Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

%?*$@&ç§!!£! GRRRRRRRRRRRR Oef, dat lucht op. (Juist terug van clubvergadering, en mijn vat met frustraties is serieus aan het overlopen)

wAR

De voorbije 2 maanden werd er gerust, en gerust en gegeten, en gevreten, enkele zwem- en looptrainingen doorbraken het mooie leven. Gecombineed met het innemen van ontstekingsremmers de laatste 10 dagen en een sluimerend griepke knaagde ook aan de zin om te gaan trainen. Nadat ik maandag de laatste pillen binnenwerkte, was het dan ook tijd om de trainingen terug aan te vangen en de remmen los te gooien, een looptraining van een kleine 5km werd afgewerkt. De volle 5km leek het alsof de losgegooide remmen nog potdicht stonden. Lege batterijen, enkele kilo’s extra en rukwinden gaven me de snelheid van een begrafenisstoet. Thuisgekomen maakten een wrang gevoel zich meester van mij. Hier moest direct actie ondernomen worden, verder wegglijden in zelfbeklag is nefast. Een oorlogsverklaring aan de lamlendigheid werd ondertekend. Indianen tooiden hun gezicht met oorlogskleuren wanneer ze ten strijde trokken. Ik heb ook zulk een ritueel, de zeer fijne beharing van de benen werd onmiddellijk ge-Veet. Na 10 minuten zagen de benen opnieuw het daglicht, en het belangrijkste: ik voelde me terug een beetje veel atleet.


Dinsdag werd er gezwommen, en het ging reeds stukken beter. Een redelijk pittig trainingske werd zeer goed verwerkt, alsook de “Kerstpater”(s) in ’t Kelderke. Een duidelijk bewijs dat we terug op het goede pad zitten.

Yes, we can …

Gisterennacht tot 04u00 ’s morgens naar TV gekeken. Niet naar MTV, Adult Channel, … Maar zappend tussen BBC en ZDF, volgde ik de uitslagen van de Amerikaanse verkiezingen. Mijn hoop werd werkelijkheid, gelukkig was ik deze maal niet de enige die “CHANGE” zocht.
Wat in Godsnaam heeft dit allemaal met 3-atlon te maken. Niets en veel, de uitspraak “Yes, we can” kan makkelijk als uithangbord dienen voor de triatlonsport. Je hoeft er enkel in te geloven, maar er dienen ook mensen achter te staan die erin geloven.

En persoonlijk wou ik deze gebeurtenis live meemaken, zulke dingen gebeuren niet elk jaar. De voorbije 8 jaar ben ik echt allergisch geweest voor alles wat met Amerika te maken had. Mijn afkeer voor de egocentrische “God-gezonden” Bush was en is nog steeds zeer groot. En principieel als ik ben, heb ik me de voorbije jaren zoveel mogelijke aankopen uitgesteld die van Amerikaanse makkelijk waren. Gezondigd heb ik me aan de Ironmans, maar ik ben ook maar een mens. Koopwaar voorzien van een Amerikaanse vlag gunde ik bewust geen blik, ze deden me enkel huiveren. De keuze van mijn TT-fiets werd zelfs bepaald in functie van. Dit is echt gene zever, de “Plasma” van Scott had een klein streepje voor op mijn geliefde Orbea. Maar den George heeft er me anders over laten beslissen. Foto's voor de website werden geweerd wegens een "stars and stripes" in de achtergrond, ...

Gelukkig is er het product “B.O.” dat me van de allergie zal verlossen. In januari 2009 zal de allergie-uitslag volledig verdwenen zijn, en hopelijk is het een product met een houdbaarheid van 8 jaar.

“””Vanaf nu kan ik me ook echt concentreren op de volledige afstand, de voorbije jaren heb ik me steeds moeten inhouden. Bang dat ik me zou kwalificeren voor het tri-Walhalla, en me moest onderdompelen in het hetgene waarvan ik een allergie kreeg. Maar dat is verleden tijd, nu kan ik me ten volle concentreren op het tri-Walhalla.“””. “Yes, we can …” en “CHANGE is possible” ;-)

PS: Sorry voor diegene die tussen de lijnen lezen, het was me weer te sterk, en een voorzet dien je erin te koppen.

Website

De website is een beetje opgefrist, het voornaamste is het "Food for thought" gedeelte. Dit is nu een forum met duidelijke onderverdelingen. Tijdens mijn nachtelijke dwalingen door het Internetbos, kom ik hier en daar artikels tegen die ik met plezier met anderen deel. Het is wel de bedoeling dat deze met enige argusogen worden bekeken, en niet al te klakkeloos worden overgenomen. Gebruik uw gezond verstand, coach, kinesist, ... als definitief kanaal. Ik hoop dat het meer trainingsvreugde en resultaten met zich meebrengt.

Week 1

De 1ste gestructureerde trainingsweek zit erop, 7 uren “rustige” arbeid werd er verricht: 3 looptrainingen, 3 zwemtrainingen, 1x Tacx en 1x MTB. En een 3 Core+Stability trainingen niet meegerekend. De weken daarvoor was het naargelang de goesting, maar toch nog stillekes blijven bewegen.

De MTB werd vanonder het stof vandaan gehaald, of vanonder het roest. De MTB was niet meer aangeraakt sinds de memorial classic Jef Friant. Toen had ik de laatste km’s kettingbreuk en sindsdien stond mijn MTB-ke roest, stof en spinnenwebben te verzamelen. Gisteren ben ik een ganse namiddag bezig geweest om er ne nieuwe van te maken. Een nieuwe ketting werd erop gelegd, de geleidingswieltjes van de achterste versnelling werden vervangen, de versnellingen afgesteld voor zover me dit machtig is, en een flinke poetsbeurt was de finishing touch.

De staat van de versnellingen was zorgwekkend, maar deze kunnen hopelijk nog een winterke mee. Volgend jaar zal ik de fiets van nieuwe versnellingen en remmen laten voorzien, en een schoon kleurke voor de kader moet me ne zo goed als nieuwe MTB verschaffen. Mijn MTB is reeds een 8-tal jaar oud, maar er werd nagenoeg niet mee gereden. De 1ste banden liggen er nog steeds op, en er is geen slijtage te bespeuren. Als ik naar de fietswinkel ga voor slotjes van de originele ketting of wisselstukjes voor rem of versnellingen, dan kom ik steevast in de problemen. Meestal is het antwoord:” Mijnheer, daar bestaan geen wisselstukken meer voor, en dan kijken andere aanwezige klanten naar mij alsof ik een zware misdaad heb begaan.” Vandaar dat ik mijn fiets voor een onderhoud binnenbreng bij een fietshobbyist die dmv oude onderdelen mijn fietske terug rijdbaar maakt. Deze week was hij met verlof denk ik, vandaar mijn inspanning van zaterdag. Toen heb ik gemerkt dat ik met meer niet-orginele onderdelen aan het rijden ben en alle uitgebrachte reeksen van Shimano mijn fietske sieren. De geschiedenis van Shimano is te bewonderen op mijn MTB-ke. En dat geeft soms wrijvingen, zoals de geleidingswieltjes van de achterste versnelling. Deze liepen zeer stroef, niet te doen, dat ik die ketting nog rondkreeg mag een wonder heten. Ook een verklaring voor de omvang van mijn sierlijke bovenbenen, deze zullen na de winter weggesmolten en zijn.

Enfin, we zijn vertrokken met de trainingen, het zwemmen gaat me goed af. De techniek is het voorbije jaar zeer sterk verbeterd. De trainingen werden vorig seizoen bewust voorzien van overdreven bewegingen, zoals het zeer ver insteken, onderwater niet teveel kracht zetten maar een rustige gelijkmatige beweging maken, en goed op het uitduwen letten. NU gaat alles bijna zonder nadenken, en het voelt goed aan, en de coach zag en zei dat het goed was, enkel laat ik mijn hoofd af en toe iets te ver zakken.

Het lopen gebeurt op gevoel, zonder hartslagmeter, zeer rustig. Vanaf volgende maand zal het hartje weer nauwlettend in het oog gehouden worden. Elke week de MTB en de Tacx op, zullen ervoor moeten zorgen dat de 1ste fietstest van februari 2009 progressie t.o.v. 2008 laat zien. Een joggingske of 3 meepikken als het kan, maar dat is niet zo evidend.

Dit waren de woorden, nu nog de daden, want daar hangt het allemaal vanaf.

Onderhoudswerkzaamheden

Normaal gezien ging ik mijn website deleten, en enkel de blog openhouden. Maar op vraag van, laat ik deze toch nog bestaan. De site zal wel vanaf vandaag enkel nog bereikbaar zijn via de blog. De naam van de Blog is ook verandert, vroeger was deze www.geelsetriatlonclub.blogspot.com, vanaf heden is het "www.vieman.blogspot.com

Onder bepaalde zaken is er een dikke streep getrokken. En vanaf heden zal de inhoud ook terug wat luchtiger worden. Deze week is de trainingsarbeid terug serieus opgevat, en de vrijgekomen energie kan ik dus best gebruiken.

Nog meer duidelijkheid

De voorbije week enkele keren gehoord dat mijn blog vrij depressief, fatalistisch, destructief,… leest. Mensen maken zich blijkbaar zorgen om mij omdat ik het allemaal te zwart inzie.

Ik kan u verzekeren dat het zeker niet de bedoeling is om mezelf in een depressie te storten, om eventuele ondoordachte daden te verrichten, rampspoed over de club uit te spreken,... Het is enkel om dingen van me af te schrijven, en die dingen zijn mijn mening en ik spreek niet voor de rest van de club. Waarom dan die hersenspinsels? Omdat sinds de vertrouwensstemming duidelijk is gebleken dat menig triatleet zich niet veel aantrekt van hoe de club bestuurd wordt (menig is niet allemaal). Zolang men water heeft om te zwemmen, en niet teveel wordt lastiggevallen met andere zaken is men happy. Vooruit denken is blijkbaar niet nodig, tot de voorbije weken, en men een oproep lanceerde om een algemene vergadering te houden. Er wordt me het één en ander verteld en ik hoor ook dingen. En van dingen die ik hoor en soms zie, schrijf ik het één en ander neer, en of het waarheid is of niet, dien je zelf uit te maken. Enkel omdat de club me nauw aan het hart ligt en in de hoop dat er nagedacht wordt over wat ik schrijf en om mensen toch een beetje wakker te schudden.

Maar niet alles is slecht, er zijn ook goede dingen, zoals het bestuur al heeft opgesomd in een nieuwsbrief.

Waarom dan toch voor de optie kiezen om het schip te verlaten? (Sommigen denken daar “zinkend” bij, maar dat is het (momenteel) zeker niet!)

Omdat volgens mij een bestuur het volgende dient te doen:

1/ Initiatieven nemen ten gunste van de leden, en niet hopen dat de leden dit steeds zelf zullen doen.
2/ De club financieel gezond houden, hiermee bedoel ik: vooruit kijken, mensen in de club aanspreken met connecties, een PR-cel oprichten.
3/ Vragen van leden beantwoorden; je verhullen in een stilzwijgen, toont weinig respect. Het minste wat je kan doen is kennis geven van “we zijn er mee bezig”.
5/ Eens voor één keer een deftige begroting opstellen, en de daaropvolgende jaren ook.
6/ Wat meer verplichtingen opleggen aan de leden om mee te helpen bij clubactiviteiten.
7/ Vragen, problemen die tijdens de algemene vergadering naar boven komen effectief behandelen en niet in de vergeetput duwen. Die komen toch terug boven in de loop van het seizoen. Bijv. zwemmen in de zomer …
8/ Kritiek kunnen verdragen, niet gemakkelijk maar het hoort erbij.
9/ Uitgestoken handen van leden niet afwimpelen.
10/….

En omdat een bestuur democratisch wordt verkozen, maar als de democratie in het bestuur niet aanwezig is, dan heeft het ook geen zin.

En omdat ik niet van het principe ben om me erbij neer te leggen, want dat zou me pas depressief maken. Dus moet ik mijn “kwelduivels” maar ontlopen.

En omdat ik leden dingen zie doen uit eigen initiatief, en dan vraag ik me af: Wie is hier eigenlijk de club aan het besturen, de leden of het verkozen bestuur? En waarom hebben deze leden dan hun vertrouwensstem gegeven? We hebben met de club gezegd dat ze goed bezig zijn, buiten ondergetekende gerekend natuurlijk. Maar de wandelgangen fluisteren anderen woorden, en het fluisteren wordt stilaan hoorbaar, eindelijk.

Enjoy... ????

Is het van niet beter weten, van tegendraads willen doen, zien hoever men kan gaan, … ? Het is niet het 1ste “schoonheidsfoutje”. Ik hoop dat men de handrem optrekt , en het HR respecteert, … In mijn vorige blog schreef ik dat er 2 gewichten van de kwinkkwank moesten voor een terugkeer. Wel sinds vandaag is er een derde gewicht, last, sanctie bijgekomen.

Het zijn momenteel moeilijke tijden, en we hebben een sport uitgekozen die veel geld kost. Blijkbaar dringt het niet tot iedereen door dat we sponsoring nodig hebben om te overleven. We hebben afspraken nodig met leveranciers, winkels, om een extra korting te krijgen, op hun producten. Dit maakt onze sport financieel draaglijker voor iedereen van de club.
Blijkbaar kijken sommigen enkel naar zichzelf en lappen regels en afspraken aan hun laars. Indien er niet op gereageerd wordt, dan zal het hek van de dam zijn. Dan heeft men voor komende seizoenen geen been meer om op te staan. Of men dient het geluk te hebben dat ik het alleen heb opgemerkt.

De kruik gaat zolang te water tot ze barst. Wel, de kruik van verontwaardiging is zonet gebarsten.

Opheldering …

… is wel nodig, anders dien ik nog vele malen mijn verhaaltje te doen. En dan staat het hier geschreven zonder dat het een ander leven kan gaan leiden.

Mijn relatie met het bestuur is van dien aard dat het aanvoelt als man en vrouw, gescheiden van bed en tafel. Je dient nog samen te leven, maar toch leef je een apart leven. Mijn ideeën over een club besturen, en voornamelijk de inhoud ervan, verschillen als dag en nacht, zon en regen, zwart en wit, … Op deze blog heb ik meermaals mijn bedenkingen gegeven, en blijkbaar werd er ook iets van opgepikt. De laatste alinea is nog zulk een voorbeeldje van “ik begrijp niet dat … “

Op een gegeven moment dient men knopen door te hakken en, zoals vaag omschreven in de vorige blog zal ik volgend seizoen geen deel meer uitmaken van Ge.T.C. . Ik ben tot de club toegetreden in de tijd dat de dieren nog spraken, ruim 16 jaar geleden, misschien nog langer, ik weet het zelfs niet meer. Het doet ook wel pijn in de omgeving van de linkerborststreek om de club en de atleten achter te laten. Maar dit is geen afscheid, ooit kom ik nog terug, maar daarvoor dient er wel het één en ander te veranderen. Misschien dient er ook wel iets in mezelf te veranderen, maar ik kan er ook niets aan doen dat de club me nauw aan het hart ligt en enkel met lede ogen kan toezien hoe deze rat het schip dient te verlaten. En aub geen verwijten van “ doe er dan iets aan”, want dat heb ik geprobeerd met een vertrouwensstemming tot gevolg, zie REMI. Het resultaat hiervan heeft de “kwinkkwank “ in een positie geplaatst die slechts met 2 gewichten kan ontwricht worden. Ik kan me slechts ongerust neerleggen naast het resultaat, maar het was zeer duidelijk dat ik alleen stond. En dan dien ik ook de eer aan mezelf te houden en mijn conclusies te trekken.

Mits enig zoekwerk en enkele tips heb ik de oplossing gevonden. Ik zal een licentie aanvragen bij de Nederlandse bond, als individueel atleet, en dat kan nog steeds in het begin van 2009. En dan is het probleem van de transferaanvraag ook niet van toepassing, zonder verplicht te zijn om een andere club op te zoeken. Indien de problemen met de heup en billen niet opgelost geraken dan zal ik er voor 2009 toch de stekker moeten uittrekken.

In de praktijk komt het erop neer dat mijn inschrijving bij de Nederlandse bond 50 Euro kost (dan ben ik verzekerd en heb ik geen daglicenties nodig voor wedstrijden). Ik zal een abonnement nemen voor het zwembad, zwemuren zijn dan ‘s morgens en tijdens de middag. Dit kost me 89 Euro voor een jaar. De grootste kost, is het karakter dat nodig zal zijn om de zwemtrainingen tot een goed einde te brengen.

… Ik begrijp niet dat de jeugdleden lidgeld dienen te betalen: ik zie geen jeugd op de zwemtrainingen… begeleiding is er niet voor de jeugd, hoeft misschien ook niet, maar het is ook nooit gevraagd… waar is hun meerwaarde voor die 50 Euro??? Ouders dienen zelf nog extra geld te investeren om hun spruiten te laten zwemmen… het komt over als zieltjes binnenhalen en houden om de zware kost van de zwemuren voor de volwassen leden te bekostigen. Misschien moeten de jeugdatleten zich ook maar is laten gelden en aangepaste uren vragen en/of een aparte baan op donderdag, daar hebben ze meer recht op dan de volwassenen. Op een kip kan men veren van een pauw steken, maar vroeg of laat vallen die veren ook af.

.....

Gisteren een verlossend telefoontje gekregen, de laatste 2 weken was ik op het internet op zoek naar een deftige oplossing . Tot mijn grote spijt echter, vond ik deze niet, en de alternatieven stonden me niet echt aan. Het telefoontje van gisteren maakt de beslissing(en) die ik moet nemen iets gemakkelijker , ik kan er zelfs op terugkomen zonder enkel gevolg. Als ik die beslissing neem, ik heb tijd tot 31 december, dan zal dit wel gevolgen hebben voor mijn nachtrust. Maar ik kan eerst een beetje gaan experimenteren, en aanzien of ik het karakter heb, het solitaire te harden is, het gemis niet te groot zal worden, … Maar in het kopke zal ik altijd weten dat ik nog altijd op mijn stappen kan terugkomen. Die terugkerende stap in 2009, zal enkel van toepassing zijn, indien positieven klanken mijn oorschelpen laten gloeien. Maar of die positieve berichten mij gaan bereiken en, of op welke mannier, dat zal ik nog moeten afwachten.

Terugblik 2008

Even kort terugkijkend op 2008 vooraleer ik vanaf maandag terug start met de trainingen deftig op te pikken.
Een redelijk goede winter gehad:

- krachttrainingen op de fiets brachten resultaat, voor herhaling vatbaar.
- Steeds rustige “duur”lopen gedaan, met resultaat, ook voor herhaling vatbaar en toch is proberen om wat joggings te lopen deze winter.
- Zwemmen was zoals andere jaren, het kan nog beter met meer trainingen, maar mijn super wetsuit compenseerde het gebrek aan training. En mijn nieuwe "naar voeten" tactieck heeft ook veel water verplaatst.

De wedstrijden in het kort:

Seneffe 1/4: Schitterende wetsuit en fietsbenen, en nog redelijke loopbenen
Lanzarote 1/1: Heel goed gezwommen, meer dan degelijk gefietst, en een DNF
Couvin 1/4: Na 3 weken rustige trainingen, een zeer goede wedstrijd gedaan
Aarschot 1/3: Alles zeer goed, behalve de biomechanische loopproblemen
Eupen 1/2: Wederom goed gezwommen, was zeer goed aan het fietsen tot km 60, DNF
Viersel 1/8: Het kortere werk dan maar, niet slecht maar het draaide allemaal een beetje vierkant, ook het kopke.

Progressie werd er gemaakt, dat staat vast. Het mocht er niet volledig uitkomen, hopend op een beter 2009. En dat we de kers toch nog op die taart mogen plaatsen.


Andere opmerkingen voor 2008:

- clubgenoten hebben het hele jaar door prachtige resultaten neergezet
- ik heb me dit jaar niet al teveel druk gemaakt in het stayeren, enkel vooruit kijken.
- het zwemmen begint zeer belangrijk te worden
- er dit jaar veel goede zwemmers de club hebben vervoegd
- het niveau op de volledige wordt steeds hoger
- blijven dromen, maar realistisch blijven
- ik heb het plezier in de sport teruggevonden
- afkeer van bestuursaangelegenheden, en de hypocrisie hieromtrent ook
- stilstand is achteruitgang


... en toch blijft de aarde verder ronddraaien ...

Klaagmuur en “nieuwjaars”lijstje

Na enkele maanden aan de Klaagmuur gestaan te hebben, keren we deze vanaf maandag de rug toe, met een lijstje van wensen en verwachtingen achterlatend tussen haar voegen.

Na 14 dagen van snoepgoed en andere zoetigheden door de keel te duwen, het vermijden van loopschoenen, de fiets en het zwemgerief , is het tijd om deze wapens terug op te pakken. Hier lieg ik een beetje, het zwemgerief stond sinds dinsdag in de auto, maar ik heb karakter getoond en me aan mijn schema’s gehouden: leg je uren in de zetel , met enkele zeer intensieve blokken. Om ligwonden te voorkomen werden er recuperatiewandelingen ingelast naar de keukenkasten op zoek naar zoethouders.

Ondertussen werden er ook al plannen gesmeed voor volgend jaar, en teruggeblikt op 2008. De komende 6 weken staan rustige trainingen op het programma, met veel aandacht aan stretching en core en stability. Nu dien ik wel in de voorlopige wijs te praten, maar de maanden mei, juni hebben vorm gekregen:

- ¼ Seneffe (half mei)
- ½ Leuven (mei-juni)
- ½ Kraichgau (14 juni)
- …
- … en de kers?

Tussen Seneffe en Leuven zou ik wel is enkele dagen op stage willen gaan. Dit kan naar Sauerland zijn of misschien naar Frankrijk. In Frankrijk is er een nieuw trainingsoord opgetrokken, genaamd “Le stables”. Ziet er zekerst de moeite uit, en met op tijd een vlucht boeken moet dit financieel ook te doen zijn. Alles zal afhangen van de weersomstandigheden.

Maar eerst de nieuwe trainingsschema’s opmaken voor de komende maanden, het kriebelt, en hopelijk blijft het kriebelen.

Spijtig en spijtig …

Ondertussen is het 4 maanden geleden dat ik afstand heb genomen van de websites van GeTC. Met uitzondering van de site voor de Zwemloop, maar dit loopt vandaag ook op zijn einde. Ik bekeek de websites de voorbije maanden waarschijnlijk met andere ogen, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat deze van hun glans hebben verloren. Op de hoofdsite is geen enkele beweging te zien, witte vlekken, nieuwsbrief van april, … ??? De “ledenlounge” is niet meer wat het geweest is, … Is deze overbodig geworden? Blijkbaar wel? Zeker nu het seizoen op het einde loopt zal het nog minderen. Maar ja, als het allemaal op wieltjes loopt heb je geen klankbord nodig. Anderen en beter zei ik enkele maanden geleden. Het werden anderen, maar mijn inziens niet beter. En hiermee bedoel ik niet Yves Robberechts, hij staat hier buiten.

Ik weet niet of deze blog invloed heeft gehad, maar na mijn schrijfsel “Ik loop, dus ik denk …” blijkt dat er ondertussen een persconferentie is geweest (met een wrang nasmaakje), men werk gaat maken van een maandelijks overzicht in het “Nieuwsblad van Geel”. Een dossier wordt in mekaar gebokst voor de Geelse sportraad voor de verkiezing van, … Blijkbaar was ik onbewust op de hoogte van de plannen van het bestuur of kan ik in de toekomst kijken? Het spijtige van de zaak is dat het op de schouders van 1 man rust, hopelijk zal dit in de toekomst veranderen.

Update 2: Gejamer en geklaag

Terwijl ik mijn update aan het neertypen ben, zijn Yves, Gert en Marc bezig om Iornman Wisconsin op hun naam te schrijven. Na Lanzarote was er nog een stille hoop om in Wisconsin ook aan de start te staan. Na Aarschot heb dan ik wijselijk besloten om het te laten voor wat het is, en reeds te denken aan volgend jaar. Maar met de naderende datum van 7 september begon het toch emotioneel zwaar te worden. Waarom zo melig?, je traint vele maanden naar 1 doel, dat mislukt, en om verder te gaan dien je nieuwe doelen te stellen. Als die dan ook in de ijskast belanden, en je weet dat er het voorbije jaar veel progressie was, dan is het moeilijk om je erbij neer te leggen. En dat wil ik niet, dus blijven we maar verder trainen op een lager pitje en proberen we mits stretchen, stabilisatie, kiné, pedoloog, aanpassing positie fiets, … de klachten het hoofd te bieden. Naïef zoals ik ben, dacht ik om op een 2-tal maanden van mijn probleem af te geraken dat al 1,5 jaar sluimert, en tijdens wedstrijden de kop opsteekt.

De laatste ontwikkelingen zijn dat de kiné is afgelopen, de steunzolen heb ik de voorbije 2 weken niet meer gedragen, deze liggen terug bij de pedoloog. Na de 1ste controle was er geen beterschap waargenomen, en werd er een “agressieve” aanpassing aan de steunzalen gedaan. Met als resultaat dat de knieën begonnen pijn te doen, de knoken van mijn benen kraakten bij het rechtstaan, … niet goed dus. Ik verwijt de pedoloog niets, als je niets probeert, dan weet je niets. Dus gewoon terug naar de 1ste vorm met wat extra steun aan de voorvoeten. Ondertussen zijn we naar het UZ in Antwerpen geweest, foto’s, echografie en NMR-scan laten nemen. Van de NMR-scan zijn nog geen resultaten, maar op de foto’s van beken en rug, en de echografie van de heup was er gelukkig niets te vinden, buiten wat artrose, maar dat is natuurlijke artrose, die bij elke mens ontstaat vanaf zijn 25 jaar. Dus denkt men voorlopig dat het een chronische overbelasting is van de rug en bilspieren, gepaard met een ontsteking op de gewrichten aan de onderrug. Nu zijn we ontstekingsremmers aan het nemen en een kuur van 3 maanden voedingssupplement om het kraakbeen tussen mijn oude knoken op te frissen. Indien dit niet helpt moet ik er mij bij neer leggen dat ik de lange afstand vaarwel moet zeggen. Daar wilde ik mij niet bij neerleggen,maar als je even rondkijkt in de wachtzaal van het UZA , en ronddoolt door de gangen van het UZA, daalt de relativering over je neer zoals het nergens anders kan.

Update 1: Viersel

Na Eupen was en is het moeilijk om uit de put te kruipen, het ladderke dat ze me hebben toegegooid blijkt net iets te kort. Motivatie ontbrak en ontbreekt, ik heb nog wat aangemodderd omdat ik in Viersel was ingeschreven voor de 1/8ste.

De 1/8ste is een pure snelheidswedstrijd, alles geven vanaf de start. En snelheidstrainingen heb ik na Lanzarote echt niet meer gehad, dus was het teren op de modder-maar-wat-aan-trainingen.

Het zwemmen in Viersel is 600m, mijn wetsuit en ik komen aan land in 8’30”, zeer netjes gezwommen. Na een te trage wissel miste ik de aansluiting op een groepje van een 5-tal atleten, en verliet de wisselzone op een 18de plaats. Dus alleen op pad met benen die niet echt meewilde (dit bleek reeds tijdens de opwarmronde). Desalniettemin (een prachtig woord trouwens), schoof ik de 1ste ronde toch al enkele plaatsjes op om in de 2de ronde nog enkele atleten op te rapen en zodoende kwam ik als 12de het fietsenpark in. Tijdens het fietsen heb ik me toch weer kunnen uitleven als anti-stayerprofeet, een groep,e van 3 man werkte voor mij voorbeeldig samen en dat doet nog altijd een vlammeke oplaaien binnenin. Nog wat harder op de trappers, ernaast gaan rijden en alle 3 heb ik ze de levieten gelezen, met resultaat. Maar soit, om het vertrouwde van elke wedstrijd niet te schamen, deed ik wederom een mindere wissel en liep ik als 18de de wisselzone uit, en als 18de liep ik over de finish. Met gemende gevoelens ben ik dan terug naar huis gereden, de benen waren niet schitterend, het lopen marcheerde niet echt, het was eerder marcheren ;-). Last van de maag, maar de oorzaak daarvan is het nemen van ontstekingremmers en pijnstillers. En de inspanningen van de wedstrijd tellen ook mee natuurlijk. Gudy vertelde me na de wedstrijd dat het normaal is dat ge last hebt van benen, maag, … als ge diep gaat. Iets om over na te denken, daar kom ik later nog wel is op terug.

Ik had nog in gedachten om in Mol de 1/8ste te gaan doen, maar ik heb deze week een streep onder het seizoen van 2008 gezet.

Eupen

Ik zag er reeds vanaf het begin van het seizoen naar uit, en zeker dit jaar, een jaartje meer getraind en sterker geworden dacht ik, hoopte ik. Ondanks de gelimiteerde trainingen was het gevoel de laatste 2 weken zeer goed, ook tijdens de wedstrijd in Aarschot voelde het fysiek zeer goed aan, uitgezonderd het reeds afgezaagde lijfelijk probleem.
Ik hing op de 1ste rij bij het horen van het startschot, waarom? Ik weet het zelf niet, maar dit jaar is het prestatiegericht wedstrijden doen er stilaan ingeslopen. Hopelijk gaat het er even snel weer uit, want na de wedstrijden van het seizoen 2008 was het steeds een beetje tot een beetje veel balen. De 1ste 1250m alleen gezwommen, me gericht op de boeien ipv op de banaanvorm van atleten die me voorafzwommen. Aan het keerpunt kunnen aanpikken om dan geschikte voeten te zoeken, met wisselend succes. Uit het water geklommen en boven in de wisselzone op 41’ binnengekomen. Niet slecht dacht ik en zeker toen Jos riep dat ik 83ste uit het water kwam net achter Mark Verwimp. Ik zag Mark in het fietsenpark radeloos zijn fiets zoeken en riep hem tot de orde zodat ik hem de juiste locatie kon aanwijzen (we stonden enkele fietsen van mekaar). We vertrokken samen uit de wisselzone, voor de toch 80 zware kilometers. Zoals altijd laat ik men oude lichaam eerst 10’ op zijn positieven komen om dan er is goed in te vliegen. En dat vliegen lukte ook vrij goed, het gevoel in de benen was super. En dit was ook een serieuze test om de staat van mijn rechterflank in te schatten, die de voorbije 2 weken toch bemoedigend was. Halfweg de 3de ronde was het weer zover, de bil en heup begonnen te sputteren. Dan maar op de kleine versnellingen verder rijden, kracht op het rechterbeen zetten was niet meer verstandig. Een serieus mentaal tikske maar toch besloten om verder te doen. Halverwege ronde 4 gaf ik er de brui aan, zowel fysisch als psychisch. Welke van de 2 het meeste doorwoog weet ik niet, maar achteraf gezien was dit de juiste beslissing. Had ik toch doorgebeten was het, het lopen dat me gekraakt zou hebben, en zou de fysische schade nog groter zijn geweest.
En nu? Ik weet het niet, de 1/8ste van Viersel doe ik toch nog mee, de laatste van het seizoen. Een vlakke korte wedstrijd, dat moet ik nog aan kunnen, en is ook gebleken, de ¼ gaat me nog net af, de 1/3de is een randgeval en meer is teveel. Wat voor mij mijn beste seizoen moest worden, is eerlijk gezegd ook mijn beste geworden, maar er zat zoveel meer in. But that’s life zeker, ik zal van de winter veel revalidatie moeten doen, nog wat onderzoeken laten doen. Hopen op beterschap, maar daar schuilt het probleem, trainingen geven geen probleem, de zware inspanningen zijn van korte duur en niet continue zoals in een wedstrijd. Dus door wedstrijden te doen kan ik enkel zien of er beterschap is. En dat is er niet.
Maar nu het betere nieuws, de andere leden hebben het goed gedaan, of waren nog goed bezig. Roeland was in de top 20 aan het lopen. Kurt en Peter hingen rond de 30e plaats. Mark Verwimp was wederom een subliem loopnummer aan het opvoeren en liep in 3de stelling V2. Kort gevolgd door Dirk Everaerts, en Nico. Ik ben er van overtuigd dat deze heren uitgeput maar voldaan over de finishlijn liepen. Ik daarentegen blijf met een onvoldaan gevoel achter, ondanks de mega troost-pizza die ik verorberd heb.

Aarschot-apocalyps

Gisteren heb ik eindelijk nog is de finish van Aarschot bereikt. Dat op zich is al een hele prestatie voor mij. Vorig jaar plat gereden zonder reservebandjes bij te hebben, het jaar daarvoor TE PLAT.
De anders zo tropisch, zonovergoten Plastriatlon van Aarschot, was overtrokken met zware, grijze dreigende wolken. (Elk moment verwachte ik de ruiters van de Apocalyps , de wolken openscheurend om het einde van de wereld aan te kondigen. Of was het, het einde van mijn hoop.) Hevige korte buien maakten het fietsparcours nog gevaarlijker dan het al is en ik wist dus al dat ik tijdens de fietsproef niet voluit zou kunnen gaan. Terwijl ik in de wisselzone ronddoolde op zoek naar wat courage en koeievlaai-vrije grasstroken, was de goesting om te starten ver weg. En het feit dat op de achtergrond de ambulance zich naar gevallen fietsers van de 1/8ste spoedde, maande me nog meer tot voorzichtigheid aan. Maar er hing vandaag meer aan vast buiten de finish te bereiken, en dus zouden we er het beste van maken.
Het zwemmen is zoals steeds in Aarschot lachwekkend, ik snap niet dat men de zwemrichting niet verandert, dan is men van de “zwemloop” tijdens de start af. Maar soit, van in het begin draaide het een beetje vierkant, ik kwam de ganse zwemproef niet echt in mijn ritme en het was meer overleven. Doch viel het mij op dat de opgedane ervaring van naar de voeten toe te zwemmen, zijn vruchten blijft afwerpen. Vorige jaren trok ik altijd mijn plan, en liever niemand in de buurt dan een buurman die in mijn weg zwom, of ik in de zijne. Volgens de vrouwen kan een man geen 2 dingen tegelijkertijd, maar toch slaagde ik erin om op het einde van de zwemproef, mijn wetsuit te openen en een blik te werpen in T1. Daar zag ik Peter Moonen in wetsuit aan zijn fiets halt houden, dus zo slecht had ik nu ook weer niet gezwommen, 36’ ipv 41’ vorig jaar.
Tijdens het fietsen langs de Demer de hartslag laten zakken (te hard gezwommen), om dan een strak tempo te kiezen, met een behoedzame 1ste plaatselijke ronde. De 2de ronde heb geprobeerd om van stayerjongens af te geraken, wat voor 90% gelukt is. De andere 10% heeft zich daarna ook netjes aan de gevraagde afstanden proberen te houden. De heuvels oprijden ging zeer goed, daar maakte ik het verschil, zeker als je boven komt en er dadelijk 2 tanden kunt bijsteken, of naar den 53 overschakelt. Maar in de afdaling verhinderde het 3de ei in mijn broek me om voluit te gaan. Met gevolg dat mijn gevolg steeds terug aansloot. Hiervan het nutteloze ingezien te hebben, heb ik me in de 3de ronde wat ingehouden om onnodig energie te verspillen. De laatste 5km van de fietsproef Dieter bijgehaald om samen de wisselzone in te gaan. Ik had een prachtige plaats in de wisselzone. 2 Meter voorbij het punt waar je de fiets moest afgeven. Ik had dus een snelle wissel in petto, maar de werkelijkheid gebiedt me hier om te zeggen dat het weer niet om aan te zien was. Voetjes droogwrijven en sokken aandoen is iets van het goede teveel. Dus toen ik uit T2 kwam, was Dieter niet meer te bespeuren. Ik fiets niet slecht maar de wissels kosten me teveel tijd, bv Dieter zwemt 1’40” sneller, ik fiets ernaar toe, en uit de wisselzone kom ik met 40” achterstand buitengelopen.
Tijdens het lopen verging me de 1ste ronde zeer goed, het gezelschap was OK en ik heb 25’ mogen aanstaren waar Mark Verwimp maar een schichtige blik van zag. Ik had me voorgenomen om elke ronde in het smalle straatje waar het steil bergop ging naar boven te wandelen. Zo gezegd zo gedaan (achteraf wel spijt van deze tactiek), tijdens de 2de ronde begon het gevoel in de heup en bilzone op te komen om in de 3de ronde het bergoplopen (waar ik dat deed) en de afdaling in de wei voor problemen te zorgen. De laatste 2.5km heb ik dan nog proberen te versnellen om Dirk Everaerts af te houden, maar het versnellen werd afgeremd door de kwetsuur en het tekort aan training.
Gisteren was het een zeer belangrijke dag voor mij, na de wedstrijd van Aarschot ging ik een beslissing nemen over de rest van het seizoen. En de beslissing was reeds tijdens de wedstrijd genomen, namelijk in de 2de loopronde was het definitief. Geen IM meer dit jaar. Na mijn “fiasco” van Lanzarote dit jaar, speelde in Lanzarote reeds de gedachte om in Wisconsin te starten, op voorwaarde dat het “heup”euvel verholpen zou zijn. De honger naar IM Wisconsin was en is nog steeds ongelooflijk groot, maar om er zoveel geld tegenaan te gooien om ginder meer dan waarschijnlijk een pijnlijke loop/wandelproef af te leggen is het niet waard. Eupen was gisteren ook een njet, maar vandaag is bij het ontwaken geen enkel spoor van stijfheid in de heup en bil terug te vinden en dat is dan weer positief.
Dus om een lang verhaal samen te vatten, was ik gisteren een beetje veel teleurgesteld, maar aan de andere kant heb ik wel een goede wedstrijd gedaan, beste tijd ooit in Aarschot. Zeker omdat ik sinds 1,5 maand aan +/- 6uren per week rustige trainingen afwerkte, met de laatste 10 dagen iets intensiever op de fiets. En de voorbije week heb ik 14,5 uur getraind, inclusief wedstrijd. Nu nog 14 dagen om me voor te bereiden op Eupen, mentaal zal het niet gemakkelijk zijn ginder, zeker de laatste loopronde boezemt me nu al angst in.

Ik loop, dus ik denk …

Tijdens mijn recuploopje van vandaag zijn er weer onweerstaanbare gedachtegangen door het doolhof in mijn hoofd rondgedwaald. Met het voorbije sportieve weekend weer achter de rug komt zoals elk jaar, en meerdere malen per seizoen, de volgende gedachtengang weer naar boven: “Onze atleten scoren in wedstrijden zeer goed, overwinningen worden blijkbaar een normale zaak, het uitzenden van zonen en dochters naar het buitenland laat de wenkbrauwen ook al niet meer fronzen, allemaal normaal, de jeugd die goed presteert (dankzij de ouders en entourage, zeker niet dankzij de faciliteiten en de begeleiding die de club hen aanbied), …” Waar ik naartoe wil is het feit dat ik niets merk of ergens ooit gelezen heb (shoot me if I am wrong), dat GeTC wordt voorgedragen als sportclub van het jaar, of een jeugdatleet naar voor wordt geschoven, … Misschien heeft men dit al is gedaan, maar dient men dan geen dossier in te dienen met resultaten. En daar lopen de gedachten vast in mijn grijze massa, we hebben als club toch vele overwinningen behaald, ereplaatsen, personen die zich kwalificeren voor Hawaii, … Wat wilde nog meer? Dit weekend alleen al, een grand cru, verschillende winnaars en podia voor clubgenoten, een Belgische titel erbovenop (gelukkig hoeven ze die dit jaar niet te betalen). Als je een goed dossier op poten zet dan dien je minstens de selectie te behalen van kandidaat Sportclub 2009, misschien wringt daar het schoentje.

Men is op zoek naar sponsors, aangeboden handen worden “afgehakt”, ze kunnen het wel alleen. Sponsors aan de haak slagen is niet makkelijk, maar als je niet echt naar buiten komt met je club, dan wordt je ook niet opgemerkt. Ik koop elke 2 jaar nieuwe kledij, niet omdat ik die nodig heb, maar uit respect voor de sponsors, om hen te bedanken voor de steun. Ik steek er geld bij in, dat eigenlijk niet nodig is, dit jaar toch goed voor 160 Euro. En wat dit betreft heb ik ook nog een kronkel in de hersenen zitten, maar dat is misschien voor een andere keer. Een tipje van de sluier dan toch, eigenlijk betaal ik 170 Euro lidgeld per jaar, en ik niet alleen. Maar het ging hier om sponsors te ronselen, want de voorbije 6 jaar heeft men kunnen teren op de reeds bestaande sponsors, (toekomstgericht denken is soms ook teveel gevraagd). Het is fijn om een maandelijks overzicht te krijgen van de ereplaatsen van de leden in de nieuwsbrief, maar is het geen kleine moeite om dit maandelijks ook in het nieuwsblad van Geel te plaatsen met een summiere beschrijving van de behaalde ereplaatsen, een fotooke kan ook geen kwaad, met vermelding van sponsor(indien dit mag, zoniet een grote foto dan maar), waarschijnlijk een idioot gedacht van mij, maar het is er toch al één. RTV, vermeldingen van behaalde ereplaatsen??? Wederom een idiote gedachte zekers. De bedoeling was voor mij om het dit jaar allemaal op de website te plaatsen, maar wegens een oncorrecte behandeling is deze ballon niet opgegaan, en heb ik er andere ook nog afgelaten.

Maar wonder o wonder, waarschijnlijk zal het allemaal weer kortelings in orde komen. Alleen komt de voorzet weer van de verkeerde kant. Misschien moeten de leden maar een boekje in mekaar steken en zich inschrijven in de verkiezingen van de sportlaureaten van Geel, Tessenderlo, Beringen, Beerse, Herselt, … De pauw zal achteraf wel pronken. En als er één iemand is die er zich achter zet dan zal het wel Stafke zijn.

Aan de andere kant doet het me toch een plezier, dat mijn ballonnen hun effect ook niet echt hebben gemist. Wederom, bedankt Staf.

Dag des oordeels

Vanmorgen met een bang hartje opgestaan, vandaag heb ik de ¼ van Couvin meegedaan. Dit zou een testcase zijn voor de opspelende “heup”. En om te zien hoever we staan na een kwakkelmaand van training.

Couvin is een wedstrijd, zoals Seneffe, die ik je kan aanraden. De Waalse ongedwongen sfeer, een mooi, maar zwaar fietsparcours, en het lopen rond het stuwmeer maken het een aangename wedstrijd, naderhand toch in mijn geval. Een uitslag heb ik nog niet, zelfs niet mijn eindtijd, maar het gevoel in de 3 disciplines zegt ook al iets. Het zwemmen ging vrij vlot, mijn pakkie heeft zijn diensten weer bewezen. Ondanks de mindere trainingsuren ging het toch vrij goed.
Het fietsparcours is er eentje dat niet echt op mijn lijf is geschreven, maar vanaf de eerste tot de laatste meters hebben we toch weeral medetriatleten kunnen inhalen. Over het fietsen mogen we dus ook niet klagen, meer dan goed, en de bilspieren of heup heb ik niet gevoeld. Dan met een bang hartje mijn loopsloefkes aangetrokken, de daaropvolgende 10km heb ik naar mijn gevoel hetzelfde tempo kunnen aanhouden. Dat het nu hard of traag was speelt niet veel rol. Wat belangrijker is, is dat ik enkel bij de steile afdaling van het lopen op het einde de heup “gevoelig” werd, om na een 10-tal meter weer te verdwijnen. En dat is een GOED teken, in Seneffe waren het de laatste 5km die me belette om een goed tempo te ontwikkelen. Nu nog een nachtje slapen en ik kan, moet de nodige beslissingen nemen voor de rest van het seizoen. Momenteel staan Aarschot en Eupen op de kalender, morgen is bekijken of er nog andere wedstrijden bij op de kalender kunnen.

Wat me vandaag, en niet enkel vandaag, is opgevallen, is dat ik me tijdens de zwemproef harder inspan. Ik naar groepjes toezwem om geschikte voeten te vinden, waardoor mijn zwemtijden ook verbeteren. Vandaag heb ik zelfs de laatste 400m tijdens het lopen een extra inspanning uit mijn sloefkes gehaald om nog 2 atleten in te halen. Hetgeen me ook nog gelukt is, niet mijn stijl, maar het gaf toch voldoening. Verstand komt met de jaren, maar als ge weinig hebt duurt het wat langer.

Alhoewel Couvin een dikke 2 uur rijden is stonden er aan de start nog 2 Geelse atleten, Roeland en onze eigenste BV Jeroen. Roeland, waarvan men hoge verwachtingen heeft, heeft deze vandaag ook bevestigd. Kwam als 4de zwemmer aan land en liep als 15de over de meet, het enige nadeel aan Roeland is dat hij een waterke boven ne goeie Chimay verkiest. Jeroen legde een heel goede zwemproef af, 27min. Heeft roze olifanten tijdens het fietsen gezien, legde nog een goede loopproef af en liet velen achter zich. En ik zwom, fietset en liep ergens tussenin.

Revalidatie

Maandag bij de kinésist geweest voor een controle of de rugwervels, voetbeentjes en bekken terug geblokkeerd zaten, na deblokkage van 1 week geleden tijdens de eerste sessie, dit was niet het geval, dus dat was al goed nieuws. Daarna werden verder de bilspieren en neuro-items behandeld.

Dinsdag bij de podoloog geweest, de kinésist diende tijdens de laatste sessies van de voorbije maanden steeds een voetbotje terug op zijn plaatst te zetten., namelijk het dobbelsteenbeentje. Uit de loopanalyse bleek dat de het landen van de voet, afrollen en voetafzet “perfect” was, alles bleef mooi in lijn. Maar tijdens het neerkomen en afrollen van de voet verschijnt er aan de binnen en buitenkant van de voet een verdikking. Dit zijn het dobbelsteenbeentje en het andere beentje aan de andere kant. Het is volgens de podoloog zeer extreem, en het komt zelden voor. Met gevolg dat snapping hip het resultaat is, de spierkes rondom de heup gaan dit compenseren, bekken en rugwervels worden door de spierkes vast getrokken. De spierkes worden overbelast, verzuren, verkrampen, enz … De vraag waarom dat zich pas sinds vorig jaar heeft gemanifesteerd, is waarschijnlijk met een opgedane ontsteking op het heupgewricht. En ik heb sinds vorig jaar niet meer met Sauconies gelopen maar met Brooks en Assics, en die schoenen zaten los rond de hiel. Waadoor de speelruimte voor de voet achteraan groter was, meer frictie en blablablae en in combinatie met de ontsteking is de gevoeligheid groter en blablablab. Met Saucony nooit een probleem gehad, deze zaten perfect ronde de hiel, zoals mijn Mizuno’s dat nu ook doen. En nu het geweldige nieuws, het was zeer simpel op te lossen, een set steunzolen, en binnen de week zou dat probleem verholpen zijn, (en de holocaust heeft ook nooit plaatsgevonden). Dat is iets te optimistisch, vind ik persoonlijk. Mijn lichaam moet er zich ook nog naar zetten en aanpassen, wordt vervolgd …

Woensdag naar een andere kinésist geweest, een erkend trigger point therapeut. Dit om de spieren in de bil te laten controleren en om wat tips te vragen voor trigger point massage en stretching. Trigger points zijn kort samengevat knopen die in de spieren ontstaan, die uitstralingspijn veroorzaken. In de bil heeft hij 3 trigger points gevonden, die dadelijk met naalden werden gelokaliseerd en doorprikt. Daarna werd er elektrostimulatie op 2 naalden geplaatst om de spierkes terug los te maken. Na deze folterpraktijk (vergelijkbaar met Rambo en de Russische elctrofolterpraktijken) kreeg een heet handdoekske op de bil gelegd. Na deze behandeling was de pijn op de behandelde locaties “verdwenen”. De rechterbil voelde meer ontspannen aan dan de linker.

2 Dagen mag ik niet trainen, vrijdag nog eens naar de kinésist en volgende week zondag een wedstrijdje meepikken om de evolutie van de zorgverstrekking te evalueren. Het zal geen hoogvlieger zijn, die wedstrijd. Als het een pijnloos avontuur wordt, zal er dinsdag 1 juli wel een traktatie af kunnen.

Remi

“Remi, alleen op de wereld”, de oudere generatie zal dit tekenfilmepos wel kennen. Zo voelde ik me gisteren na het lezen van de nieuwsbrief. 1 Tegenstem hebben ze gekregen, de mijne natuurlijk, het ging om de vraag van vertrouwen, en dat hebben ze van mij niet gekregen (de vertrouwensvraag, echter met een stok achter de deur, dat ze de deur zouden dichttrekken). Eerlijk gezegd had ik toch wel meer tegenstemmen verwacht, helemaal geen meerderheid, een 5-tal was al genoeg geweest. Enkel een waarschuwing aan het bestuur dat er iets dient te veranderen. Vorig jaar moest ik mijn ogen laten nakijken en dit jaar zijn het blijkbaar mijn oren. Ik begrijp het niet altijd, nu krijgen ze, en terecht blijkbaar, de indruk dat ze echt goed bezig zijn. Mijn verwachtingen van het bestuur zullen dan te hoog liggen, ik verwacht blijkbaar andere dingen van het bestuur dan de overig +/- 45 leden die gestemd hebben. De oren echter laten me andere dingen horen. De ouderdom begint blijkbaar ook op mij zijn vat te krijgen, het suizen van de oren zal waarschijnlijk omgezet worden in vluchtige woorden. Ik zal me in een rolstoel voor het raam moeten zetten, met de blik op oneindig en mijmeren over vroeger. Is er dan niets positief aan deze zaak? Misschien wel, dat ik voortaan van de Algemene Vergadering kan wegblijven, mijn naam is in deze zaak Remi.

Medelijden …

… heb ik met de clubgenoten die vandaag, zaterdag 7 juni 2008, hun lange fietstraining hebben gepland. Ik ben reeds wakker van 08u30 en het enige dat ik zie als ik buitenkijk, zijn de strepen die de regen op de achtergrond maakt. Ik “moet” er niet door, ik kan rustig binnenblijven, wachten tot de regen over is, om dan is misschien met het fietske buiten te komen. Maar aan de andere zijde, wil ik op mijn fiets springen en het asfalt gaan pijn doen, mijn bonen nog is in de kiemen kijken. Ik wil mijn loopschoenen aandoen en hen, de vertrouwde km’s teruggeven van enkele weken geleden.

Momenteel dien ik me nog rustig te houden, maar dat is niet gemakkelijk, ik heb energie te over. Het verschil met de voorbije 2 jaren na Lanzarote is immens groot, zie IRONMAN SYNDROOM. Daar ik “slechts” een 13 km heb gelopen tijdens de afsluitende marathon, zijn de spieren blijkbaar vrijwaard van beschadiging. En is recuperatie bijna niet van toepassing in mijn geval. Het enige voordeel dat ik er nu aan ga overhouden is dat ik trainingen met plezier zal verderzetten (als het niet te hard regent), er geen zwart gat achter de hoek ligt. En dat de conditie, snelheid , min of meer op niveau zal blijven. Het enige dat ik nu nodig heb is maandag een positief signaal, van dokter en kiné om er tegen het einde van de maand terug op “niveau” te staan.

Nieuwe doelen kunnen en zullen dan gesteld worden, haalbare doelen, met hopelijk hier en daar een uitschieter. Want dat moest het dit seizoen worden, een uitschieter, de cumulatie van 3 jaar trainingsarbeid. But you cannot always get what you want!

Opruiming van het "kopke" ...

Ik heb me vandaag beziggehouden met het opkuisen van de "Ledenlounge". Dus is vanaf heden (eigenlijk vanaf 1 mei al) het bestuur volledig verantwoordelijk voor inhoud en lay-out. Een site die ik voor een 2-tal jaar beheerd en opgesmukt heb, en dit steeds met plezier en (met soms teveel) toewijding. Al zeg ik het zelf, ik heb in de loop van die 2 jaren hier en daar enkele prachtige lay-outs gecreëerd en met regelmaat de nodige updates en clubinfo erop voorzien die ik persoonlijk relevant vond voor de clubleden. Mijn vinger heeft vandaag vele malen de deletetoets gestreeld. En om eerlijk te zijn, het ging me niet altijd even goed af. Er zijn enkele pagina's bij die emo-getint zijn. Maar een woord is een woord (ook al is dit geen positief), en anderen en beter dan maar.

Ik hoop dat ik ongelijk zal krijgen, maar het dynamische van de site zal niet meer zijn zoals vroeger, of er dient zich iemand nieuw aan te bieden. En dat men er eens eindelijk werk van maakt om de hoofdsite een grondige update te geven, maar dat kan dan wederom eens tijdens de “eerstkomende” bestuursvergadering besproken worden.

Het belangrijkste is dat de leden en niet onbelangrijk, 1 bestuurslid (Staf Aerts) nog communiceren via de "Ledenlounge", en ik hoop dat ze dit zullen blijven doen.

Trochanteritis, snapping hip, overuse iliopsoas, underuse piriformis en glutaeus medius …

… is het verdict.

Snapping hip: de peesplaat verspringt over het heupkapsel aan de voorzijde van het heupkapsel.

Trochanteritis: een ontsteking aan de spieraanhechting ter hoogte van de heup.

Iliopsoas: overbelasting, verkramping, deze spier zit vast aan de rugwervels en laat de omliggende spieren compenseren, met als gevolg lage rugproblemen, uitstraling naar bovenbenen en knie.

Piriformis: spier waar een zenuw doorloopt, indien deze spier niet sterk genoeg is kan er druk ontstaan op de zenuw.

Glutaeus: helpt bovenstaande te ondersteunen.

Ik heb vandaag corticoïden ingespoten gekregen, binnen 1O dagen dient er resultaat te zijn. Zoniet dienen er MR-scans genomen te worden, om eventuele verkalking op te sporen, maar er werd geen spoor van ontdekt tijdens deze controle enkele maanden geleden. Daarna terug naar de kiné voor stabilisatie en stretching.
Een 3-tal maanden terug heb ik ook nog een inspuiting gekregen, maar met Bachbloesems en aanverwanten, dit heeft toen ook geholpen. Er was snel beterschap merkbaar, maar blijkbaar is het niet volledig geheeld.

Mijn bezoek aan Body2bike heeft me ook veel geholpen, daar had men me reeds gewezen op het probleem, van spieren die te sterk zijn en andere die te slap zijn. Ook dat het ene been korter is dan het andere, heeft zo zijn gevolgen op de spierontwikkeling. Compensatie en onbalans waren het gevolg. Ik diende te stretchen en stabilisatietraining te doen.

Dat ik dit seizoen ben kunnen blijven trainen is dankzij bovenstaande bezoeken, maar heeft ook het probleem laten sluimeren. Tijdens LSD, EXD trainingen (fiets of lopen) heb ik "nooit" last gehad, bij het intensievere werk was dit wel voelbaar, maar ook niet altijd.

Dus op naar een snelle revalidatie hoop ik. Eén ding heb ik wel geleerd: enkel training voor het lopen, fietsen en zwemmen is niet genoeg voor mij. Zeker niet als ik voor de lange afstand ga. Stabilisatie en stretchen moeten deel uit maken van de training.

CRASHED test dummy

Het heeft niet mogen zijn, een brug (heup) te ver waarschijnlijk. Toch een klein verslagje om het daarna voorgoed los te laten want het zit me toch vrij hoog.

Zwemmen

Rustig vertrokken ondanks dat mijn brilleke van mijn hoofd werd geklopt, er veel getrokken en geduwd werd tijdens de zwemstart en iemand zijn voet onder mijn kin plaatste. Normaal gezien ga ik de persoon achterna die me dat geflikt heeft, om is goed terug op zijn kop te kloppen. Maar geen onnodige enrgie verspillen dacht ik bij mezelf. De eerste ronde was op 31min, en het water verlaten op minder dan 1u3min. Een snelle wissel gepleegd voor mijn doen en de fiets op.

Fietsen

Het voelde van in het begin goed aan, maar door de windrichting, was doseren de boodschap. Na continu wind op en Timanfaya onder de wielen te hebben, kwamen de eerste gevoelens aan de heup opspelen. Echt kracht zetten op de pedalen was niet goed en dan zijn we bewust kleiner gaan trappen. De 53x11 bleef naderhand in de ijskast. Ondanks dat legde ik nog een behoorlijke fietsproef af, die voorzien was van enkele pi(t)sstops en 2 bevoorradingen. Groot was de blijdschap toen ik binnenreed in T2 dat het 19u04 was, nog op schema. Tijdens het lopen in T2 wist ik dadelijk dat het de heup niet 100%.

Lopen

Rustig begonnen met lopen, op hartslag, de pijn in de heup bleef uit en het ging redelijk "vlot". Na een 4-tal km was de pijn er terug om sporadisch terug te keren, maar het was draaglijk. Geen probleem tot dan toe, tijdens de aanvang van de 2de ronde begon de pijn constant te worden en elke stap gaf steken in de heup, na 13km zag ik de zin er niet van in om 25km te stappen. Dat ging zelfs met moeite, dus teruggedraaid met een kater op zak. Indien het van vermoeidheid zou geweest zijn dan liep ik wel verder, desnoods tegen 7km/uur, maar deze zelfkastijding had echt geen zin.

De -11 uur zat erin, als ... maar "als" telt niet. Ik zal het nooit weten. Wat ik wel weet is dat de trainingen vruchten hebben afgeworpen, zonder discussie. En de heup dan? Blijkbaar spelen de problemen op door veel kracht te zetten op de onderrug voor lange tijd. Tijdens rustige trainingen heb ik er geen last van, zowel tijdens het fietsen of lopen. Volgende week maar is een afspraak maken bij een of andere kliniek, en alles is binnenstebuiten laten draaien.

Dit was dan het Ironman avontuur voor mij, hier stopt het, het zijn 3 fijne harde jaren geweest maar de kers heeft de taart niet gehaald.

gr

LETS RUMBLE ....

Nog effe enkele nieuwtjes vanuit Lanza alvorens te gaan slapen. Yves is een vat vol stress, de Haribo-beertjes geven hem hoofdpijn, of is het de zon, of is het de stress, of is het de combinatie van getsresseerd Haribo-beertjes in de zon te eten. Karel Dams heeft het minder getroffen, al antibiotica etend op de vlieger gestapt vanuit Belgie heeft hij het gisteren klaargespeeld om de antibiotica te mengen met een glas rode wijn. Een allergische reactie tot gevolg, met ontlastingen langs verschillende openingen die het lichaam rijk is: De dokter is langsgeweest, vandaag heeft hij plat op de zetel gelegen, met platte kaas als zijn beste vriend. Karel heeft toch besloten oñ te starten morgen, Karel is een echte.

Vandaag heb ik nog een rondje in de zee gezwommen, eindelijk relaxen was dat sinds ik hier ben. De visjes geteld en genoten van het zwemmen, een klein beetje de vissen gevoerd met wat muesli-ontbijt (2 serieuze slokken zeewater binnnegdaan). Het zwemmen was goed, ik zal er sneller uit zijn dan vorig jaar (hoop ik). Daarna snel naar Lasanta voor een massage, om de spieren wat te laten ontspannen. De massage heeft me zeer goed gedaan, daarna he fietsje gaan ophalen, de pad van de achterversnelling was scheef gekomen tijdens het transport. Alles ingepakt voor de wedstrijd daar aangekomen nog eens snel de versnellingen getest. Fuck, deze pakte opnieuw niet meer tegoei. Snel gaan aanschuiven bij de service dienst, gelukkig stond daar dieë kerel die mijne fiets in Lasanta onderhanden genomen had. Hem aangesproken met een boze blik (wel van de stress een beetje, het was ondertussen 17u30), en hij heeft het terug rechtgezet.

Dan de vooruitzichten, ik heb er zin tot aan loopkm 20, daarna zal het een vraagteken worden. Om onder de 11u00 te geraken zal ik wreed mijn best moeten doen en zal het lopen meer dan 100% in orde moeten zijn. Maar dat zijn vragen voor morgen, met antwoorden omstreeks 18u00. Ik hoop om 1u10 na de start op de fiets te zitten (mijn wissel zal dus zeer snel moeten gebeuren. Op 7u10 in mijn loopsloefen te ztitten en op 10u59min59sec over de finish te gaan.

Soory voor de fouten, maar weinig tijd en een slechte verbinding maken het wederom stresserend.

Groeten van mister antibiotica, het Haribo-beertje en van V-man.

Crash test dummy 855, final part

Volgende week zondag zal ik weten of de trainingsschema’s hebben opgebracht wat ik er van verwacht. Ik kan nu al met zekerheid zeggen dat er momenten tijdens trainingen zijn geweest, die progressie vertoonden t.o.v. vorig jaar. Dit is niet enkel aan mijn trainingsschema’s van dit jaar te danken, maar hoofdzakelijk aan de trainingen die ik de voorbije 3 jaar onder leiding van Petrel heb afgewerkt. Dit jaar was het wat “intensiever” dan de voorbije jaren, en dat intensievere werk heb ik redelijk goed verwerkt. En is op de trainingen ook zichtbaar. Hoe het gezamenlijk plaatje eruit zal zien is altijd afwachten. De doelstelling is om onder de 11u00 te duiken, de marathon zal de scherprechter zijn. Lukt dit niet, dan is er geen man over boord. Een marathon onder de 4 uur zou me ook gelukkig maken. Coach Gordo zegt: “ If you run a good marathon during an Ironman , you did a superb Ironman.”. Eigenlijk wil hij hiermee zeggen, dat je goed gedoseerd hebt, voldoende gedronken en gegeten hebt, en dat het mentaal ook in orde was. M.a.w., kopke erbij houden en een beetje geluk afdwingen.

Vandaag nog 145km met de club meegefietst, met 2 intensieve prikken, vrijdag nog 15km (incl 4km los in-uit)gelopen (heuvels op/af) en gisteren nog een bloktraining, 1 uur op de Tackx en een 0,5 uur lopen. De looptrainingen op zich hebben zich de laatste 2 weken in positieve richting opgeschoven. De looptrainingen gebeurden in de EXD-zone. En deze gingen vlot onder de 5min/km, veel mensen zullen in hun vuistje lachen, maar voor mij is dat snel, maar het belangrijkste was dat deze met plezier en vlotjes werden gelopen. Het fietsen op de Tackx gebeurde bewust in mijn klimaatkamer, A.B.C. Sport te Leuven heeft er zo eentje. Mijn klimaatkamer heeft de afkorting G.A.R.A.G.E., het uurtje Tackxen gebeurde in 4 10’ EXD blokken, van +200W, bij +/- 90 omw. De bonen zagen het en zeiden dat het goed was (ze durfden waarschijnlijk niet anders, want de andere pot is reeds verorberd). Wat het taperen betreft, zaterdag 24 mei zal ik het antwoord kennen.

Vanaf nu is het veel slapen, op de voeding letten, proberen van 2 maal per dag te stretchen, inpakken, de race overlopen, de beentjes laten rusten, het hoofd leegmaken en vanaf woensdag genieten en alles nemen zoals het komt.

Crash test dummy 855

Gisteren mijn 1ste wedstrijd van het jaar gedaan, de niet-stayer kwart van Seneffe. De eerste maal dat ik daar deelneem en zeker niet de laatste keer. Een zeer heuvelend parcours, in een prachtige omgeving (met een stukje bebouwde kom en industrieterrein). Het fietsparcours is toch een beetje op mijn lijf geschreven, en selectief (lees niet-stayeren), dus ook op mijn rare hersenkronkels geschreven. Je hoeft geen klimmer te zijn, kracht en doseren is voldoende, ook al is dat ook niet weinig.

Het zwemgedeelte met mijn nieuwe pakkie is een zeer geslaagde onderneming geweest. Op de 1500m zette ik een tijd van 21’22” neer. De eerste (enkelen) zaten rond de 18’, dus denk ik dat de afstand wel redelijk in orde was. Hardzwemmer Dieter was vlak bij mij in de buurt, dus is ook nog eens een bevestiging van mijn goede zwemprestatie. Het fietsen, 3 ronden, werd een funride, de 1ste ronde met het handremmetje op, de 2 andere ronden zonder handrem, maar niet voluit. Dat is mijn probleem, niet voluit durven gaan, want mijn slechtste onderdeel, het lopen, komt achter het fietsen, en daardoor hou ik me teveel in, besparingen heet dat. Wel, het lopen viel mee, buiten de 6 blijnen op de voeten. Ik heb een constant tempo kunnen aanhouden, en terwijl ik de voorbije jaren ifv van mijn klassement zeer slechte looptijden neerzette (bv de 150ste looptijd van 200 deelnemers), heb ik in Seneffe de 79ste tijd van de 200 gelopen, op zich ook een verbetering, en een 49ste plaats algemeen en 6de bij de veteranen is ook niet slecht voor mij. Enkel 1 minpuntje, de heup/bil heeft met momenten van zich laten horen. Dat wil zeggen dat ik deze in Lanzarote ook ga tegenkomen, we zullen zien wat het geeft.

Ondertussen werd de voorbije week van enkele trainingen voorzien, in de mate van het mogelijke. Dinsdag en donderdag werd duidelijk dat het lichaam nog niet volledig hersteld was van de stage, de ziekte, de lange rit van maandag, gebrek aan slaap, veel werk, … dus heb ik bewust de 2de helft wat teruggeschroefd. Met het gevolg dat ik ook frisser aan de start ben gekomen van Seneffe dan voorzien.
De laatste 2 weken zijn ingezet, nog een weekje met de nadruk op looptrainingen en dan is het serieus taperen geblazen vanaf zondag. De komende dagen meer in de aanloop naar Lanzarote.

A propos, wedstrijdnummer te Lanzarote is 855.

Het Peulengaleis

Deze week weer enkele schokkende ervaringen meegemaakt. Hetgeen me het hardst heeft aangegrepen is dat men mij zonder mijn naam te vernoemen een leugenaar noemt en dat ik in één keer alle zonden van Israël naar me toe krijg geschoven. Voor wie het interesseert, lees onderstaande , zoniet lees de volgende blog.

Ik herinner me de A.V. in 2005 nog goed, andermaal werd er een opmerking gemaakt dat de website van GeTC een statische schande was, nooit updates, te moeilijk om up te daten, … Men ging er in 2006 werk van maken. A.V. 2006, status nog steeds hetzelfde, dezelfde opmerkingen, nu ging het enkele maanden in beslag nemen. Dat kan niet dacht ik bij mezelf en een weekend later zette ik een site op het internet (eigenlijk 2, de ledenlounge en de hoofdwebsite). Goedgekeurd dor het bestuur als tijdelijke oplossing voor de nieuwe hoofdsite. Uiteindelijk, op vraag van mij (na verloop van tijd) ”hoe het nu eigenlijk zat met die nieuwe site”, werd besloten om de site aangemaakt door mij als hoofdsite te bewaren en geen nieuwe aan te maken. Ok, geen probleem, een afspraak gemaakt met het bestuur om aan te leren hoe ze eenvoudig, want het is eenvoudig, teksten konden toevoegen, verwijderen, foto’s opladen, … Zij gingen het beheer van de site opnemen, januari 2007. In de loop van 2007 blijkt dat er enkel foto’s van de leden werden toegevoegd (op herhaaldelijke vraag van mij), geen aanpassingen aan trainingsuren, statuten, lidgelden, algemene info, nieuwsbrieven … Dus heb ik uit ijdelheid, ik heb toch die site in mekaar gestoken, met regelmaat info op de hoofdsite gezet. De ledenlounge draaide goed, dit was “mijn” site en heeft niets met de hoofdsite te maken. Met vragen en e-mails wanneer het bestuur nu echt eens de moeite ging nemen om de site te updaten, werd ik afgehouden met, we werken eraan, volgende vergadering, … Ondertussen 2008 en nog steeds geen info omtrent het beheer van de website, noch beweging. Nogmaals een e-mail gestuurd, uiteindelijk bericht gekregen dat vanaf 2de helft april de site door het bestuur ging geupdated worden. Begin mei nog steeds niets, nog een week gewacht, noppes, dan maar als laatste redmiddel het “ongenoegen” uiten op de site. Dat heeft uiteindelijk effect gehad, met een wrange nasmaak echter, ik ben van het principe: vraag enkele malen heel braaf, en daarna neem de laatste strohalm goed beet. Vergeet de consequenties, en die waren er en zullen er de komende weken, maanden nog zijn. Als het bestuur vindt dat ze goed communiceren dan hoeven de websites niet geupdated te worden en is mijn inbreng ook niet meer nodig. Vandaar dat ik besloten heb om met het beheer volledig te stoppen, en alles aan het bestuur over te laten. Laat ze hun creativiteit en communicatie botvieren op de websites, ik gun het de leden van harte.

Mij ging het enkel om de hoofdwebsite, en het nalaten van items, die in mijn ogen toch belangrijke info zijn voor de atleten. Nu krijg ik de rest ook op mijn boterham gesmeerd, ik zou hun werk niet waarderen. Blijkbaar vergeten huidige bestuursleden, dat ik hen in het verleden tot 2 maal toe in de aandacht heb gebracht voor hun werk dat ze deden (dit is uit de biecht klappen, maar soit nu). Op eigen initiatief, heb ik me de moeite genomen om cadeaus te kopen voor deze mensen (als ze dit lezen wil ik ze herinneren aan hun isolatie drinkmokken), de 2de was in de Mexicaan te Leuven, ik hoef niet, en dat heb ik niet gedaan, met de eer te gaan lopen. Het gebaar kwam van de leden, en dat was de hoofdzaak. Als het goed is laat ik het ook blijken, als het niet goed zit mijn inziens mag ik het ook zeggen.

En nu ga ik hier mee stoppen, er zit nog veel in het hoofd, maar dat blijft er. Behalve nog één ding: “Pronken met gevonden pauwveren maken je nog geen pauw.”

Test crash dummy 4

Sinds gisteren ben ik terug van een weekje stage in het Duitse Sauerland. En ik kan iedereen dit onontgonnen fietsgebied aanbevelen. Prachtige wegen, geen al te steile beklimmingen, de afdalingen zijn niet al te technisch, er zijn vanaf half mei zwembaden bij de vleet beschikbaar en de Duitser gedragen zich als echte heren in het verkeer. Voor het lopen licht het iets moeilijker, alhoewel er in Sauerland geschiktere plaatsen zijn waar men toch relatief vlak kan lopen. De 1ste dag hebben Gert en ik ons tegoed gedaan om de beurt al lopend te verkennen, een beetje fartlekken werd het eerste uur continu bergoplopen met enkele stijgingspercentages om u tegen te zeggen. De tranen van ontroering van de schitterende natuur waarin we rond”liepen” was bij mij toch een mengeling van pijn en bewondering op momenten. Wat het eten betreft, met 4 chef-koks op stage gaan doet de buik glimlachen, elke dag werden we cilinair verwend, en het Duitse gebak mag er ook wezen. De dames van deze heren (en 1 toekomstige dame) in kwestie mogen zich gelukkig prijzen, Dankzij Sauerland weten we nu ook waar de brandweerkazernes in het Brussels gewest gelegen zijn, hebben we de institutionele bevoegdheden van de verschillende gewesten beter leren kennen, de oprichting van “De Post”, … zeer leerzaam en ontspannend.

Tijdens de stage ben ik half van de week wel wat ziekjes geworden (voor de 2de keer in de maand april), waardoor ik me gedwongen heb om 2 dagen niet te trainen, ondanks de broek vol met goesting  bedoeld op de benen die de dagen voordien schitterend weerwerk boden aan het Sauerlands asfalt. Deze 2 dagen werden aanvankelijk gereserveerd voor een 200km fietstocht in soloslim vorm en een duurloop van +2 uren en een zwemtraining. Zonder deze fietstraining ben ik toch nog op een totaal van een +500km uitgekomen, en slechts 40km lopen. Maar het voordeel van je eigen trainer zijn is het onmiddellijk aanpassen van je schema’s. Dus werden er voor dit weekend nog 100km fietstraining voorzien, 1 zwemtraining en 1 lange duurloop van +2uur. Maandag proberen een 0.5dagje verlof te nemen om de ontbrekende 200km op de teller te plaatsen. Mentaal heb ik die 200km nog extra nodig om zekerheid te verwerven over mijn staat van dienst.

Ondertussen is het aftellen naar Lanzarote begonnen, de voorbije weken stond het intensievere werk op stapel en enkele langere duurtrainingen, voornamelijk het fietsen werd in volume omhooggetrokken. Ondertussen kan ik met instemming van 3 andere clubleden stellen dat mijn fietsniveau toch een stukje hoger licht dan vorig jaar, ook al is de stage van vorig in de Vogezen niet te vergelijken met Sauerland. Deze stage heb ik geen motorisch aangedreven hulp nodig gehad om de bergskes op te geraken. Het lopen lijkt momenteel ook goed in orde, hopelijk komt het eruit tijdens de marathon op 24 mei , algemeen mochten de loop km’s hoger liggen, maar omstandigheden en andere prioriteiten nekten dit . En de fine tuning komt er de komende 1.5 week aan met nog een ¼-wedstrijd in Seneffe, en nog enkele interval trainingen. Het zwemmen is een raadsel, maar de 4km halen we wel, tegen 1’40”/100m moet wel lukken, ik tel trouwens voor 2 tijdens het zwemonderdeel.

Test crash dummy 3

Blij dat de voorbije week achter de rug is, dit was de zwaarste trainingsweek tot nu toe. Ze werd dit weekend afgesloten met zaterdag de 1ste 180km op de fiets en vandaag (zondag) werden 26km-kes gelopen. Nu een verdiend rustweekje om de batterijen terug op te laden.

Zaterdag was het echt Flandriën weer, een beetje wind, koude regen, en de niet-handschoenen die ik in het ’t Kelderke was vergeten, zorgde voor beverige toestanden. De laatste 50km van de rit was het probleem dat mijn verkleumde vingers amper de drinkbus uit de houder konden trekken, het gevoel was volledig weg. Na een 165km rijd ik plat. Ik dacht is om met de rapte de band te vervangen, en de resterende 15 km rustig uit te bollen tot thuis. De koude stompjes, vingers genaam, kregen de “chepappe” niet open. Na herhaaldelijke pogingen gaf ik het op en de tranen die hier uit voortvloeide bevroren onmiddellijk, zo koud was het  dat laatste is een beetje gelogen, maar ik hou nu eenmaal van dramatiek. Gelukkig had ik mijn kettingpons bij en kon ik alla MCGyver de “chepappe” toch nog openen. Nu het verlengstukje erop, bommetje erin jagen en vertrekken. 2 Bommetjes leeggemaakt en nog steeds een lekke band, problemen met het verlengstukje, of lag het probleem aan ondegetekende. Soit, ikke naar huis gebeld, en een 15min later stond het vrouwke met de auto bij mij en met de fietspomp in de aanslag. Nog steeds geen lucht in de band te krijgen, blijkbaar iets te fors ge-McGyvered. Fiets dan maar in de autokoffer, thuisgekomen, de ander fiets op de rollen gezet en nog een half uurke uitgebold op de rollen. Geen druppel heb ik gezweet op de rollen, ondanks het thermopulleke met lange mouwen en kraag, maar toch een beetje opgewarmd onder de douche kunnen kruipen.

De 26km van vandaag (zondag) op LSD gingen het 1ste half uur stroef, maar daarna ging het stukker beter. Het tempo was ook meer dan behoorlijk, het 2de gedeelte heb een negatieve split gelopen (nog steeds LSD), en dat stemde me toch zeer tevreden. De LSd trainingen van de winter hebben gerendeerd. De voorbije jaren klom de hartslag gestaag bij LSD lopen tot intensieve duur toe bij hetzelfde tempo. Nu kan ik constant aan eenzelfde tempo lopen, met vrijwel constante hartslag. Het koudere weer heeft ook invloed, maar het voelt allemaal goed aan.

Om het effe samen te vatten, ik zit een stuk beter dan vorig jaar, op alle 3 de disciplines. Ik heb nog een 5-tal weken om de scherpe kantjes eraf te halen, waarvan nog 1 week stage in Sauerland. Voorlopig ziet het er goed uit, en voor de moral is het ook goed. Het zwemmen is om diverse reden de laatste maand wat achterop geraakt, maar mijn 2XU-ke compenseert dat wel. Evenaring van de 2 voorbije jaren te Lanzarote zit er zeker in, alhoewel, er is een gezegde op Lanzarote: “The normal limits do not apply”. 24 Mei vertelt de harde waarheid en ik enkel de hoop.

Tacxmania

De laatste weken is het weer miserabel, de gezondheid was daardoor ook miserabel. Een ontsteking op de onderste luchtwegen hebben me 1,5 week aan rustige banden gelegd. Gelukkig was die eerste week een rustweek. Maar met Lanzarote in het zicht knaagt dat toch aan het zelfvertrouwen, en zeker als je trainingen moet laten vallen. Sinds een 3-tal dagen zijn we terug goed bezig zoals het moet, maar dan zijn het de maartse buien die regen, hagel en koude in mijn trainingsrecepten gooien. Daar ik het niet wil riskeren om tijdens een lange fietstraining in regen en koude opnieuw iets op te doen, had ik gisteren besloten om de training op de Tacx uit te voeren. Normaal moest ik +/- 150km doen op de weg, dus gingen we die maar op de Tacx doen. Mijn Tacx staat opgesteld in de garage, en mijn uitzicht is het rek met groenten op glas, pasta’s, drank, …. Er zijn interessantere dingen in het leven om naar te kijken, en om te vermijden dat na 3 uren op den Tacx, de bonen achter glas me zouden gaan toespreken en gekke bekken beginnen trekken, besloot ik om het op te delen in 2 blokken van 2 uur, met een 3-tal uren ertussen. Vol goede moed sprong ik op mijn TT-ke met de training in het hoofd die die dag gepland was. 40’ LSD infietsen met cadans piramidekes (5’ +110 – 2’ +115 – 1’ +125 – 2’ en 5’ omw/min), 1 uur extensieve duur, 20’ LSD. Het 2de deel was identiek met uitzondering dat de extensieve duur werd vervangen door 3x 10’ intensive duur, 5’ recup. Door de afwisseling hoopte ik toch dat het allemaal vrij vlot zou voorbijgaan. Maar met momenten ben ik toch zelf tegen de bonen aan het praten geweest. Ik heb ze beschimpt, uitgedaagd, ze verteld dat de tomaten er beter uitzagen, maar ze reageerden spijtig genoeg niet. In totaal werden afgemaald 120 km op den Tacx, vandaag nog 100km solo-LSD op de weg gedaan, en met een goed geruststellend gevoel van het fietske gekropen.

Tacxen is fijn voor 1 uur, en toch heb ik er 4 uur plezier aan beleefd. Na de 2de training was het duidelijk dat ik die dag ook nog 2 andere trainingen onbewust heb meegepikt. De 1ste was het trainen in een warm microgarageklimaat, en het 2de extraatje is het belangrijkste, de mentale voorbereiding. En deze laatste is belangrijk in Lanzarote, ik zal ze missen tijdens de fietsproef, mijn witte bonen achter glas.

Als een plankske op het water …

… zo voelde ik me vanmorgen de eerste 100-en meters in het zwembad, om lyrisch van te worden. Ik heb namelijk deze week mijn wetsuit aangekregen, vanuit het verre Amerika. De 1ste indruk was een zeer aangename kennismaking. Na een droge pasbeurt deze week, waaruit bleek dat de wetsuit zeer soepel is en om het lijf is gegoten, stond ik te popelen om mezelf, verpakt met dat ding in het zwembad te gooien. De wetsuit geeft “in” het water het gevoel alsof je erbovenop ligt, de armen vinden geen hinder van de wetsuit en molenwieken vlijtig rond, de benen worden zeer goed gelift en ik betrapte mezelf erop dat ik deze niet gebruikte. De tijden die ik ermee zwom zijn voor mij, samen met de uitvoerige droge pasbeurt van de week, een bevestiging dat dit de beste wetsuit is die ik ooit om men lijf heb gehad.
Voor de rest oogt de wetsuit naar het schijnt ook mooi, toch fijne commentaren gehoord. Het vrouwke vond het ook kinky, en ik weet nu hoe Mega Mindy zich moet voelen tijdens haar transformatie. Enkel het capeje en een masker ontbraken. Onmiddellijk sprong het deuntje in mijn hoofd en kwamen de teksten zomaar bovendrijven. Lees het volgende maar is met het Mega Mindy-deuntje in je hoofd.

… Is het een merlijn, is het een dolfijn, nee dat is het niet, het is Veeeeeehie-Veeeeeman die je in het water ziet …

Soms doet het toch nog eens goed om het kind in je boven te halen, het kan nooit kwaad. En dromen mag ook, of liever moet ook. Dromen laten je leven, ik ben er van overtuigd dat je zonder dromen niet kan leven. De droom van -11u00 Lanzarote is trouwens een drijfveer om mijn trainingen zo goed mogelijk af te werken, en die 2 pro’s helpen ook wel een beetje. En aan mijn materiaal zal het dit jaar zeker niet liggen, enkel mijn karkas, een mindere dag, slechte trainingschema’s , … die dingen zouden me roet in het eten kunnen gooien. Maar het belangrijkste is dat ik me die dag amuseer, en voor de rest een schitterende week in Lanzarote kan doorbrengen.


Nog even dit, in plaats van op wolkjes te lopen, ben ik sinds vandaag de 2de persoon op deze aardkloot die zich op het water bevond ipv erin. Enkel gescheiden door een laagje van een paar millimeter. De 1ste persoon waar ik over sprak had sandalen aan, met een zooltje van enkele mm'ers. Totdaar de gelijkenis, maar ik moet ook oppassen voor wat er zich onder water bevindt. De andere paste er niet voor op en belandde, u weet wel waar.

Test crash dummy deel 2

De voorbije maanden heb ik me laten begeleiden door 3 coaches: Paul Vandenbossche (zijn boek dan toch), Coach Gordo (Gtips) en mezelf. Ik moet zeggen dat het maken van mijn eigen schema’s verschillende voordelen heeft:
1: Je begint iets meer te begrijpen van trainingsleer
2: Je kunt voorlopige schema’s opmaken voor een ganse maand
3: Je past de schema’s zelf aan, aan omstandigheden, de flexibiliteit is groot
4: Persoonlijk volg ik deze schema’s beter op
5: De belangrijkste voor mij, I am in control  ik hoef alleen mezelf te verwijten als het niet goed is


Het sinusit probleem is bijna van de baan, lang leve de neusknijper en het rechteroorstopje. Het goede weer heeft er ook iets mee te maken hoor. Ondertussen heb i k een fietsinspanningstest gedaan die een vrij positief resultaat heeft opgeleverd. Ik schommel rond de 80kg, enkel de heup is nog niet 100%, maar dit euvel is aan de beterhand.


Maar ondertussen zijn we die enkele maanden verder en de zogenaamde “voorbereidingsperiode” loopt op zijn einde. Nog 1 week rustig aan en het lopen mag intensiever worden. Tot op heden geen enkele intensieve looptrainingen gedaan. Altijd LSD en extensieve duur (lage zone) zoals dat in het jargon heet, en het belangrijkste van al is dat ik dit op mijn eentje heb gedaan. Dus de overdrive van de zaterdagse looptrainingen zijn me dit jaar bespaard gebleven (dit was persoonlijk en had niets met het looptempo van de collega’s te maken). Blijkbaar heeft dit asociale gedrag geresulteerd in een bredere basisuithouding met een iets hogere snelheid t.o.v. vorig jaar. Ik dien er ook eerlijkheids-halve aan toe te voegen dat het aantal loopkm’s hoger ligt dan vorig jaar. De honger naar sneller is groot, maar ik zal deze met kleine hapjes moeten nemen. Het lopen zit wel redelijk snor dus, maar om een goed resultaat op de marathon neer te zetten moet de snor nog serieus groeien.

Het zwemmen zit voor de tijd van het jaar ook goed. Het was een intensieve zwemweek, maar vandaag op de training ben ik onder de magische 6’ minuten grens gecrawld, voor mij althans. Zoiets geeft altijd een goed gevoel, zeker wanneer je het niet verwacht. Richard, de zwemtrainer, ligt hier wel mee aan de basis. Ik heb hem is gevraagd om me in het oog te houden en mij zodoende wat bij te sturen. Ik had namelijk een onderwaterprobleem, geen catch, geen watergevoel. Met de nodige commentaar van Richard heb ik dit probleem vrij goed kunnen rechttrekken. Er is nog veel werk aan, maar het gaat stukken beter. Een goede tip, praten met Richard helpt.

Het fietsen is de voorbije 2 jaar uitgegroeid tot mijn “sterkste” onderdeel van de 3. Dit jaar wil ik dit niveau nog opkrikken, om me nog iets meer te kunnen sparen voor het looponderdeel. De winter was wekelijks voorzien van 2 specifieke krachttrainingen, onder overslagpols. En souplesse piramidekes maakten dat de beentjens vrij snel rondjes maakten rond de trapas. Voor de rest was het aantal km vrij beperkt, enkele langzame MTB-ritten van een 1,5 uur maakten de trainingsweken compleet. 14 dagen geleden was het voor de 1ste keer op de weg te doen. Ik had van het aangename weer gebruik gemaakt om dat weekend zaterdag en zondag een ritje in te lassen, op zaterdag een 60km en zondag was het 80km. Het ritje van 60km was alleen en ging gezapig en goed, zondag met de club ging het ook “rustig”, maar na 2 uur fietsen begonnen de beentjes toch af en toe te pitsen. Reden, het continu op de kleine versnelling rijden , en de rit van de dag voordien. Het voorbije weekend diende ik te laten passeren, wegens “ziekte”. Dit weekend terug 2 fietstrainingen ingelast. Zaterdag 100km LSD en vandaag 75km met enkele hellinkjes. De rit van gisteren ging verbazend goed, ik had verwacht dat ik naar aanleiding van de laatste rit, na 2,5 uur de benen in de soep gingen draaien, maar ik had waarschijnlijk goede benen, en het tempo was LSD dat bijdroeg tot het goed verwerken van deze LSD-training. Vandaag ging het wederom goed, er zat kracht in de benen, en kon vrij soepel blijven meedraaien. De hellingen gingen ook meer dan behoorlijk. Thuis aangekomen, heb ik m’n loopschoentjes aangetrokken om een 4km te lopen aan extensieve duur om de trainingsdag van 1 uur zwemmen, 2u45 fietsen en 20min lopen af te sluiten. Na een vanille shake kroop een tevreden “jongeman” onder de douche, hunkerend naar de “specifieke” periode.

The pro’s and me, and me the pro’s

Deze week mijn 2 Lanzarotekompanen (lees Lanzarotekemphanen) nog gezien. Deze 2 heren, Karel en Yves, hebben zich dit jaar het profstatuut eigen gemaakt hebben (Karel pas binnen 2-3 weken, maar soit). Ze zien er reeds bijna-scherp uit, en deze heren zullen het ongetwijfeld goed doen op 24 mei. Ook de voornemens van hen zijn van die aard. Hun statuut geeft me nog meer zin om die “laatste” keer er is iets van te maken. En deze heren hopelijk een beetje te kunnen opjagen, we zitten namelijk alle 3 in dezelfde leeftijdscategorie.

Ik maak me geen illusies, en onder normale omstandigheden zullen de pro’s me voor moeten zijn, en dat is mijn pro.

De pro’s “moeten” goed presteren, eigen aan hun pas verworven statuut en naaste omgeving. Ik heb me enkel een doel gesteld, en dat is mijn pro. Alhoewel er iemand van de 2 zich wil kwalificeren voor Hawaï, maar Lanzarote niet het hoofddoel is ???? Dan gaat ie in Frankfurt voor het podium zeker.

De pro’s zullen zich op termijn gaan vervelen als ze niet mogen trainen, of enkel moeten trainen . Ik moet nog gaan werken, verveling zal niet toeslaan. De trainingen gaan er met plezier in, dat is mijn pro.

Vandaag mijn nieuwe wetsuit besteld ik heb me nooit in de vorige comfortabel gevoeld, 2XU, en dat zijn 2 pro’s.

De pro’s dienen het onder mekaar uit te maken. Ik ben de underdog (en dat wil ik ook zijn), dat zijn ook 2 pro’s waard.

Ik start voor de 3de keer in Lanzarote, parcourskennis is daar zeer belangrijk. Karel was er vorig jaar ook, maar toen was het parcours anders. Dus, is dit ook een pro.

De pro’s zullen dit lezen, en een beetje opgenaaid zijn, en dat is mijn pro. En natuurlijk ook de bedoeling.

Maar ondanks de vele pro’s aan mijn zijde, heb ik vandaag het mos van mijn benen gehaald, dat geeft toch altijd even een net-echt-pro gevoel .

Desalniettemin zou ik ook wel eens een half jaar in de heren hun schoenen willen staan, dat moet wel fun zijn. Maar niet langer, want dan gaat het trainen hetzelfde worden als werken. Chapeau voor het lef van de heren, en dat is hun dikke vette PRO.