijkbaar mijn oren. Ik begrijp het niet altijd, nu krijgen ze, en terecht blijkbaar, de indruk dat ze echt goed bezig zijn. Mijn verwachtingen van het bestuur zullen dan te hoog liggen, ik verwacht blijkbaar andere dingen van het bestuur dan de overig +/- 45 leden die gestemd hebben. De oren echter laten me andere dingen horen. De ouderdom begint blijkbaar ook op mij zijn vat te krijgen, het suizen van de oren zal waarschijnlijk omgezet worden in vluchtige woorden. Ik zal me in een rolstoel voor het raam moeten zetten, met de blik op oneindig en mijmeren over vroeger. Is er dan niets positief aan deze zaak? Misschien wel, dat ik voortaan van de Algemene Vergadering kan wegblijven, mijn naam is in deze zaak Remi.